Salonicάνοιξη

Χτυπάει κάτι ωραία και πεντακάθαρα σιέλ ο ουρανός πάνω από τον Όλυμπο όταν ο καιρός είναι καλός, σαν πουκάμισο Marks & Spencer. Κι όταν σκοτεινιάζει χωρίς αστέρια οι σαλονικιώτικες νύχτες δείχνουν κατάμαυρες σαν μποξεράκια Calvin Klein. Φωτοβολούν τρελά πράσινα οι χλωροφύλλες των νεραντζιών της Κορομηλά, λάμπει ζόρικα το δαμασκηνί παγωτό στα ψυγεία του “Freggio” της Κούσκουρα, το παθαίνω κάθε άνοιξη. Μπερδεύω τα χρώματα της φύσης και του ορίζοντα με τα εργοστασιακά και τα χημικά, ξεπορτίζω στην πόλη σαν οικόσιτο γατί που βρήκε πόρτα ανοιχτή και ξαμολήθηκε, τεντώνοντας τη ραχοκοκαλιά του από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο.

Παντού γιγαντοαφίσες της Lady Gaga, σόρι της Πέγκυς Ζήνα ήθελα να πω, που κοπιάρει όμως τόσο ασύστολα τη διεθνήν συνάδελφον αοιδόν, που η περίπτωσή της μπορεί και να καταλήξει σε κανένα διεθνές δικαστήριο προστασίας σημάτων και brands! Η Πέγκυ Gaga και η Κατερίνα Κούκα με νταρντάνικο λουκ, το «Σεσουάρ για δολοφόνους» (play the game: πόσες κρεατοελιές έχει ο Κώστας Ευρυπιώτης και με τι μάρκα σκληρό ζελέ σηκώνει τη μοϊκάνα του ο Ζαχαράτος;), το «Ροκ εν ρολ» του Τομ Στόπαρντ, η εισβολή της Αθήνας εις τα πάτρια βορειοελλαδικά εδάφη. Όπως κάθε χρονιά μετά το Πάσχα, έτσι και φέτος, θεάματα πίστας αλλά και θίασοι που ξεχειμώνιασαν στην πρωτεύουσα ανηφορίζουν για το ραντεβού τους με το «υπέροχο αλλά δύσκολο κοινό της Θεσσαλονίκης, που όμως, αν του δώσεις την αλήθεια σου, θα σε λατρέψει, καλησπέρα σας, καλά να περάσουμε, δικό σας».

Νέα άφιξη, με χάντρες σμαραγδένιες να κρέμονται στα παράθυρα και σουπλά που απεικονίζουν πρασινογαλαζομάτα φελάχα, το cozy και μικρούτσικο εστιατοριάκι «Τακαντούμ» στην Αγίου Μηνά. Φερμένο θαρρείς από κάποια γειτονιά του Καΐρου, με εικόνες ίσως και δανεικές από το «Αμράν Καφέ» της Δαμασκού, φίνες γεύσεις και, κυρίως, εξαιρετικές τιμές. Με χούμους από μπιρμπιλομάτικα ρεβίθια, λεπτοκομμένες και καλοτηγανισμένες πατάτες, πουλάκια, κρασί χύμα κόκκινο στο ποτήρι και καπνιστά μετσοβόνε να πηγαινοέρχονται, σκοράρει άνετα στην κατηγορία του. Αυτό όμως που με φτιάχνει είναι η πινακίδα του. «Τακαντούμ» γραμμένο σε φουξ ροζ αλογονούχο ηλεκτρικό, σαν χρώμα από χαμένη κόπια του “Blade Runner”. Το παθαίνω κάθε άνοιξη, μπερδεύω εικόνες και μυρωδιές, ανακατεύω δρόμους και γειτονιές, αλλάζω πίστες σαν σουρτούκης πάκμαν, βλέπω την πόλη και τις γωνιές της σαν καρέ από ταινίες.

Γλυκό, σοκολατένιο, λαμπερό και με γυαλιστερό καφετί, γλασαρισμένο πάνω σε παντεσπάνι, έτος 1925, λίγο παραδίπλα, στη Λάρισα. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε το ζαχαροπλαστείο «Κωνσταντινίδης», μπορεί η χρονολογία να είναι ολόιδια με την έναρξη εργασιών του εργοστασίου του Τσάρλι Γουόνκα. Η υπογραφή «Κωνσταντινίδης», για όσους ξέρουν, εγγυάται γλυκά-θρύλους. Με πρώτο και καλύτερο το κάτασπρο, σαν πισίνα γεμάτη γάλα και μπισκότα, το μιλφέιγ με τα χίλια φύλλα. (Ξέρω μία που, όταν είναι θλιμμένη, όπως η Χόλι Γκολάιτλι, κάθεται μπροστά από τη βιτρίνα του «Κωνσταντινίδη» στην Παύλου Μελά και χαζεύει τα ταψιά λες και είναι διαμάντια).

Ψηλά το κεφάλι, πτήσεις πάνε κι έρχονται, αεροδρόμιο Μακεδονία, ατσάλινες πυγολαμπίδες σχίζουν τον ορίζοντα, άτρακτοι, φτερά, μπουλόνια, έξοδοι κινδύνου, κόκπιτ, καθίσματα σε οριζόντια θέση, πάει Πράγα, έρχεται από Βιέννη, who knows. Ο Μιχάλης Πυργέλης, όμως, ξέρει! Πως αν τεμαχίσεις τα κομμάτια ενός αεροπλάνου και τα στήσεις σε μια γκαλερί, μπορούν από μόνα τους να σταθούν σαν έργα τέχνης. Αυτό συμβαίνει στον «Μύλο», όπου με αυτόνομη δυναμική, λες και είναι γλυπτά ή designάτες αλλοπρόσαλλες κατασκευές, τα κομμάτια των αεροπλάνων προξενούν δέος και σεβασμό. Η έκθεση λέγεται “Nothing But Space”, φιλοξενείται στην γκαλερί Donopoulos International Fine Arts, τα κομμάτια της φαντάζουν σαν να έπεσαν από το διάστημα, η σύλληψη του Πυργέλη είναι μοναδική.

Το παθαίνω κάθε άνοιξη, μπερδεύω τη γη με τον ουρανό, το πάνω και το κάτω, το δεξιά με το αριστερά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον Γιωρίκα από τον Κωστίκα, τους δυο μετροπόντικες που σκάβουν το μετρό, ποιος είναι ποιος μόνο ο Σουφλιάς, που τους εγκαινίασε, μπορεί να ξεχωρίσει. Κάποια άλλα πάλι ανοιξιάτικα πρωινά ο ουρανός αντί για Marks & Spencer σιέλ έχει χρώμα γκρι, σαν πετροπλυμένο Lee τζιν, βρέχει γρήγορα και απειλητικά, σαν οικόσιτος γάτος που βαρέθηκε να βολοδέρνει στα πεζοδρόμια, επιστρέφω στη ρέκλα του καναπέ μου, περιμένοντας τη ζέστη να σφίξει κι άλλο και το πρώτο κρουαζιερόπλοιο να ξεφορτώσει Γερμανούς συνταξιούχους τουρίστες στο λιμάνι. Aufwiedersehen, mein Liebling. 

➜ stefanostsitsopoulos@yahoo.gr