Ο Ηλίας και η µεξικάνα κουζίνα του «El Burrito» της Χρυσοστόµου Σµύρνης επεκτείνουν την κουλτούρα του vintage gourmet, σετάροντας ένα µαγικό λεωφορείο µέσα στην Κοµνηνών, που κυριολεκτικά γευστικά σε πάει παντού µέσω έξυπνων, γρήγορων και pop up πιάτων. Ναπολιτάνες πίτσες και τεξάνικα µπέργκερ, ινδονησιακά και ταϊλανδέζικα πιάτα, εξωτικά κοκτέιλ, χρώµατα και ροκαµπίλι αισθητική στο διάκοσµο, στέκι κοσµοπολίτικο κοινώς και γκλοµπάλα ιντερνασιονάλ άποψη – απάντηση στο παϊδάκι, σουτζουκάκι €1, που λόγω κρίσης σαρώνει κάθε έννοια και πρόταση για φαγητό. Καλός κι ο πιτόγυρος, µα καλός κι ο γύρος του κόσµου µε τις Loco γεύσεις!
2) Dim Zach
Όλη η Θεσσαλονίκη χορεύει µε τα ρεµίξ του, όλοι τον ξέρουν, µιας κι επιτέλους στα µπαρ αλλά και στα ραδιόφωνα το γλυκά νωχελικό groove του «Discomare Sex» και το «Alskar», που στα σουηδικά θα πει «σ’ αγαπώ», σκοράρουν καθηµερινά. Επιτέλους, ο αγώνας τώρα δικαιώνεται: ο Δήµος aka Dim, παλιά µε τους Lovelab και χρόνια τώρα µε τους Liebe, κατέχει την ηλεκτρονική µουσική και την τεχνολογία, και τα συνθέτει σε ηχοχρώµατα πανδαισιακά. Ψάξε τον στο youtube, ζήτα του φιλία στο fb, όπου καθηµερινά ποστάρει και µοιράζει τα ωραία του, κι έχεις να πορεύεσαι, καθώς στα ακουστικά σου θα παίζουν µπλεντ εξαίσια. Προσωπική λατρεία: το ρεµίξ στο «All of This and Nothing» των Soulsavers feat. David Gaham.
Ένα ανακαινισµένο νεοκλασικό κτίριο του 1929, δίπλα στο Καραβάν Σαράι, εξού και η ονοµατολογική γειτνίαση, µετατράπηκε σε ουρµπάνα χοτελέρα για ταξιδιώτες ανήσυχους και περίεργους που θέλουν τη µέρα να αγναντεύουν το τράφικο της Εγνατίας και τις νύχτες να µετρούν τα αστέρια πάνω από τον ουρανό της. Πεντακάθαρο, παιχνιδιάρικο λόγω ντιζάιν, φωτεινό, καθώς το λούζει το φως µε το οποίο πυρπολεί τις µέρες ο Όλυµπος απέναντι, και φιλικότατο ως προς τις τιµές. Τσέκαρε, το ρεπορτάζ δεν είναι διαφηµιστικό, thecaravan.gr.
Το ραντεβού σου µε τη γραφιστική, την αρχιτεκτονική, τη µόδα, το branding, κι όλα τα παιδιά αλλά και τους δηµιουργούς, που µέσα από εξειδικευµένα σεµινάρια, εκθέσεις και δράσεις διακονούν, µετέχουν και φιλοτεχνούν το προφίλ µιας πόλης ανήσυχης και πάντα στην κόψη. Ανταλλαγή γνώσεων, µοίρασµα και επίδειξη έργων και γλώσσας, παραγωγή, δράση, save the date: 6, 7, 8 & 9 Οκτωβρίου. Και αδηµονία για τον νικητή του PosterBattle2016, µε θέµα «No selfie thought, no culture», που πάει να πει ιδού το θέµα και ιδού η πρόκληση για το ποιος θα κερδίσει: τυπογραφία, φωτογραφία, ιλουστρέισιον και µια µονοµαχία εις το όνοµα της τέχνης και της επικοινωνίας. Κλικ στο designeroolkit.org/gr και συνάντησε τη φυλή σου.
5) Περί Τέχνης 22
Στο νούµερο 22 της Παλαιών Πατρών Γερµανού, σε συνεργασία µε την γκαλερί της Λόλας Νικολάου, θα λειτουργεί µόνιµη έκθεση έργων σε µικρή διάσταση και ειδική τιµή, που πάει να πει πολύς κόσµος, αλλά ευκαιρίας δοθείσης, γνωρίστε τον Κωστή Δαµουλάκη. Είτε στους τοίχους, ως στριτ πέιντερ, είτε στο δέρµα, µιας και σουτάρει και εκλεκτικά τατού, όµως εδώ σαν ζωγράφος, ο Δαµουλάκης µοιάζει αχαρτογράφητος. Περιχαρακωµένος στην ασφυκτική Θεσσαλονίκη, παγιδευµένος σε µια πόλη όπου πάντα το frustration ήταν η κινητήρια αιτία του creation, αγιογραφεί τις µοναξιές των ηρώων του, που τις περισσότερες φορές δείχνουν περίλυποι και ανταριασµένοι. Το µπαζάρ ξεκινά την Πέµπτη, 6 Οκτωβρίου, σπεύσατε.
6) Alesta3
«Δεν ήσουν η Ιθάκη, αλλά η Τροία µου», «Έφυγες και χαµογέλασα», «Δεν χάθηκα για να µε ψάξεις», «Όσοι αγάπησαν δεν είναι αθώοι», «Είπες να φοράω το παλτό µου αλλά να που έγινες το χειρότερο κρύο». Το τελευταίο το χτύπησε µε µαύρο µαρκαδόρο στη γειτονιά µου, στην Άνω Πόλη. Τα άλλα τα χαζεύω διασκορπισµένα παντού στην πόλη. Ποιητικά κι όχι βάνδαλα, οκ, ίσως λίγο έντεχνα και µετεφηβικώς παροξυσµικά, αλλά η υπογραφή Alesta3, κάθε που τη βλέπω, µε κάνει να γελώ µε τρυφερότητα. Σε µια πόλη που η πλειοψηφία των γκράφιτι και της ταγκιάς πουλά µίσος, κακία και πόλεµο, αυτός ο «λογαριασµός» στη µοναξιά και την αγάπη µόνο λογοδοτεί.
7) Ένο Αγκόλι, «Ποιητικό Αίτιο», εκδ. Εντευκτήριο
Ένα Αλβανόπουλο που ήρθε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90, είκοσι ένα χρονών σήµερα και φοιτητής αναλυτικής φιλοσοφίας, εκδίδει την πρώτη του συλλογή, απ’ όπου παραθέτω την «Σούτρα της φθοράς». «Και χρόνια αργότερα, ειρωνικά/ διατυπώνοντας τους σύγχρονους φθόνους και δόγµατα/ Αγγλοσάξονες/ ρωτούσαν ειρωνικά τον Βούδα, τον Γκάντι, τον Ταγκόρ:/ Πείτε µας, πείτε µας – εµείς πότε θα φθαρούµε επιτέλους». Αξίζει, ψάξε τον.
Μια έκθεση έργων φιλικής αρχιτεκτονικής ως προς το περιβάλλον. Αειφόρος ανάπτυξη και έκο προοπτική. Γίνεται στη Σεούλ κι ένα γραφείο από τη Θεσσαλονίκη, οι MAS (Μakridis + Associates) έχουν την ευκαιρία να επιδείξουν µια ευρεία γκάµα από τη δουλειά τους σε ό,τι έχει να κάνει µε την αισθητική του βιοκλιµατικού περιβάλλοντος, έτσι όπως του δίνουν σχήµα και µορφή, µέσα από κατασκευές ιδιωτικών κατοικιών ή εταιρικών χώρων όπου εξειδικεύονται. Το ξαναλέω: το δυναµικό, οι ιδέες, οι οµάδες και οι τέχνες που απεργάζεται αυτή η πόλη, ειδικά τον καιρό της κρίσης και της συλλογικής εθνικής αλλά και τοπικής κατάθλιψης, δείχνουν τον δρόµο: σκληρή δουλειά αλλά και φαντασία, όραµα, προοπτική, περισκοπική όραση και ενόραση, µετά γνώσεως, κόπου και πεισµατικής αντίστασης στη µιζέρια. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το ροκ του µέλλοντός µας.
18°
