Θεσσαλονίκη: έξω η ζωή είναι... πολύδρομη!

Πολύχρωμη, πολύφημη, η ζωή στη Θεσσαλονίκη (και τη Χαλκιδική, και τη Χαλκιδική) παραμένει ένα εξαίρετο εργοτάξιο συνθημάτων, συναισθημάτων, πράξης, λόγου, τέχνης, γεύσης και χαράς. Πολλοί δρόμοι, πολλά σποτ, πολλές φάσεις, διαδράσεις, και όλα να τα δεις, όλα να τα θαυμάσεις κι από όλα να περάσεις!

SAF θα πει Street Art Festival

Το SAF είναι σαφές: η ζωή είναι στους δρόμους.

Είναι η πέμπτη του χρονιά, αν και από το πρώτο «χτύπημα» το SAF το έκανε σαφές: όλα για το δρόμο, όλα από τους δρόμους, όλοι στους δρόμους. Το πιο urban χορογραφημένο φεστιβάλ του βορρά ενώνει μουσική και σκέιτ, μπρέικ ή χιπ χοπ χορούς, γκράφιτι πινέλα και αρτίστες ζωγράφους από τους καμβάδες-τοίχους-murals των πόλεων, σουμάροντάς τα σε μια δράση πανηγύρι σκέτο. Ο Αλέξης Μαραντέλος και η «συμμορία», γρήγοροι και φλεγόμενοι ως κάθε νεότητα οφείλει να δοξάζει και να καταγράφει την εποποιία της, μεταμορφώνουν όλη την ευθεία της ΔΕΘ από την Πύλη 1 μέχρι και τη 2, σε ένα ρόλερ κόστερ, όπου θα συμβούν τα πάντα: ο γεννημένος στην Κολονία μα τέρμα Τζαμάικα στην καρδιά Gentelman, ο ιδρωμένος Μελβουρνέζος ριμάρης Dub Fx ατακαριστά με τον δικό μας Ταφ Λάθος, και το αλάνι Evidence από το Λος Άντζελες, εγγυώνται ρυθμούς και λάιβ νον στοπ. Πρόσθεσε και Leaf Dog και BVA, πρόσθεσε χορούς από τις κολεκτίβες των Jammin Crew, Omega Crew και Twerk Sum, και κατέβα με δέκα μπλουζάκια, μιας κι ο ιδρώτας θα τρέξει ποτάμι. Γλέντι! Με λόγο, αιτία και τέχνες καλές, μιας και πέρα από τη μουσική και το dance camp, είναι και οι 150 στριτ άρτιστ που θα «βάψουν»: Jasone, Apset, Rino, John Patelias, και σταματώ εδώ, αδύνατον να συνεχίσω, γιατί θα τους αδικήσω αν δεν τους γράψω όλους. 9, 10 και 11 Ιουνίου, στη ΔΕΘ Hellexpo, και με τη διεύθυνση streetartfestivalthessaloniki.com να σε διαφωτίζει πλήρως και να σε μπριφάρει για το μεγαλύτερο πάρτι της πόλης. Check...

Ο Μάνος Μυλωνάκης και η βοή με την αντάρα του Festen 

Ο Μάνος Μυλωνάκης του Festen: το έργον και επί τω έργω.

Άγρια παράσταση η «Οικογενειακή Γιορτή» του Βίντεμπεργκ, όπως την ανέβασε το χειμώνα στο Κρατικό Θέατρο ο Γιάννης Παρασκευόπουλος. Αλλεπάλληλα σολντ άουτ, και επόμενη στάση το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου. Κι επιτέλους κυκλοφορεί κι η μουσική της. Ο μινιμαλιστής Μάνος Μυλωνάκης, κάποτε με τους Your Hands in Mine και πάντα στην κόψη μεταξύ ηλεκτρονικού εκλεκτικισμού και «κλασικής» ηχοτοπίας, σκόραρε ένα σάουντρακ, που άλλες φορές δρώντας συμπληρωματικά με την αφήγηση κι άλλες βγαίνοντας «απροσκάλεστο» στο προσκήνιο, συνόδευε τους ηθοποιούς υπό μορφή σχολιαστή. Σαν αόρατος χορός αρχαίας τραγωδίας, η μουσική του Μάνου, κλασικά έγχορδα, κιθάρες, λούπες, συνθεσάιζερ, μεταλλόφωνο, τσέλο, βιολιά και βιόλες, προειδοποιεί, προετοιμάζει, υπενθυμίζει και κρεσεντάρει το έργο, με τρόπο έξοχο. Ασχέτως αν με βάση τη συνθήκη του Dogma 95, ο Βίντεμπεργκ έθεσε τη μουσική σε κατάσταση off, ο Μυλωνάκης καταφέρνει να την υποβάλει σε μια κατάσταση επείγουσας ύπαρξης: άκουγα τις νότες του στη διάρκεια της παράστασης και ομολογώ πως τόσο εντυπωσιακά αθόρυβα μα και επιταχυντικά συνάμα βοερά, «σκόραρε» κατά τη διάρκεια. Κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων cd, στα ψαγμένα δισκοπωλεία, μα αν μπεις στο iTunes κι όλα τα άλλα γνωστά ψηφιακά οντιτόριουμ, το παραγγέλνεις online. Εύγε.

Ήταν κάποτε μια Ειδομένη: Relics to Eternity, 2015- 2018

Relics to Eternity, 2015- 2018: Ο Γιώργος Κατσάγγελος σε μια συγκλονιστική πολυμεσική εγκατάσταση, που θα μπορούσε να έχει και τίτλο «Ήταν κάποτε μια Ειδομένη»

Ένα χρόνο μετά την εκκένωση του αυτοσχέδιου προσφυγικού καταυλισμού στο συνοριακό σταθμό της Ειδομένης, εκεί που κάποτε ξεροστάλιαζαν ψυχές χωρίς μέλλον, τηλεκάμερες, ανταρτολάγνοι αντιπαγκοσμιοπολεμιστές, περιπολικά, εθελοντές της καλοσύνης και πρόσφυγες σε κατάσταση τράνζιτο. Εκεί επιστρέφει ο καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Γιώργος Κατσάγγελος, με μια εγκατάσταση στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, εν είδει «αρχαιολογικής» έκθεσης, με σύγχρονα υλικά. Αφιερωμένη σε έναν «πολιτισμό» που ταυτόχρονα βίωσε την κορύφωση και την παρακμή του, αν δεχθούμε το προσφυγικό «θέαμα» της εποχής εκείνης - διάβολε, τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα εκείνες οι μέρες. Της αλληλεγγύης μα και του μίσους, της ελπίδας μα και της κόλασης, των κλειστών συνόρων, των απαγορεύσεων μα και του ουμανισμού του άδολου χωρίς εισαγωγικά ή χειρονομίες δολιοφθοράς. Από την πρώτη μέρα ο Κατσάγγελος ήταν εκεί. Φωτογράφιζε μα και περισυνέλεγε υλικά, εικόνες, ήχους και αντικείμενα: τρύπιες μπάλες, κονσερβοκούτια, παιδικά παιχνίδια και κουρελούδες, χαλασμένα αντίσκηνα και ξεχασμένα κασκόλ. Έκανε συνεντεύξεις με πρόσφυγες που ζούσαν στον καταυλισμό, κατέγραφε τα πάντα ως τεκμήρια και πειστήρια «ανθρώπινης» συμπεριφοράς. Από το θρήνο στο γέλιο, από το καλό στο κακό, από την αποδοχή στο ξεκαθάρισμα, από την πείνα στο κομβόι με τις πρώτες βοήθειες, από το μεγαλείο στη χαμέρπεια. Και ήρθε η ώρα γι' αυτή την «πολυμεσική» εγκατάσταση. Μια μεμοραμπίλια, μια έκθεση όπου το εκεί και το τότε επιστρέφουν για να μας θυμίζουν τι συνέβη σε εκείνα τα «χωράφια», όπου η κανονικότητα επέστρεψε, ο γεωργός τα καλλιεργεί, μα ίσως ακόμα, καθώς το άροτρο και το αλέτρι σβαρνίζουν τα χώματα, όλο και κάποιο παιχνίδι θαμμένο να ανασκαφτεί, φανερώνοντας ίχνη μιας «περιπέτειας» που ακόμα συνεχίζει να πληγώνει. Κάποιους άλλους, κάπου αλλού, εκεί: από 31/5 έως και 9/9 στο κτίριο της Μονής Λαζαριστών και σε επιμέλεια της διευθύντριας του ΚΜΣΤ, Μαρίας Τσαντσάνογλου.

«εσύ: τα στοιχεία», ή και γιατί ο ποιητής Βασίλης Αμανατίδης επείγει να διαβαστεί

Ο ποιητής Βασίλης Αμανατίδης.

Γιατί ζει εδώ. Γιατί είναι συνεπής, εμμονικά τελών σε κατάσταση εν εξάρσει, γιατί στην τελευταία του συλλογή (εκδόσεις Νεφέλη) συνθέτει με ύδωρ, γη, αέρα, πυρ και εαυτού έσω ήμαρτον μια συγκλονιστική καταγραφή διαμερισμάτων, αναγκάλιαστων ανθρώπων, σιωπηλών σε φούγκα τέμπο ονείρων, απουσιών, μοναχικών σαββατόβραδων ή εκκωφαντικών ντιμπέιτ ανάμεσα σε αρσενικά και θηλυκά, πολλαπλά είδωλα, ιερογλυφικά σημεία, λέξεις, τραγούδια και σύμβολα. Κανείς, κανενός, κανόνας, εκεί, εγώ, το σπίτι, «λείπουμε ο ένας τον άλλον έγκατα», παραθέτω το [ hell_ _ service ] κι επιστρέφω: «Αθηνών Λαμίας 4:43 ξημέρωμα. / Ώρα μέσο όρο αυτοκτονίας / ανά την ψυχολογική υφήλιό μας. / Είμαστε ένα πούλμαν νύχτα ακόμη / με δέκα πελάτες νοματαίους / όλοι ακινητοποιημένοι μέσα σε / μία δανεική ταχύτητα Ελλάδος. / Όταν στη μέση ενός κάποιου πουθενά / περνούμε σίφουνας δίπλα από / ένα λυόμενο κυρτό / που κάτι για SERVICE έλεγε / με φώτα νέον μπλε φτηνά / και με πιο πάνω ένα επίσης νέον HELL / να αστράφτει με μακάβρια / το “Α” και το “S” της κατάληξης σβησμένα. / Κι ούτε που τρεμόπαιζαν καθόλου ούτε λιγάκι». Γι’ αυτό εκτιμώ τον Αμανατίδη: υπαρξίζει σαν να έρχεται κατευθείαν από την παριζιάνα αριστερή όχθη, ή σαν να γράφτηκαν κάποιες «σκηνές» κάπου στη χώρα του Twin Peaks, έχει μια δαιμονική αίσθηση του κενού, μα ακόμα κι, όταν είναι περιτριγυρισμένος από τόση φαντασμαγορία, θόρυβο, εξωτισμό και εαυτούς, μνημονεύει πάντα τόσο ώριμα τον Μπέκετ: «…Και ποιο / το νόημα του κόσμου εάν / δεν έχεις κανέναν για να μοιραστείς / το νόημα του κόσμου;» 

Διονύσης Ζαχαρόπουλος @ Eagles Villas: ο Παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει...

Στα Eagles Villas, αδελφές μου: Απέναντι ο Άθως και η Αμμουλιανή, ενώ στο ρεστοράν παίζει τρελή γευσιγνωσία: αρακάς με κρέμα αυγού, κρεμμύδι τουρσί και ψάρι με μους γαρίδας και μύδια.

Το Eagle Villas άνοιξε χωρίς τυμπανοκρουσίες στην Ουρανούπολη -ενώ θα έπρεπε- μιας και η μενταλιτέ της οικογένειας Τορνιβούκα, όπως και οι βαθιά αστικοί και ευγενείς τους τρόποι, τους κάνει χρόνια τώρα να παράγουν χαμηλόφωνα. Και να αφήνουν τους άλλους να εκτιμήσουν, αποφεύγοντας τα βαριά δελτία ταρατατατζούμ Τύπου ή τα κοσμικά ενσταντανέ. Τα Eagles Villas είναι σαράντα ντελούξ και απαστράπτοντα πεδία ξεκούρασης, συγκίνησης, απομόνωσης και διακοπών, μακριά από τη συνηθισμένη εικόνα της Χαλκιδικής του YOLO και του βόμβου: κατανυκτικά ησυχοφρενή, με την Αμμουλιανή απέναντι να τα θαυμάζει, τον Άθω να τα σκέπει κι ένα ντελίσιους σπα να εγγυάται αποσυμφόρηση κυττάρων και ευεξία σε όσους τα προτιμήσουν. Ιδανικός τόπος που συμπληρώνεται υπέρτατα από ένα ρέστο όπου η «κουζίνα» που υπογράφει ο Διονύσης Ζαχαρόπουλος είναι ό,τι πιο ευφάνταστα ελληνικό γκουρμέ δοκίμασα φέτος. Αρακάς με κρέμα αυγού, κρεμμύδι τουρσί και ψάρι με μους γαρίδας και μύδια, τόνος πάνω σε βλήτα με σάλτσα yuzu και αχινό, μπακαλιάρος πάνω σε αλμυρίκια, σάλτσα ιβίσκου, ροζ γκρέιπφρουτ και παγωτό(!) καυτερής πιπεριάς, σορμπέ αρμπαρόριζας με ζελέ από χαμομήλι και λεβάντα, ώστε να καθαρίσει ο ουρανίσκος! Γιατί άφοβα και μαγικά, ο Διονύσης, εκεί που σε ταξιδεύει στο βυθό της θάλασσας, το γυρίζει στο βουνό και τον κάμπο! Παραλήρησα όταν συνέχισε με αρνί σε αγιορείτικο νάμα με κρέμα μελιτζάνας, ξύγαλο και τομάτα κονφί. Παραλήρησα. Μια βόλτα στη Χαλκιδική, τρίτο πόδι, νομίζω πως είναι και εξαιτίας του, πέραν του προορισμού Eagles Villas, κι ό,τι καλύτερο για τους εν ουρανίσκου συγκινήσεις θηρευτές. 

Character-istics: εξαίσιο «paintball» από τους Κωστή Δαμουλάκη και Σταμάτη Λάσκο!

Δαμουλάκης και Λάσκος στη Λόλα Νικολάου: στο 52 της Τσιμισκή, για να δεις ζωγραφική.

Σύμβολα, εμμονές, πεζοδρομιακή στριτ αρτ με ολίγη από Εγγονόπουλο, πικάσιες αναφορές, λογοτεχνία του φανταστικού, παλιό, καινούργιο, εισαγόμενη τέχνη, παραδοσιακές αναφορές, μπασταρδεμένη δημιουργικά ζωγραφική «σοβαρή» με αλήτικια «δρομίσια» τέχνη: στην εποχή της σύγχυσης, του «δανεισμού», της αυξανόμενης πληροφορίας -σαν κατακλυσμοί κάθε μέρα πέφτουν οι εικόνες στα ψηφιακά λιβάδια ή τις αληθινές λεωφόρους-, ο Δαμουλάκης κι ο Λάσκος ελκύονται, αποπλανώνται, ερευνούν και αναδεικνύουν «ενότητες». Πρόσωπα, σώματα, πλήθη, μονάδες, ιδιότητες, σε μια γοητευτική συνομιλία που ξεκίνησε ήδη στην γκαλερί της Λόλας Νικολάου, στο 52 της Τσιμισκή.