Για πέντε μόνο παραστάσεις στο Black Box οι Ουκ Νουκ ανεβάζουν το «Πάρτι Γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ. Ευκαιρία να γνωρίσουμε το θίασο αλλά και να ρωτήσουμε το σκηνοθέτη της παράστασης, Πάνο Δεληνικόπουλο, πολλά και διάφορα: τι θα πει το όνομα, γιατί αυτή η μανία με τον Πίντερ και προπάντων τι θα γίνουν οι Ουκ Νουκ όταν μεγαλώσουν.
Χάρολντ Πίντερ, once again! Γιατί τον αγαπά τόσο πολύ η Θεσσαλονίκη και εσείς κατ' επέκταση και πιο συγκεκριμένα; Δεν υπήρξε χρονιά εδώ και καιρό/σεζόν που να μη σκοράρει από πλευράς ρεπερτορίου και ανεβάσματος στην πόλη... Η αλήθεια είναι ότι η Θεσσαλονίκη τον εκτιμά ιδιαιτέρως, εξού και η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα από το τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ το 2000. Ίσως έχει να κάνει με το ότι είναι μάλλον «αινιγματικός» -συνεπώς ανοιχτός σε ερμηνείες- και ανθίσταται στην εύκολη κατηγοριοποίηση τύπου «μοντέρνος - μεταμοντέρνος», «πολιτικός - απολιτικός», και λοιπά τέτοιου είδους υπεραπλουστευτικά δίπολα. Επίσης έχει πολύ γοητευτικό λόγο κι ακόμα πιο γοητευτικούς χαρακτήρες για ν’ ασχοληθεί κανείς, καθώς κι ένα αναγνωρίσιμο brand name (ζούμε σε έναν οικονομίστικο κόσμο, φευ!) που ευελπιστούμε ότι θα δελεάσει το φιλοθεάμον κοινό και θα μας φέρει χιλιάδες εισιτήρια.
Αλήθεια, ψέμα, ενοχή, αθωότητα, κενό, βία, δυτικός πολιτισμός, θέαση, αμφισβήτηση, σχέσεις, κατάρρευση, οικοδόμηση. Λέξεις κλειδιά για την κατανόηση του πιντερικού σύμπαντος και του έργου που ανεβάζετε. Πώς το προσεγγίσατε και τι καινούργιο, νεωτερικό ή εξτραδάκι έχει να μας πει και να μας δείξει η παράστασή σας; Καταρχάς προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε πού ακριβώς υφίστανται όλα αυτά τα συστατικά εντός του έργου. Κατά δεύτερον σε ποιες αναλογίες πρέπει να αναμειχθούν. Ακολούθως προσετέθη ένα μυστικό συστατικό για να δέσουν (το «εξτραδάκι» που λέγαμε) και εν τέλει αναζητήθηκε τίνι τρόπω πρέπει να σερβιριστούν. Όσον αφορά τις διάφορες μεγαλεπήβολες εμπνεύσεις μας, υποχώρησαν ατάκτως μπροστά στα αιτήματα που βάζει το έργο καθαυτό. Τόσο ο Πίντερ γενικώς, όσο και το «Πάρτι» συγκεκριμένα, παραμένουν εξόχως επίκαιρα και χαμογελούν συγκαταβατικά στους αφελείς νεωτερισμούς. Έτσι κι αλλιώς ζούμε σε μια εποχή τόσο καταιγιστική που -παραφράζοντας τον άλλο (πιο) διάσημο άγγλο συγγραφέα- «ό,τι έχει ηλικία μιας ώρας χλευάζει τον αφηγητή». Πλέον το «νεωτερικό» μέχρι να αρθρωθεί, έχει ήδη παλιώσει. Συνεπώς αυτό που έμενε να κάνουμε, ήταν να συνδιαλλαγούμε με το συγγραφέα κι όχι να του φορέσουμε τον «πειραματισμό» μας καπέλο. Ούτε όμως να στενάξουμε υπό την αυθεντία του. Άλλωστε κι ο ίδιος με τις αυθεντίες δεν τα πήγαινε και πολύ καλά.
«Ουκ Νουκ»! Ποιοι είστε; Για πείτε πώς εμπνευστήκατε το όνομα του θιάσου και για δώστε μου το αισθητικό μανιφέστο του, ως προς το πώς κινείται αλλά και επιθυμεί να δράσει στη μικρή μας πόλη; Το όνομα αλιεύθηκε από μια μείζονος σημασίας κοινωνική-ανθρωπολογική μελέτη, την οποία και δε θα αποκαλύψουμε, διότι δε θέλουμε να προσβάλλουμε τη βιβλιοθήκη κανενός. Παρατίθεται με ακαδημαϊκή πιστότητα το επίμαχο απόσπασμα: «Το “ουκ νουκ” δε σημαίνει τίποτα. Έχει όμως την ικανότητα (…) να υποβάλλει τόσο ώστε να καθηλώνει. Κάτι τέτοιες λέξεις όπως το “ουκ νουκ” δεν είναι ακαταλαβίστικες, αλλά άγνωστες, που συλλαμβάνονται δια του υποσυνειδήτου». Όλες μας οι προθέσεις περιλαμβάνονται σ’ αυτό το σοφό ορισμό που αναίσχυντα οικειοποιηθήκαμε. Κατά τα λοιπά, επιδιώκουμε να κάνουμε παραστάσεις που αν τις βλέπαμε α) θα είχαν κάτι να μας πουν β) δε θα μας έκαναν να χασμουριόμαστε από βαρεμάρα. Είθε.
Σε αντίθεση με την Αθήνα, διορθώστε με αν κάνω λάθος, το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι και λιγότερο μα και πιο κλασικίζον ως προς το ρεπερτόριο. Παρ' όλα αυτά, φέτος ειδικά, διακρίνω μια έκρηξη από πλευράς νέων ομάδων. Μπορείτε να μου σκανάρετε το θεατρικό χάρτη της πόλης και να χωροθετηθείτε εντός του; Όπως και να απαντήσετε στην κάτωθι «σκληρή» ερώτηση: σε μια πόλη, αλλά και σε μια χώρα, που λόγω κρίσης η τέχνη θεωρείται πολυτέλεια ή ελιτίστικο σπορ, πόσο εύκολο είναι για τους «Ουκ Νουκ» να συνεχίσουν να υπάρχουν, ακόμα κι όταν ο ενθουσιασμός ή ο «πατριωτισμός» του ταγμένου κονιορτοποιηθούν από την πραγματικότητα και τα οικονομικά μεγέθη; Ότι είναι λιγότερο το κοινό της Θεσσαλονίκης, είναι σίγουρα. Αν η κλασικίζουσα ροπή είναι μια ενδογενής ποιότητά του, είναι προς συζήτηση. Το ότι αναφύονται σχήματα καθώς και χώροι που θα τα στεγάσουν, είναι σίγουρα ενδιαφέρον, ευχόμαστε υπέρ αυτών ό,τι και για μας: να αντέξουν και να αντιμετωπίζουν την πορεία τους ως μια διαδικασία εν εξελίξει. Εμείς αυτό λέμε να προσπαθήσουμε. Όσο για το μετέπειτα, υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές. Είτε οι γίγαντες θα αποδειχθούν ανεμόμυλοι και θα πάμε σπίτια μας, είτε θα γίνουμε πλούσιοι και διάσημοι. Όποιο έρθει πρώτο.
«Πάρτι Γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ από τους «Ουκ Νουκ». Στις 18, 21, 22, 23 και 25 Φεβρουαρίου παραστάσεις στο Θέατρο BlackBox (Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2, T: 2310829254). Έναρξη στις 21:00.
Τέσσερις μέρες με συναυλίες εικαστικά, εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, φωτογραφίας, αγώνες δρόμου, Yoga, φαγητό, παιχνίδια για παιδιά, πεζοπορία, αναρρίχηση
Γιατί αυτές οι δύο φωτογραφίες από την πόλη τους Φωτός, που είναι τραβηγμένες με απόσταση ενός και πλέον αιώνα, μάς εντυπωσιάζουν; Γιατί δεν έχει αλλάξει τίποτα σ’ αυτές
Η «νύμφη του Βορρά» με τα στραβά αλλά και τα εκατό καλά της, η πόλη μέσα από αντιφάσεις, συνονθυλεύματα, γκρίνιες για τα χρωστούμενα και κατάλοιπα αιώνων
31°
