Ένας δρόμος κάθε φορά σαν μικρή ιστορία αλλά και σαν μικρό εικαστικό, από το συγκοινωνιολόγο Σταύρο Κωνσταντινίδη και την εικαστικό Εμιλία Ξανθοπούλου
Με το αέναο ανεβοκατέβασμα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, προσπαθώ να καταλάβω χρόνια τώρα τη διαφορά. Ο ίδιος άνθρωπος, με τις ίδιες ψυχαναλυτικές αναφορές, σε διαφορετική πόλη, αλλάζει ματιά. Κι έτσι από την Αθήνα βλέπω ψυχραιμότερα τη Θεσσαλονίκη και το αντίστροφο. Το μεσογειακό εύκρατο άλλοτε υπερισχύει και άλλοτε συνθλίβεται, στη γλυκιά θεσσαλονικιώτικη μελαγχολία. Μαθαίνω σιγά-σιγά με τα χρόνια τη σοφία της αποστασιοποίησης. Δεν ερμηνεύεις σωστά, αν δεν πάρεις τη σωστή απόσταση. Δεν επιλύεις πρόβλημα, αν δεν σταματήσεις να είσαι μέρος του. Το εικονογραφημένο στιγμιότυπο από τη θρυλική Σκουφά, θα έμοιαζε φωτογραφικά πολύ με ένα αντίστοιχο της εμβληματικής Διαγωνίου στη Θεσσαλονίκη. Κι όμως είναι άλλο. Διαφορετικό σε μνήμη, σε κοινωνική φόρτιση, σε ανθρωπογεωγραφικές αποχρώσεις.
Η Αθήνα είναι η δεύτερη πόλη της ζωής. Και μέσα στην Αθήνα, η οδός Σκουφά είναι η δική μου μικροπατρίδα. Εκεί, στο γεωμετρικό μέσο της όμως μεταξύ Dolce και Ιπποκράτους, εκεί ακριβώς που ο υπερφίαλος ευδαιμονισμός του Κολωνακίου ξεθωριάζει κάπως, και εκεί που ο τραχύς εναλλακτισμός των Εξαρχείων απαλύνεται.
Ο άξονας Σκουφά - Ναυαρινου ενώνει ευθέως και διαγωνίως δύο κόσμους. Σε επίπεδο πολεοδομίας, κοινωνικής σημειολογίας και κυκλοφορίας αυτό έχει ένα μοναδικό ενδιαφέρον. Δείχνει πως το αστικό υποσυνείδητο της πόλης μπορεί να συγκλίνει μερικές φορές πιο άμεσα, αδιαμεσολάβητα και ήπια, μεταξύ διακηρυγμένων, φαντασιακών ή μη κοινωνικών αντιθέσεων. Άσχετα όμως από την ταξική και επαναστατική χρήση των συμβολισμών, η Σκουφά διαπραγματεύεται σκηνογραφικά τις αντιφατικές εκδοχές μέσα στο σώμα της, αλλά στο τέλος ενώνει σαν δρόμος, ως όφειλε.
Στη Σκουφά διατηρώ την περισκοπική αυτή θέα της Αθήνας με διπλά γυαλιά. Το θεατρικό σπαραγμό του ριζοσπαστισμού στην κατηφόρα και τη μία πλατεία, και την κινηματογραφίζουσα υποκριτική λάμψη, προς την ανηφόρα και την άλλη πλατεια. Ακουμπάω διακριτικά και ευπροσήγορα τις δύο ψυχές, την αστική και την μποέμ, πάνω ακριβώς στο πιο καυτό όριο της πιο ενδιαφέρουσας και αντιφατικής, αστικής, αθηναϊκής κοινωνικής τοπιογραφίας...
Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ(2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα . Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στην μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές.
15°
Η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ(2003-2008) όπου αποφοίτησε με άριστα . Το 2006 και για ένα χρόνο φοιτά με πρόγραμμα ανταλλαγών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2009-2010 συμπληρώνει την εικαστική της παιδεία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mishcon De Reya Art Prize. Στην μέχρι τώρα πορεία της έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές. 
