Ανασκόπηση, επισκόπηση, ενδοσκόπηση, αξιολόγηση, ανάμνηση, πες το όπως θες: σε μια δύσκολη χρονιά για την πόλη -γιατί μην κοιτάς που το πανελλήνιο όταν σκέφτεται Θεσσαλονίκη, κάνει μόνο επισυνάψεις και συνειρμούς τύπου Yolo, πάρτι, ερωτική πόλη, γιούχου, περνάμε τέλεια- υπήρξαν όντως στιγμές μοναδικές. Στιγμές που η πόλη εκτροχιάστηκε, ξέφυγε από την περιρρέουσα εθνική μιζέρια ή τα κλισέ που της φόρτωσαν. Στιγμές που η Θεσσαλονίκη συνομολόγησε και συνέθεσε τέχνες σπουδαίες και οιήσεις-ποιήσεις μεγάλες. Πρόσωπα, στέκια, διάλογοι, μουσικές, λέξεις εξαίσιες και γεύσεις θεές. Μηχανές, γειτονιές, σχέδια που ξέφυγαν από τη μακέτα και πήραν τους δρόμους, επαληθεύοντας πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σταματήσει τη ζωή. Φεστιβάλ, αρχιτεκτονικές, μουσεία, ζωγραφικές, στούντιο, μπαρ, πανεπιστημιακό campus, νέα παιδιά που δεν το έβαλαν κάτω και παλιές καραβάνες που ο χρόνος δεν τους σταμάτησε, δεν τους κατέστειλε, δεν τους συνθηκολόγησε. Και, ευτυχώς, δόξα, ήμουν εκεί για άλλη μια χρονιά. Να πηγαίνω, να χειροκροτώ, να θαυμάζω, να συμμετέχω, να διακρίνω τους καλύτερους και να υποστηρίζω τους καλυτερότερους. Και να γράφω ένθερμα και αλληλέγγυα, να στέλνω καθημερινά σχεδόν ανταποκρίσεις από τον κωδικό 2310 είτε στην εφημερίδα είτε στο site, μνημονεύοντας τους άξιους, σε όλες τις πίστες. Το βόρειο άστυ είναι το παιχνίδι και η χαρά μου, ζω εδώ, τριγυρνά εδώ και για άλλη μια χρονιά, ευτύχησα να βιώσω εμπειρικά κι όχι δελτιοτυπικά ή εκ του μακρόθεν ό,τι πιο όμορφο συνέβη εδώ πάνω το 2016 που αναχωρεί. Καλή ανάγνωση, να δες, να σκρόλαρε, να θυμήσου μαζί μου, γιατί όσο υπάρχει Θεσσαλονίκη, όλοι (οι άξιοι) θα έχουν μια πατρίδα! Το λες και best of...
1) Ναι, για άλλη μια χρονιά οι New York Times, που οι γκουρμέ συντάκτες τους εννοείται ξέρουν από καλό και διαπλανητικό φαγητό, ήρθαν στα μέρη μας και ανακάλυψαν το «Roots» και το απίθανο χορτοφαγικό μπιφτέκι τους!
2) Στην γκαλερί της Λόλας Νικολάου, μπροστά στην αχαρτογράφητα αόριστη κρυπτογραφική ζωγραφική του Δημήτρη Εφέογλου και της έκθεσης «Πανομοιότυπα», έπαθα ένα δέος από τόσο πολύ άσπρο, χαμένο μέσα στο γκρι και το μαύρο!
3) «Κι έγιναν οι κόρες των ματιών της/ δυο μικρά μαμούθ μέσα σε παγετώνα». Το ποίημα «Αμάγια» αλλά και όλα της συλλογής «Τα Νερά του Μετανάστη» (εκδόσεις Μελάνι) με έφεραν σε επαφή με τον Ζαφείρη Νικήτα, που η ποίηση, το θέατρο, η περφόρμανς και η συνολική δημιουργική του υπόσταση πηγάζουν από αυτή τη νέα, γενναία Θεσσαλονίκη που αντιστέκεται, επιμένει, εκπέμπει και καλεί!
4) Ατλαντίς στο βυθό, σκονισμένα αγάλματα: σαν στίχος του Παυλίδη, σαν αόρατη πόλη όπως οι ομώνυμες του Ίταλο Καλβίνο, είδα τη Θεσσαλονίκη του 19ου αιώνα και των άγουρων χρόνων του 20ού, απαθανατισμένη, επιχρωματισμένη, πολυεθνική, κοσμοπολίτικη και πλανόδια. Μια μνήμη/κιβωτός/έκθεση κάρτ ποστάλ και φωτογραφιών που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Ύδρευσης, υπενθυμίζοντας στους άμαχους, τους μπαγιάτηδες, τους φύσει και θέσει εμμένοντες στη «θεσσαλονικίλα»/ άγνοια/εσωστρέφεια πόσο όμορφα ανοιχτή και αρωματισμένη ήταν, άρα και επιβάλλεται να επανέλθει, η πόλη μας!
5) Περισσότερες εικόνες, περισσότερη μνήμη, επιστροφή στους άγριους χειμώνες μεταξύ 1941-1944, ναζιστική κατοχή, λουστράκοι ζητιανεύουν ψωμί στον Βαρδάρη και «Φρίτσηδες» φωτογραφίζουν την Καμάρα. Ναι, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, οι 350 φωτογραφίες από την περίοδο εκείνη, όλες μέρος της συλλογής του Βύρωνα Μήτσου, με διακτίνισαν στην Ιστορία μιας πόλης που το μαύρο ακόμα επιμένει σαν εφιάλτης να επιστρέφει και να στοιχειώνει.
6) Βάτραχοι, τέρατα, βάλτοι, ακουαρέλες, μαγεμένα δάση και εκπληκτική γκόθικ ποπ ζωγραφική: στην Artis Causa της Μητροπόλεως, η Κατερίνα Χαδουλού και ο Νίκος Σίσκος, νέα γενιά Θεσσαλονικέων ζωγράφων, έσπειραν στην πόλη παραλλαγές της Αλίκης και του Λιούις Κάρολ, με ολίγη από Τιμ Μπάρτον και Μαρκ Ράιντεν.
7) Είδα το «Πάρτυ Γενεθλίων» σε βερσιόν και οπτικοθεατρική διήγηση των ντόπιου θίασου Ουκ Νουκ. Αλήθειες, ψέματα, ενοχές, βία, πολιτισμός, κατάρρευση, οικοδόμηση, Πίντερ Χάρολντ και νεωτερική αφήγηση, από μια ομάδα που το λέει η καρδιά της. Παρατήρηση: φέτος η θεατρική Θεσσαλονίκη άστραψε και βρόντηξε, ειδικά στο Black Box θέατρο της Βασιλίσσης Όλγας, καταφύγιο, στέκι και άντρο εξαίσιου πολιτισμού. Σε μια σκληρή εποχή αφραγκιάς και ανασφάλειας, νέοι ηθοποιοί, νέοι σκηνοθέτες, σας προσκυνώ που δεν το βάζετε κάτω, μα καίγεστε και εκρήγνυσθε με τόλμη και παρρησία!
8) Βγήκα στον δρόμο, έφαγα κρύο και απόρριψη. Κατάλαβα έτσι τι θα πει άστεγος και πένητας, χωρίς σπίτι, δουλειά και ελπίδα. Πούλησα το περιοδικό «Σχεδία», κοστίζει τρία ευρώ, μέρος των εσόδων πηγαίνουν κατευθείαν στον συνάνθρωπο που τα έχει ανάγκη. Ένιωσα, συναισθάνθηκα, συνειδητοποίησα γιατί είναι χρέος και τιμή να σταματάς κι εσύ και να το αγοράζεις. Καλοσύνη, φίλες και φίλοι, δείξτε καλοσύνη.
9) Τι συλλέκτης, τι αρχείο, πόσο σεξ, γλυκιά διαστροφή, εσώρουχα, αφίσες, βοηθήματα και κίνκι βιβλιαράκια, φωτογραφίες και «χρηστικά αντικείμενα», διαθέτει στα έγκατα και τα απόκρυφα της συλλογής του ο Θανάσης Μαυρομάτης. Που στην γκαλερί Toss του διάσημου μπαρ «Ladose» της Βαλαωρίτου, κυριολεκτικά μας πέταξε τα «μάτια έξω», σκοράροντας την πιο ερωτική έκθεση της χρονιάς!
10) Τέλος καλό, αλλά δυστυχώς και όχι όλα καλά! Γιατί το γλυπτό φεγγάρι της Νέας Παραλίας που βανδάλισαν άγνωστοι γελοίοι και δίχως ίχνος σεβασμό στην πόλη και τον δημόσιο χώρο, οκ, ανασύρθηκε από τον βυθό και επανατοποθετήθηκε στη θέση του. Όμως το ερώτημα παραμένει: ποια είναι αυτά τα τσογλάνια και στο όνομα ποιας δήθεν «ιδεολογίας» σκοτώνουν την ομορφιά στην πόλη;
11) Συγκινήθηκα, χόρεψα, ούρλιαξα, τραγούδησα, νοστάλγησα, είδα, άκουσα, την άκουσα και το δικαίωσα: για άλλη μια χρονιά το In Edit Festival έφερε και έδειξε τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ του πλανήτη. Ροκ, σόουλ, τέκνο, αυτοβιογραφικά και πάντα με τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Κουλουζάκη και της ομάδας Parenthesis, που επειδή η Θεσσαλονίκη δεν τους είναι αρκετή και Yolo τους, κατάφεραν να το εξάγουν και στη «Στέγη» της Αθήνας.
12) Απώλεια, θλίψη, θρήνος, τιμή: αποχαιρετίσαμε φέτος το τέρας, τον πάπα, τον θρύλο του θεσσαλονικιώτικου ρεπορτάζ, Γιάννη Κυριακίδη. Όμως θα έχουμε πάντα τις φωτογραφίες αλλά και τον βίο του ως ανέκδοτο, διήγηση και πηγή χαράς και ασίγαστης δημιουργίας. Γιατί κατάφερε να αποτυπώσει τις σημαντικότερες στιγμές του 20ού θεσσαλονικιώτικου αιώνα αλλά και τα πρώτα του 21ου, πάντα με την ένταση, το πάθος και την τρέλα ενός σοφούλη και παιχνιδιάρη «Αρκούδου».
13) «Οι φωτογραφίες/ οι πιο αγριεμένες μας μέρες/ ακόμα κι εκείνες/ που δεν έχουν τραβηχτεί/ θα συμπεριφερθούν λανθασμένα/ με τα μικρά σου πλευρά αναπνέω/ κι όταν μεγαλώσουν/ θα φτιάξω μάτια/ από κρύσταλλο σπασμένα/ που ένας ειλικρινής ουρανός/ θα τα κοιτάζει». Η Ειρήνη Βακαλοπούλου, νέα γενιά θεσσαλονικιώτικης ποίησης, κυκλοφόρησε το «She' s in Parties» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) χτυπώντας φλέβα κι αποδεικνύοντας πως τα παιδιά του Ντίνου Χριστιανόπουλου ίσως τελικά και τον Μποντλέρ να είχαν πατέρα!
14) Monie & Monie Conniente. Το καλύτερο, γλεντζέδικο, αθυρόστομο, στακάτο και κορυφαίο σταντ απ πανηγύρι της Θεσσαλονίκης, ενορχηστρωμένο από τον Διογένη Δασκάλου, ήταν το πιο σολντ άουτ θέαμα της μικρής μας πόλης. Απίστευτο κέφι, ασύλληπτες μουσικές από Θρακιώτικα έως Μέμφις μπλουζ κι από Τζο Ντασέν έως Σαββόπουλο, οι Conniente απέδειξαν το ήδη και πολλάκις δηλωθέν: πως δηλαδή είναι το πιο γκαγκάν τσιρκολάνικο, πνευστό και έξω καρδιά πάρτι της πόλης. Και μπράβο μας!
15) Φορέματα, κορίτσια, λουλούδια, μοναξιές σε φόντα αλά Βελάσκεθ και Χόπερ, μια πανδαισία, μια υπέρτατη συνύπαρξη αντικειμένων και υποκειμένων που περιθάλπουν το δέρμα και απεικονίζουν τη νοητική κατάσταση των ανθρώπων: στη δεύτερη ατομική έκθεση της Λίας Καζάκου στην γκαλερί Donopoulos Fine Arts, στάθηκα και την προσκύνησα, αυτήν τη Θεσσαλονικιά τη μαέστρα του πινέλου και της αφαίρεσης, που μοιάζουν οι πίνακές της σαν πορτρέτα της φωτογράφου Κορίν Ντέι και τα κορίτσια των τελάρων της σαν μούσες του Ρέμπραντ. Ξυπνάτε, «χωριανοί»: το 2016 ήταν μια φοβερή χρονιά για τις θεσσαλονικιώτικες τέχνες, πέραν του μαστόρικα φτιαγμένου εσπρεσόγαλου της παραλίας!
16) Ο Σάκης Σερέφας έγραψε ένα τρομερό βιβλίο. Το ίδιο και η σύντροφός του Σοφία Νικολαΐδου. Το «Έξω χιονίζει» (Πόλις) και το «Καλά και σήμερα» (Μεταίχμιο) πιστοποιούν πως το ζεύγος τούτο παραμένει μάχιμο, δημιουργικό, οξυδερκές και λογοτεχνικώς μπερεκέτι, με τα και τα δυο αυτά βιβλία, συν μερικά ακόμα που θα βρείτε παρακάτω να δικαιώνουν τις ιαχές μου: γιούπι, ήταν μια υπέρτατη χρονιά για τα θεσσαλονικιώτικα γράμματα!
17) Performance Art; Ναι! Ο καλύτερος, ο πιο διαδραστικός, ο πιο τολμηρός, ο Αλέξανδρος Πλωμαρίτης, παρέμεινε και φέτος πιστός στον όρκο του, να ταρακουνάει, να πουσάρει στα άκρα και να συγκλονίζει τη Θεσσαλονίκη με δράσεις πέραν του «πάμε για καφέ, για καφεδάκι λέω», σε σας καλέ, το λέω! Στα Δημήτρια, στα μουσεία, στα μπαρ, ο τύπος τα έσπασε και, αν αναρωτιέσαι τι και πώς και ποιος, τότε μάλλον πρέπει επειγόντως να αναβαθμίσεις το λογισμικό σου περί Θεσσαλονίκης, γιατί έχεις μείνει πιο πίσω κι από τους λαϊκούς ζωγράφους της Αριστοτέλους, που ακόμα, όταν ζωγραφίζουν την Εγνατία, κοτσάρουν το παπούτσι του Καρύδα!
18) Ήταν το τελευταίο με τον Δημήτρη Εϊπίδη στο τιμόνι του. Και για άλλη μια χρονιά το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «Εικόνες του Κόσμου» δικαίωσε τον πατέρα-πλάστη του αλλά και τη φιλοσοφία του, να φέρνει προς θέαση ό,τι πιο παγκόσμιο υπάρχει σε έρευνα, τεκμηρίωση και απόλαυση. Γεμάτες αίθουσες, διακτινισμός υπερπόντιος, άγνωστα πεδία προς εξερεύνηση: ναι, τι κι αν λόγω ηλικίας ο Δημήτρης Εϊπίδης αποσύρθηκε, το «παιδί» του θα παραμένει άριστο και με την πιο κοσμιοτάτη αγωγή στον έλεγχο-πολιτισμό της Θεσσαλονίκης.
19) Μελαγχόλησα, χαλάστηκα, αλλά και την ίδια ώρα αναθάρρησα και χαμογέλασα. Ένα - ένα: 80 λεπτά από το κέντρο της πόλης ταξίδεψα στην κόλαση του χοτ σποτ της Ειδομένης, κοιτώντας κατάματα την απόγνωση και την απελπισία του ξένου. Αλλά και τονώθηκε η πίστη μου στους ανθρώπους, όταν γνώρισα κάποιους από τους Θεσσαλονικείς της ομάδας «Αγάπη Χωρίς Σύνορα», που το ξεκαθαρίζω: καμιά σχέση δεν έχει ο αλτρουισμός τους με τα φρικιά και τους ύποπτης χρηματοδότησης αλληλέγγυους της «τάσης» No Borders.
20) Στη «Ζάχαρη» έφαγα τα καλύτερα σοκολατάκια, μπεζέδες, μελομακάρονα, τάρτες, τσουρέκια και άλλα γλυκά της Θεσσαλονίκης, μιας και δεν μιλάμε για ένα απλό ζαχαροπλαστείο, αλλά για μια «σχολή» που διδάσκει καλή ζωή και κουλτούρα απόλαυσης.
21) Στον «Ζύθο» του Ντορέ δοκίμασα μια ελληνική κουζίνα μούρλια που από τη Νάξο πάει Κερκίνη κι από Έβρο σε Σαντορίνη και με καβουρμάδες, στραπατσάδες, ριζότα, πάπιες και σπάνιες μπίρες απολαύσεις τρέλα δίνει!
22) Μάνος Μυλωνάκης: ταξίδεψε στην Ισλανδία, όπου παρέα με Θεσσαλονικείς αλλά και γηγενείς μουσικούς ηχογράφησε το μινιμαλιστικό, ελεγειακό, ηλεκτρονικά χαμηλόφωνο, μα ψυχωμένα γιγάντιο επικό «Solfar». Ήταν μια χρονιά που η μουσική πρωτοπορία της πόλης ανέβασε τον πήχη της αισθητικής έντασης πιο ψηλά κι από τον Όλυμπο απέναντι!
23) Ο φωτογράφος Αλέξανδρος Αβραμίδης σκόραρε βραβείο Πούλιτζερ 2016 με εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου, έτσι όπως «έντυσαν» τα ρεπορτάζ των μεγαλύτερων σε κυκλοφορία εφημερίδων της γης.
24) Ο μέγας Θεσσαλονικεύς Γεώργιος Σκαμπαρδώνης, ύστερα από δέκα χρόνια συγγραφής, παρέδωσε τον «Υπουργό Νύχτας» (Πατάκης) δικαιώνοντας την προσμονή μας για μυθιστόρημα, έπειτα από αρκετό καιρό, δια χειρός του μεγαλύτερου εν ζωή Έλληνα διηγηματογράφου. Ο ήρωάς του, Πρίμο, κόβει ανάσα και μοιράζει κίνδυνο αλλά και σοφία, μέσα από το ωραιότερο, κατ' εμέ, μυθιστόρημα της χρονιάς. Μια εξαιρετική περιπλάνηση στη Βόρεια Ελλάδα της διαφθοράς, του κινδύνου, των μπουζουκιών των κάμπων και των αλλεπάλληλων μικρών ή μεγάλων θανάτων της αθωότητας και της σάρκας. Α-ξε-πέ-ρα-στο!
25) Στο δεύτερο The Comic Con μάζεμα της «φυλής» στο Λιμάνι, ο δημοσιογράφος Λεόντιος Παπαδόπουλος έστησε μια γιορτή από μελάνια, καλλιτέχνες και στριπάκια που πλέον δίκαια μπορούμε να το θεωρούμε και θεσμό! Γενηθήτω και ζήτω!
26) Επιτέλους! Κτίζουμε στην Τσιμισκή και νοικιάζουμε στην Αριστοτέλους: η Θεσσαλονίκη απέκτησε τη δική της Monopoli με τον βορρά να μπαίνει στο πάνθεο του εικονικού παιχνιδιάρικου καπιταλισμού!
27) Το ποστ ροκ και οι νιουγουεϊβιάρες κιθάρες των DaDa Tapes και του πρώτου τους δίσκου κράτησαν ψηλά τη σημαία/τισέρτ που γράφει «Cure για πάντα».
28) Ο Κώστας Χατζηαντωνίου συνέγραψε τον απόλυτο οδηγό/μελέτη/δοκίμιο και password για όσους θέλουν να μυηθούν στην ιστορία αλλά και το παρόν των θεσσαλονικιώτικων γραμμάτων. Έργο ζωής για τον ίδιο, εγχειρίδιο κατανόησης εις βάθος της λογοτεχνίας made in Salonica για εμάς.
29) Η δράση Stamp στα πέριξ της Βαλαωρίτου έβγαλε στον αφρό το πιο ανήσυχο κομμάτι της νέας συμμετοχικής Θεσσαλονίκης, καθώς συνασπισμένα στούντιο, καλλιτέχνες, σχεδιαστές, μέντορες και διάκονοι έδειξαν έναν άλλο δρόμο δράσης και αλληλεπίδρασης με το σήμερα και τους κανόνες του. Κολεκτίβα νέων ιδεών θα πει Stamp. Και του χρόνου, Δημοσθένη, ω μεγάλε γκουρού!
30) Στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι, στην αναδρομική έκθεση του Στέργιου Δελιαλή με τίτλο «Designer», κατάλαβα γιατί ο τίτλος «Πάπας» της θεσσαλονικιώτικης οπτικής επικοινωνίας θα του ανήκει για πάντα. Ιδέες, σχέδια, κατασκευές, πρωτοπορία, συγκίνηση για τον άνθρωπο και τις αξίες του.
31) Ο εκδοτικός οίκος «Ροπή»! Με έδρα τη Θεσσαλονίκη! Σε αυτούς τους «αδιάβαστους» καιρούς, τόλμησε να προτάξει διάβασμα βιβλίων εκτός από fb, και Moby, Marina Abramovich και μερικούς ακόμα τίτλους που εξέδωσε, σε μια καλαίσθητη, μεστή και ελπιδοφόρα αρχή. Πάνος Χαρίτος, είσαι ο ήρωάς μου, αγόρι!
32) Oh Yoko! Όλη η Θεσσαλονίκη ένα Imagine, κι όλα τα φετινά 51α Δημήτρια μια εγκατάσταση με τίτλο Ex-it. Η θεότητα, Ηγερία και πρώτη πριμαντόνα στο πρόγραμμα των Δημητρίων, που από φεστιβαλάκι τα τελευταία χρόνια αναδεικνύεται σε θεσμό πανελλήνιας και πανευρωπαϊκής εμβέλειας, κόμισε στην πόλη κυριολεκτικά πνεύμα επουράνιο. Το ζήσαμε κι αυτό!
33) Ο pastry chef Αλέξανδρος Αλεξίου, ο μετρ της πλούσιας γεύσης, κρυμμένης όμως μέσα σε γλυκά μινιμαλιστικού μεγέθους και σχήματος, χτύπησε «ευκολάκι» την πρώτη θέση στην κατηγορία «Ζαχαροπλάστης εκτός συναγωνισμού».
34) Βασιλίσσης Όλγας! Ένας δρόμος, μια έκθεση, ολική επαναφορά εικόνων, συνηθειών και αλλοτινού «αριστοκρατικούλ» image, όπως τη νοσταλγήσαμε και την ξαναθυμηθήκαμε σε μια μαγική έκθεση με σπάνιο footage στη Βίλα Καπάντζη. Είπαμε: τα εικαστικά του 2016, είτε εξορύσσοντας σπάνια μέταλλα του χθες είτε ιχνηλατώντας τις νέες ανησυχίες, κράτησαν ψηλά τον πολιτισμό μιας πόλης που δυστυχώς στα πέριξ της Ροτόντας βλέπει καθημερινά εικόνες εξαθλίωσης, εγκατάλειψης, εγκλήματος και απελπισίας να προσπαθούν να την καταπιούν.
35) Το αρχιτεκτονικό γραφείο των Νικηφορίδη & Cuomo ονειρεύτηκε μια Θεσσαλονίκη με πισίνες τα καλοκαίρια να δροσίζουν και πάλι τους κατοίκους της, ακόμα κι αν ο Θερμαϊκός τους λέει... με τίποτα! Πριτς!
36) Ο καθηγητής Κύρος Υάκινθος, μυαλό σπάνιο και διδάσκων μηχανολογία στο ΑΠΘ, τόλμησε, σχεδίασε και παρέδωσε προς πτήση το HCUAV RX1: ένα drone στην υπηρεσία κάθε είδους προστασίας, κατασκευασμένο εδώ! Μαθήματα υψηλής τεχνολογίας και πίστης στο επιστημονικό δυναμικό της πόλης μας, που αν δεν κάνει έξω καιρό ταραγμένο ή υπό κατάληψη, μεγαλουργεί και καταπλήσσει.
37) Στο «Ωραίον Ντεπώ» της Θεσσαλονίκης, ένα γευσικοθηρικό πείραμα μερακλίδικης ελληνικής γεύσης που προέρχεται αποκλειστικά από προϊόντα Ελλήνων και μικρών παραγωγών, με κανόνες συνεταιριστικής οικονομίας, μας κέρασε μερικά από τα καλύτερα τσίπουρα, κρασιά και λουκανικοκριθαρότα της χρονιάς!
38) Το Reworks τα έσπασε. Το Reworks μοίρασε τέχνη και μουσική του σήμερα. Το Reworks απέδειξε γιατί είναι τα τελευταία δέκα χρόνια ό,τι πιο παγκόσμιο αισθητικά και κινηματικά διεθνούς προδιαγραφής αναβράζων φεστιβάλ διαθέτει το «τζατζικοχώρι» μας! Του Τάσου Διολατζή, που πέρα από διοργανωτής, καλλιτέχνης και ψυχή του, κορίτσια, είναι και ομορφόπαιδο, του πρέπει ανδριάντας. Σντρο!
39) SKG, και yes, και μεγάλες ομορφιές, και τι ωραίο που θα γίνει το αεροδρόμιό μας! Και να και αν έχει ή να και αν δεν έχει ομίχλη, αφού φέτος, επιτέλους το «γήπεδο» αναβαθμίζεται! Πετάει, προσγειώνει, απογειώνει, και καθόλου δεν κωλώνει! Ήμουν κι εγώ εκεί, έγραψα, έδειξα, περιμένω!
40) Γεια σου, ρε Τζιμ Τζάρμους, γεια σου και σένα, Ορέστη Ανδρεαδάκη, που τον διάλεξες να «ανοίξει» το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου! Και επεράσαμε τέλεια, είδαμε ταινιάρες και για άλλη μια φορά αναρωτηθήκαμε πώς θα ήταν η ζωή μας σ' αυτή την πόλη αν εβασίλευαν μόνο οι μουντρούχοι του καναπέ κι όχι οι νύχτες στο Λιμάνι με όλη την καθωσπρέπει πόλη να χτυπά κάρτα. Άσε, δεν θέλω ούτε και να το σκέφτομαι...
41) Το Open House Thessaloniki έκανε δόκιμο τον όρο «βολταρχιτεκτονική», ανοίγοντας σπίτια και μυώντας μας στη μυστική ή φανερή ιστορία τους.
42) Θρίαμβος! Το μπουγατσάν και το «Estrella» άνοιξαν στην Αθήνα, σκοράροντας στην κατηγορία «Τώρα, γατάκια, που πήραμε την απόφαση για franchise, τώρα θα χορτάσετε με κρέμες, κανέλες και Θεσσαλονίκης cronut γευσάρες». Καιρός ήταν, μπράβο, Καπετανάκη, κι ας το ξύρισες, οπότε δεν έχεις ντάγκλα στο μουστάκι! Έχεις φίλους όμως και το ξέρεις και πρόσεξε τον μάγειρα εμπνευστή, Κοπαράνη, μην σου τον ξεμυαλίσουν εκεί οι αδηφάγοι της πρωτεύουσας...
43) The Blind Pilots Project: αν ακόμα δεν κατάλαβες τι κάνουν κάποιοι με ένα Mac για βάση και όλους τους «φωτογράφους/αεροπόρους» της υφηλίου να τους στέλνουν μαγικές εικόνες, αν δεν πήγες στη γιορτή επίδειξης που έγινε στο Λιμάνι, ε, εντάξει, να η ευκαιρία σου να επιμορφωθείς. Να τους γνωρίσεις. Και να καυχιέσαι για τα καλύτερα παιδιά που με μια τρέλα αλλά και ένα θάρρος στήνουν θέατρα αέρος αέρος, σε μια Θεσσαλονίκη βέβαια που για άλλη μια χρονιά, όταν ακούει «αέρος», σκέφτεται σαλάμια. Εσύ όμως να σκέφτεσαι τέχνη, χαρά, κουλτούρα, γιορτή!
44) Κλαίει ακόμα η πλατεία Τερψιθέας και ραγίζουν τα στενά του Κουλέ Καφέ. Χάσαμε τον Αντώνη Σουρούνη. Όμως θα έχουμε πάντα τον Αντώνη Σουρούνη. Πρότυπο κοσμογυρισμένου, ατρόμητου, μπεσαλή και ταλαντούχου Θεσσαλονικιού, πυξίδα ζωής και πάθους για λογοτεχνία, γυναίκες, ταξίδια και αιώνιας οίησης. Αιώνιος!
45) Ανάθεμα το αίτιο: επανάσταση, Κάφκα, Μαγιακόφσκι, Τολστόι, Στέρεο Νόβα, ζωγραφική, γλυπτική, κολάζ, μουλτιμίντια. Ήταν η ώρα του, μιας και με τη φετινή ζωγραφική του έκθεση, ο Θοδωρής Λάλος, στην Artis Causa, μίλησε μια γλώσσα ντούρας συγκίνησης: «το βράδυ ως λέξη κλείνει με το υ, το ύψιλον του ύπνου»! Λα, λα, λα, Λάλος!
46) Μας έλειπε το TexMex στη Βιλαμπαχοθεσσαλονίκη μας! Αλλά ευτυχώς φέτος έληξε η αποχή του από την πολυεθνική κουζίνα της πόλης. Γιατί στο Ναβαρίνο μετακόμισε το Ντάλας κι ένα τσικ από την Τσιμισκή όλα γίνονται Τιχουάνα, και BBQ, και καπνιστά γουρουνάκια με σος τσίλι, και μπουρίτος, και… Smoked Barbeque Thess: επιτέλους, μεξικαμερικέν αυθεντικές γεύσεις και βάμος α λα χοντεγκέρα!
47) Επέστρεψε και… Ικτίνου, play it again: «Διατηρητέο», ή και γιούπι που το 2016 οι προσευχές μας εισακούστηκαν και ένα από τα ιστορικότερα μπαρ της πόλης τέλεσε θυρανοίξια και ξαναδήλωσε παρών.
48) Upfilter Records: μάχιμο τέκνο label που σκάβει στο ηλεκτρονικό underground υπέδαφος της Θεσσαλονίκης, ανακαλύπτοντας μάχιμους παραγωγούς και στούντιο που γεννοβολάνε φρέσκο ήχο. Μια διπλή συλλογή, το «Sub Sessions», ήταν άλλη μια απόδειξη πως ο ήχος πόλης δεν αρχίζει ούτε τελειώνει με την Πάολα και τον Ρέμο.
49) Έφυγε νωρίς, μοίρασε θλίψη ο χαμός του, δάκρυσε και τον έκλαψε όλη η Ελλάδα. Όμως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης πέρασε στην αιωνιότητα. Με το «Gagarin», τις συναυλίες, τις τηλεοπτικές εκπομπές, τα καλτ φεστιβάλ, τις ταινίες του, τόλμησε και δικαιώθηκε σαν καλλιτέχνης και δημιουργός. Όμως με το «Νοσταλγώντας το Μέλλον - 90 χρόνια ΠΑΟΚ», ο Νικόλας κατέκτησε την εφ' όρου ζωής λατρεία από όλους αυτούς που στην Τούμπα, όταν αναφέρεται το όνομά του, σταυροκοπιούνται ως αρμόζει στους αγίους. Αντίο, αγοράκι μου.
50) Welcome to the hotel… urbanfornia! Γιατί στην Τσιμισκή άνοιξε φέτος τις πόρτες του ίσως το πιο youth travel και art oriented ξενοδοχείο, το «Colors Urban Hotel»: μια πανδαισία χιπ αστικής διαβίωσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που συνομιλεί ευθέως με τους αντίστοιχους μπουτίκ «ξενώνες» της Λόντρας, της Μπερλίνας και της Μπάρτσας. Φώτη Δρακόπουλε και Χριστίνα Δρακοπούλου, ναι αγαπημένοι μου, ήσασταν, είστε και θα είστε επίτιμοι πρόεδροι του σωματείου «Φίλοι της κοσμοπολίτικης καινοτομίας, της αστικής επιχειρηματικότητας και πάσης ελπίδας περί μιας Θεσσαλονίκης προχώ και φουτούρας»!
51) Απέναντι ο Όλυμπος, μα μέσα μας η Ολύμπου, ή και πώς φέτος, για άλλη μια χρονιά, η ζωή και η διασκέδαση, η δημιουργία και το what's cool της πόλης, πέρα από τα συνήθη ύποπτα του κέντρου, έστησαν κατάσταση ζωής, διασκέδασης και νιότης, από το σύνορο της Εγνατίας και πάνω! Ναι, αποκέντρωση, διακτινισμός, Φιλίππου, Ολυμπιάδος, Ιασωνίδου και πέριξ, σας προσκυνώ!
52) Βομβάη και Δελχί, κάρυ και σάλτσες τικ μασάλα κι επιτέλους: το «Indian Chef», το πιο γνήσιο και spicy και Boolywood «κουζινάκι» που άνοιξε ο Χουσεΐν στο Ναβαρίνο, μας «έκαψε» όπως μας αξίζει!
53) Νέες αρχιτεκτόνισσες, που καλά καλά δεν πρόλαβαν να αποφοιτήσουν από το ΑΠΘ, σηκώνουν τρόπαιο βαρύ και έπαινο μεγάλο! Κι αν ακόμα νομίζεις πως η Θεσσαλονίκη βγάζει μόνο καψουροτραγουδιστές, παικταράδες και λαϊκά σταρ της τηλεόρασης, πάρε το πίσω ή «μεταρρύθμισε» την άγνοιά σου: η Δήμητρα Γκουγκούδη και η Έλλη Αθανασιάδου έχουν look για όλα τα άνωθεν παρατεθέντα επαγγέλματα, αλλά το βραβείο που κέρδισαν όπως και τα όνειρά τους δεν χωρούν στις στερεοτυπικές λίστες αφήγησης περί πόλεως.
54) Επιτέλους ραδιόφωνο ηλεκτρονικό και εστέτ, ψαγμένο, γκρούβικο, ανήσυχο και στοχευμένο στη χαρά, την ένταση και τη μουσική του σήμερα: ο Fly 104, η τελευταία τρέλα του Αντώνη Κανάκη, κατάφερε μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο να γίνει σημείο ακρόασης και αναφοράς όλης της καινούργιας, γενναίας πόλης που στην τέκνο και τη house έμαθε να αναγνωρίζει την κλασική μουσική του 21ου αιώνα.
55) Καλή χρονιά, μωρά μου και αναγνώστες μου. Και τι Θεσσαλονίκη θα ήμασταν αν λίγο πριν αλλάξει η χρονιά δεν ρίχναμε άλλον έναν τρικούβερτο καυγά; Γιατί ο στολισμός της χριστουγεννιάρικης πλατείας Αριστοτέλους, δια χειρός Απόστολου Βέττα, μας δίχασε και ξεσήκωσε φασαρία και σχόλια υπέρ ή κατά πολλά και διάφορα. Πάντως η αρχή έγινε: η πόλη έστω και με γκρίνιες ξεκόλλησε από τα τετριμμένα. Προχώρησε, συγκρούστηκε με το μίζερο παρελθόν της και τροχοδρόμησε για το αύριο. Και γεροί να είμαστε όλοι κι όλες του χρόνου, στην ανασκόπηση του 2017 που θα φεύγει, για να δοξάσουμε όχι τα 50 συν 5 σαν του 2016 που αναχωρεί, αλλά τα 100 + 110 καινούργια που θα μας φέρει η νέα χρονιά. Δικό σας και… πάντα στις επάλξεις της ενημέρωσης από το μέτωπου του καλού και της ομορφιάς: Στέφανος Τσιτσόπουλος, Θεσσαλονίκη, ζήτω!
Κεντρική φωτογραφία: Η dream team του ραδιοφωνικού Fly 104.
13°
