Η Σαντορίνη, από άνοιξη σε καλοκαίρι

Ένας δρόμος κάθε φορά σαν μικρή ιστορία, αλλά και σαν μικρό εικαστικό. Ο συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης, με κείμενα που ανατέμνουν το πολεοδομικό και ψυχαναλυτικό αποτύπωμα αγαπημένων διαδρομών σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, και η εικαστικός Εμιλία Ξανθοπούλου, με χρώματα, σχήματα και σκιές που αναστοχάζονται τη φαντασιακή συνομιλία με τους δρόμους της ζωής.

Λάμπει εκκωφαντικά ο ήλιος σήμερα το πρωί στην ανοιξιάτικη Σαντορίνη. Μόλις έφτασα. Ζεστά συναισθήματα. Το νησί προετοιμάζεται χαμηλόφωνα, γυρνώντας αέναα το διπλό τροχό της ζωής του. Κυλάει αδιάλειπτα από το χειμώνα στο καλοκαίρι και ανάποδα, ζώντας δύο εξίσου μοναχικές ζωές. Η χειμωνιάτικη μοναξιά σαν κυριολεξία, η καλοκαιρινή σαν υπερκοινωνικοποίηση και εξάντληση.

Η Σαντορίνη σαγηνεύει με το δέος που προκαλεί, καθώς υπερνικά τον ανθρώπινο κόσμο των αισθήσεων. Ανατρέπει την ανθρώπινη κλίμακα, και συντρίβει τη φυσική τάξη του αναμενόμενου. Ο αποσχισμένος βράχος της καλντέρας συμφιλιώνει τη βιαιότητα του απρόσμενου με την αρμονία της επίμονης ανθρώπινης δημιουργίας. Το ανάγλυφο σκηνικό μίας έκρηξης με την ήρεμη κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και την ασίγαστη δύναμη της ζωής να συνεχίζει απρόσκοπτη.

Η Σαντορίνη στο ανοιξιάτικο μεταίχμιο της αντίστροφης κίνησης. Παρατηρώ τα σχεδόν άδεια σοκάκια των Θηρών και της Οίας. Λίγο πριν φουσκώσουν και πάλι από αμέριμνα χαμόγελα και πυκνά ποδοβολητά. Οι τόποι που δουλεύουν στην εποχιακή διπλή ταχύτητα στερούνται υπαρξιακής ταυτότητας. Υπερεξαντλούνται το καλοκαίρι, δουλεύοντας στο κόκκινο, και στέκουν μουδιασμένα υπερδιαστασιολογημένοι το χειμώνα. Και ο αστικός σχεδιασμός δεν μπορεί να εξισορροπήσει, ακόμη κι αν ήταν τέλειος. Μία διχαστική διπροσωπία, που όπως και στους ανθρώπους είναι αγχωτική και μελαγχολική. Όλοι πάντως ετοιμάζονται αθόρυβα και μεθοδικά για τη νέα σεζόν. Η κατάθλιψη της κρίσης τούς αγγίζει αλλά δεν αποδιοργανώνει το ρυθμό τους, καθώς δεν σβήνει την ελπίδα. Υπάρχει εργασία και αυτό κρατάει τους ανθρώπους ζωντανούς.

Όμως ο ήλιος σήμερα τρυπούσε αισιόδοξα απευθείας την ψυχή. Μπήκε το καλοκαίρι.  

Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ (2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα. Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στη μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές.