«Οι περισσότεροι, όταν μια καμινάδα καπνίζει, βλέπουν μια καμινάδα που καπνίζει αδυνατώντας να κάνουν ποιητικές αναγωγές του στιλ “μια καμινάδα που καπνίζει θα μπορούσε να είναι και το αναμμένο τσιγάρο ενός σπιτιού με θεριακλίδικα γούστα, σπίτι-άνθρωπος δηλαδή, στέγη-πρόσωπο, τσιγαράκι σέρτικο”. Κάπως έτσι τα έβλεπε τα πράγματα ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στα παιδικά του χρόνια στο Βερολίνο, για να πάρεις μια γεύση από το βιβλίο που μου ζητάς και το οποίο τώρα δεν το έχω, αλλά σε λίγο θα το έχω, άρα θα το αποκτήσεις και συ!»
Είμαι στο βιβλιοπωλείο «Κεντρί», που από καιρό θέλω να του αφιερώσω ένα πρελούδιο! Το θεωρώ πρωτεύουσα της περιοχής Ναυαρίνου, περικυκλωμένο από τοστάδικα, κρεπάδικα, χαντράδικα και ουρμπανομπουτίκ εναλλακτικού σκι και σκέιτ πρετ-α-πορτέ. Αν μια μέρα πας για τοστ, αλλά το αγαπημένο σου τοστάδικο είναι κλειστό, δεν θα χολοσκάσεις και θα πας στο παραδίπλα. Το ίδιο και με τα κρεπάδικα, τα χαντράδικα και τα συνήθη μαγαζιά της περιοχής. Είναι πολλά κι όλο κι από κάπου αλλού θα πάρεις αυτό που ψάχνεις. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί με το βιβλιοπωλείο «Κεντρί», όταν λείπει ο βιβλιοϋπάλληλος Φράνκι Νότας. Αυτός που στα γρήγορα μου έφτιαξε ένα τίζερ για το βιβλίο του Μπένγιαμιν, που έψαχνα. Γιατί στο «Κεντρί» δεν θα έρθεις να πάρεις τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» (παρότι υπάρχουν εννοείται), αλλά πράματα πιο κουλτουριάρικα. Είναι συνυφασμένο με τη βαριά κουλτούρα αυτό το στέκι έντυπου πολιτισμού.
Από εδώ τσιμπάω και το «Sarajevo», όργανο της Λέσχης των Κατασκόπων του 21ου αιώνα. Ο Φράνκι Νότας διατείνεται πως μας έχει μετρημένους: «Καμιά δεκαριά είστε!». Ευκαιρία να γράψω και για το «Sarajevo», μιας και μιλάμε για το «Κεντρί», ένα εναλλακτικό εφημεριδάκι άψογης ανάλυσης, μεταμαρξιστικής αντίληψης, μετααυτόνομης σκέψης, όπου οι συντάκτες-αναλυτές διέπονται και από καταπληκτικό χιούμορ πέρα από τις εύστοχες αναλύσεις τους σε θέματα τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων.
Ενώ περιμένω να μου έρθουν από την αποθήκη τα παιδικά χρόνια του Μπένγιαμιν στο Βερολίνο, κάποιος κύριος δίπλα μου ξεφυλλίζει τα κείμενα του πάλαι ποτέ καθηγητή μου στο Ποινικό Δίκαιο του ΑΠΘ Ιωάννη Μανωλεδάκη, που κυκλοφορούν από τις ντόπιες εκδόσεις Χορτιάτης. Είπαμε, σε αυτό το βιβλιοπωλείο μαζεύονται όλοι οι περιέργοι, που από την τυπογραφία διαλέγουν έργα εκτός της λίστας με τα best seller. Λέω του Φράνκι πως πριν λίγες μέρες ήμουν στον Χορτιάτη και μάλιστα πέρασα έξω από την αίθουσα Μανωλεδάκης του δήμου.
«Και πώς είναι εκεί;» με ρωτάει αυτός ο δεδηλωμένος πολίτης του κέντρου. «Ψιλοscary» απάντησα τεκμηριώνοντας: αρχιτεκτονικοί ρυθμοί ό,τι να ’ναι, με μεταμοντέρνες στέγες σκανδιναβικού ρυθμού δίπλα σε τρίπατες βίλες με κίονες ιωνικού ρυθμού, ρημαγμένα σπίτια, αλλοπρόσαλλες πολυκατοικίες, αλυχτίσματα σκυλιών και το γραφείο κηδειών Σκιερός να τα κάνει όλα double scary. Γιατί να έρθεις στο «Κεντρί» και να μην ανταλλάξεις με τον Φράνκι και δυο τρεις κουβέντες πέραν των βιβλίων, δεν κάνει.
Έξω το σύνηθες Ναυαρίνο της Παρασκευής μού παραθέτει την πινακοθήκη του: τελειωμένοι πρεζάκουλες με τα ζαρωμένα πρόσωπά τους κοντράστ στις ροδαλές φοιτητριούλες που παραγγέλνουν μπανάνα, σοκολάτα, ξηρούς καρπούς μέσα στη ζύμη τους. Πάνκηδες με κονκάρδες Exploited και γριές με μαλλί ποικίλης βαφής και παλτά της εποχής Λολομπρίτζιτα. «Ωραία είσαι εδώ, ρε φίλε», τον αποχαιρετώ. «Freak out, Στεφάν, freak out!» με ξεπροβοδίζει ο Φράνκι, που καιρός να αποκαλύψω για ποιο λόγο τον λένε έτσι: γιατί πέρα από τα βιβλία, είναι ο μεγαλύτερος ειδικός επί της μουσικής του Φρανκ Ζάπα. Και, άντε, πες μου τώρα εσύ σε ποιο βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης θα βρεις τέτοια εξειδικευμένη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα!
11°
