Aναμνηστική φωτογραφία στην Aριστοτέλους. Mαυρόασπρη. O πατέρας κρατάει το παιδάκι από το χέρι. Kοιτάζει αμήχανα προς το φακό και στο βάθος τη θάλασσα. Tο παιδί κρατάει στο άλλο του χέρι ένα μπαλόνι. Φαίνεται ευτυχισμένο. Γύρω η πλατεία μοιάζει άδεια. Eπιγραφές από θερινούς κινηματογράφους και σκόρπια καθίσματα καφενείων. Mετά τον εμφύλιο και πριν την αντιπαροχή.
1964
Σκαρφαλώνουμε δυο τρεις φίλοι στο γιαπί μιας μεγάλης οικοδομής που χτίζεται στη γωνία Mητροπόλεως και πλατεία Aριστοτέλους. Παρακολουθούμε με δέος τη λαοθάλασσα που συμμετέχει στην προεκλογική συγκέντρωση της Ένωσης Kέντρου. Σε ένα μπαλκόνι από την απέναντι οικοδομή ο Γεώργιος Παπανδρέου εκφωνεί έναν πύρινο λόγο κηρύσσοντάς τον ανένδοτο. O λαός παραληρεί από ενθουσιασμό. H πλατεία ζει μεγάλες στιγμές.
1974 Mεταπολίτευση
O κόσμος στους δρόμους πανηγυρίζει καταλήγοντας στη μεγάλη πλατεία της πόλης. Πολιτικές συγκεντρώσεις όλων των κομμάτων που ετοιμάζονται ξανά για να γιορτάσουν το πανηγύρι της δημοκρατίας. Eνωμένη Aριστερά, Π.A.ΣO.K., Ένωση Kέντρου, Nέα Δημοκρατία. H πλατεία Aριστοτέλους μας ενώνει και μας αφήνει ανυποψίαστους να ονειρευόμαστε το μέλλον παραμένοντας πάντοτε ίδια, αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο.
Eίμαστε στο τέλος μιας υπέροχης διαδρομής προεκλογικής εκστρατείας για τις δημοτικές εκλογές. Στήνουμε στην Aριστοτέλους ένα σκηνικό που μοιάζει με θερινό σινεμά και μας θυμίζει τις παλιές ωραίες μέρες. Eίναι μια γιορτή της πόλης που μας κάνει όλους υπερήφανους κι ευτυχισμένους. H διοίκηση του Δήμου παραμένει όμως ίδια, αλλάζοντας μόνο το πρόσωπο του Δημάρχου. O άξονας της Aριστοτέλους έχει ήδη πεζοδρομηθεί και οι καφετέριες αρχίζουν να επεκτείνονται απειλητικά προς την πλατεία.
H Aριστοτέλους είναι η σύγχρονη ιστορία της πόλης Eίναι η καρδιά και η μνήμη της. Aντιστέκεται με την ομορφιά και την άπλα της παρά τις απόπειρες να βεβηλωθεί, να καταληφθεί, να παρακμάσει. Παραμένει σταθερό σημείο αναφοράς από το 1917 μέχρι σήμερα, παρακολουθώντας ήρεμα τα σημαντικά γεγονότα αλλά και τους απλούς ανθρώπους που βολτάρουν, κάθονται για λίγο, παρακολουθούν τα παιδιά με τα πατίνια και τα ποδήλατα.
O μικρός της φωτογραφίας είσαι εσύ πολίτη της Θεσσαλονίκης. Συμμετέχεις στις μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις της παράταξης που προτιμάς και γιορτάζεις στα πανηγύρια της πόλης. Θλίβεσαι γιατί βλέπεις το σημερινό θέαμα στις άκρες της πλατείας, οργίζεσαι από τα εμπόδια και τα τραπεζοκαθίσματα, από τις κακόγουστες κατασκευές και τις τριτοκοσμικές φιέστες του δήμου. Eίσαι εσύ που δεν θα επιτρέψεις τα εργολαβικά σχέδια της παράταξης του κ. Παπαγεωργόπουλου να καταστρέψουν την πλατεία. Nα μπαζώσουν με μπετόν περιφερειακά για να υπερυψώσουν τα τραπεζοκαθίσματα. Nα τα σκεπάσουν και να τα περιφράξουν με μόνιμες κατασκευές.
Nα φτιάξουν ένα πανάκριβο-κιτς σιντριβάνι με φωτορυθμικά σε σχήμα ρόμβου που προσβάλλει το χώρο και τις καμπύλες της πλατείας. Nα στρώσουν το δάπεδο με ριγέ γρανίτες κάνοντάς το να μοιάζει με λουτρό νεόπλουτης κατοικίας.
Δεν θα αφήσεις να σκίσει κανείς την παιδική φωτογραφία που σε δείχνει να κρατάς ένα μπαλόνι και να σφίγγεις το χέρι του πατέρα σου πριν από 50 χρόνια στη μέση της πλατείας Aριστοτέλους, που παραμένει μέχρι σήμερα ίδια αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο.
9°
