Θεσσαλονίκη, πώς είσαι;

Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη! Αντίο, θυμάρια, ρίγανη και παραλίες νήσου Λήμνου, Θάσου, Βουρβουρούς και Σκοπέλου, μυρωδιά κάτουρου πάνω από την Εγνατία  και σκυλοκακάκια παντού, σε Τούμπες, Χαριλάα και πέριξ. Δεν μπορώ να πω πως μου έλειψες, urbana vita, γιατί αυτή είναι η κυρίαρχη μυρωδιά σου, πέλαγα από κάτουρο και φοιτητικά «ενοικιάζεται» για τους πρωτοετόπουλους στους στύλους της Κασσάνδρου, Σεπτεμβρίου επέλασις, ωπ, να και οι Κολανέτες, μου λείψατε βρε! Θήλεα με κολάν να τρέχουν επί του παραλιακού μετώπου μετρώντας σφυγμούς και αποτάσσοντας τις εν νησιωτικά ταβερνεία αποκτηθείσες θερμίδες και παχάκια του θέρους, όλοι εδώ και οι τρέντι Αστραγαλέτοι βολταριστές της Λεωφόρου Νίκης με τα παντελόνια όπου το λάστιχο επιμελώς επί του μπατζακίου αστράγαλο αναδεικνύουσι, και οι «έχω ένα πρότζεκτ» με το λαπτοπάκι ανοιχτό να μεταμορφώνουν τα καφέ και τους πεζόδρομους σε εργοτάξια αστικών ονείρων και ονειρώξεων. 

Πίσω πάλι στη Θεσσαλονίκη του τρελού ποπ γλωσσικού βερμπαλισμού  Σεπτεμβρίου άφιξη με σχέδια, για πες, και τσεκ δις και τσεκ δατ, καινοτομία, εξωστρέφεια, σταρτ απ και γουίν του γουίν σιτσουέισιον και πλήθος κόσμου στο ετήσιο ραντεβού με τον Γούντι Άλεν του «Cafe Society» στο σινέ Πανόραμα. Και σφάζονται ανοιχτά πλέον στην «Πρωτοβουλία» του Μπουτάρη για το ποιος θα κάνει τον Δήμαρχο, μιας και των φρονίμων οι σφετεριστές πριν πει ο κυρ- Γιάννης τι θα κάνει μαγειρεύουν. Και Παοκάρα ομαδάρα και Ιβάν Σαββίδης τώρα και αγιογραφημένος σε εκκλησίες, τέτοια λατρεία για τον πρόεδρα και ω, πάψε να λες καλό φθινόπωρο, η Χαλκιδική μας γνέφει μετά της Επανωμής πως το θέρος διαρκεί, πολύ περισσότερο όταν το άλλο ΣΚ σκάει Διεθνής Έκθεση με τα γνωστά τσιρκολάνικα εξαγγελτικά της ανάπτυξης που έρχεται κι άμα λάχει και το επιθυμείς θα πετάξουμε και με αερόστατο. Ναι, ένας στόλος με αερόστατα θα υπερίπταται και θα σκέπει την πόλη, και Ρωσία η τιμώμενη χώρα, και Πάολα και Μαρτάκη έχει το πρόγραμμα, και Πλούταρχο και Ζήνα Πέγκυ κι ένας ποντιακός χορός θα προσπαθήσει να μπει στο ρεκόρ Γκίνες ως ο μεγαλύτερος χορός «Ομάλ» σε μήκος και σε αριθμό συμμετεχόντων. 

Παλεύω να συγκροτηθώ και να ξαναπιάσω το αστικό παραμύθι από την αρχή, να πυξιδάρω χάρτη με διαδρομές, στέκια και σημεία που κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μαγικό, κάτι που ξεφεύγει από την κουλτούρα και την αισθητική της πόλης πίτα γύρο με απ' όλα  και γιούχου σε λέω, κι ευτυχώς δηλαδή που τα βρίσκω. Όλα τούτα δηλαδή που κρατάνε ζωντανό το παραμύθι της Θεσσαλονίκης της κοσμοπολιτάνας, της πόλης που, όπως μου εξομολογήθηκε μια φίλη που κατοικεί στην Κωνσταντινούπολη, παραμένει ανάσα και καταφύγιο, όχι μόνο για όλα τα ανήσυχα δικά μας βορειοελλαδίτικα παιδιά μα και για όλα τα Τουρκόπουλα που εδώ μπορούν να φιληθούν ξέγνοιαστα στον δρόμο, gay ζευγάρια, straight ζευγάρια, χωρίς τον μπαμπούλα του Ισλαμομπάτσου και τη μαντήλα με το ζόρι να τα παρακολουθεί, «ποιοι νομίζεις πλημμυρίζουν την πόλη ειδικά τα Σαββατοκύριακα, είναι προορισμός χαράς και ελευθερίας η Θεσσαλονίκη» μας είπε η Κυριακή που λείπει χρόνια από το κέντρο κι έμαθε εκεί στα ξένα του Ερντογάν να βλέπει και να νιώθει πράγματα λεπτά που εμάς δεν τα σαρώνει η όρασή μας. 

Καλωσορίσατε στα πάτρια και ορίστε μερικά από τα ωραία μας που σκάνε και προετοιμάζουν διάθεση, φτιάχνουν αισθητικό κάλλος και διακονούν μια Θεσσαλονίκη που παρά την κρίση και το ωχαδελφιλίκι, παρά τα ραγισμένα κι επικίνδυνα πεζοδρόμια, παρά την παραίτηση, τη μίρλα και το ξερολίκι των μπαγιάτηδων κατοίκων της, επιμένουν να σηκώνουν τα λάβαρα ψηλά και να κρατούν το αστικό ηθικό ακμαιότατον! 

Πικ Νικ Urban Festival (1 έως 4 Σεπτεμβρίου, Ρωμαϊκή Αγορά)

Πέμπτη χρονιά που θα στρώσουμε τραπεζομάντηλο στα γρασίδια και θα δειπνούμε ανέμελοι απολαμβάνοντας μουσικές και σινεμά κι έναστρο πακετάκι, όπου περιβάλλων αρχαιολογικός χώρος και γέρικες πολυκατοικίες να γνέφουν σαν φωτιστικό πάνω από τα κεφάλια μας, θα συνομολογήσουν φεστιβαλάκι νεανικό και τσαχπίνικο. Αυτή είναι η κουλτούρα του «Πικ Νικ»: τέσσερις μέρες γεμάτες μουσική και εικόνες, παρέες στη χλόη και αδελφούς Κοέν και «Goodbye Lennin» και λάιβ τους Super Stereo αλλά και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, συν μερικούς ακόμα ήχους και ταινιάκια μικρού μήκους. 

www.urbanpicnic.gr 

Reworks Festival 2016 (14 με 18 Σεπτεμβρίου, Block 33, Μύλος, The Met Hotel)

Μια πόλη, δεκάδες  ρυθμοί, ήχοι παγκόσμιοι και ηλεκτρονικοί, απίστευτης ποικιλίας και γκάμας, κλάμπερ και ταξιδιώτες από όλη την Ευρώπη και τη χώρα, ένα φεστιβάλ που μπορεί να περηφανεύεται πως χτίστηκε χρονιά με τη χρονιά με beat, πείσμα, γνώση και τρέλα, και ορίστε και φέτος που είναι πάλι εδώ και… θερίζει! Με νωπές ακόμα τις δάφνες, μιας και οι Reworkers είχαν δικό τους stage στο φετινό Sonar της Βαρκελώνης, το φετινό ούμπερ πρόγραμμα φέρνει στη Θεσσαλονίκη Gus Gus (τρελαίνομαι), Ben Klock, Agoria, Michael Mayer, Mano Le Tough (προσκυνώ), Maceo Plex, Solomon, Kiasmos (μπράβο, ρε παίδες) και ένα κάρο διαπλανητικούς γκρούβηδες, που καλό θα είναι να τσεκάρεις το σάιτ για να αντιληφθείς τι θα συμβεί στη Θεσσαλονίκη τις μέρες που θα τρέξει. Πέρα όμως από τα πάρτι, τα live και τις ιδρωμένες νύχτες, το φετινό Reworks στήνει και ομιλίες/διαλέξεις προσεγγίζοντας τη μουσική, την τεχνολογία και  τον πολιτισμό με τρόπο μοναδικό: εμπειρογνώμονες καλεσμένοι, εργαστήρια, συζητήσεις, μέλλον και ψηφιακός κόσμος- δράση θα σεταριστούν σε ειδικές συνεδρίες, μιας και το Reworks πλέον έμαθε να σκέφτεται και να παράγει ολιστικά. Το τριήμερο εισιτήριο κοστίζει 60 ευρώ, ενώ τα μονοήμερα ξεκινούν από τα 15. 

reworks.gr

51ά Δημήτρια (30 Σεπτεμβρίου έως και 23 Οκτωβρίου )

Με κωδικό «Αστυβάλ», συγκερασμός των λέξεων άστυ+ φεστιβάλ, τα φετινά Δημήτρια φέρνουν στη Θεσσαλονίκη την έκθεση Exit της Γιόκο Όνο με τη γιαπωνέζικη θεά να ετοιμάζει μπαγκάζια για να παραστεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μια εγκατάσταση-σχόλιο πάνω στον θάνατο και τον πόλεμο με 100 φέρετρα όπου εντός του το καθένα θα κρύβει αλλά και θα αναδύει κάτι, πέρα από το πένθος. Πέρσι ήταν η 24ωρη παράσταση «Μount Olympus» του Γιαν Φαμπρ, που ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο το νεωτερικό τους προφίλ, ενώ φέτος με Γιόκο αλλά και σαράντα ακόμα τολμηρές προτάσεις θεάτρου, μουσικής, χορού και εικαστικών, τα Δημήτρια αναβαθμίζονται σε θεσμό πανευρωπαϊκής εμβέλειας, που κατάφερε στον καιρό της κρίσης και με πενιχρό μπάτζετ να αποδείξει πως, ναι, όλα είναι εφικτά!