Γιατί μόνο στα σόσιαλ μίντια που «πήραν φωτιά»; Απορώ πώς και δεν φωταγωγήθηκε η πόλη και δεν κατέβηκαν χιλιάδες στον Πύργο τον Λευκό για να ουρλιάξουν «Κύπελλο στη μάσα πήραμε εμείς και εσύ ρε Τζέιμι Όλιβερ να πας να γαμηθείς». Ή άλλα ευφάνταστα και ανατρεπτικά, όπως «Φάβα καραμελωμένη και κόκορα σουμάδα, Θεσσαλονίκη βρε σε λέω, τσαμπιόνα πλανητάδα»! Γιατί ένα δημοσίευμα των «New York Times» που υμνεί τη Θεσσαλονίκη, κατατάσσοντάς την 47η στη λίστα των 51 κορυφαίων γαστρονομικών προορισμών της γης, προξένησε τέτοια έκρηξη «eπερηφάνιας» και σκόρπισε τόση ψηφιακή χαρά, ανάλογη με τις καλές παλιές μέρες που ο Γκάλης πορθούσε την Μπαρτσελόνα και κατατρόπωνε τη Μακάμπι. Ή λες και πήρε ο Σκαμπαρδώνης νόμπελ, ο Αγγελάκας γκράμι και το ΑΠΘ νίκησε το Γιέιλ στη μάχη για το καλύτερο πανεπιστήμιο της γης και εγκαινιάστηκε το μετρό! Τέτοια ντόπα.
«Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας είναι πρώτη στο φαγητό». Αυτό ήταν! Μόνο που δεν βαρούσαν επινίκιες καμπάνες στη Μητρόπολη και δεν παρέλασαν πεζοπόρα τμήματα στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, με διμοιρίες μαγείρων και τάγματα σερβιτόρων, όλα ντυμένα με άσπρη ποδιά και υπό τη σκέπη μιας σημαίας-λόγκο με σήμα ένα γιγάντιο κουταλομαχαιροπήρουνο χιαστί, όπου πάνω του «αναπαύεται στοργικά» –για να χρησιμοποιήσω και γλώσσα καταλόγου– «ένα μπουγατσομάχαιρο». Κι από τα ηχεία να παιανίζει ο τοπικός νεοΰμνος, εμβατηριακή βερσιόν διασκευή του «Θεσσαλονίκη μου, ποτέ δεν σ’ απαρνιέμαι, είσαι γκουρμεδούπολη, το λέω και καυχιέμαι». Αν και πού θα πάει, με τέτοια φόρα, όλο και θα ανατεθεί στους Beetroot να σχεδιάσουν τη νέα εταιρική ταυτότητά μας κι ο Αγάθωνας να ραπάρει το άσμα.
«Οι νεαροί επιχειρηματίες της πόλης αντιμετώπισαν την ανεργία ανοίγοντας εστιατόρια που σερβίρουν ελληνικές, σλαβικές και οθωμανικές γεύσεις με ένα μοντέρνο twist», καταγράφει το άρθρο των «New York Times», ενώ στη συνέχεια ο δήμαρχος Μπουτάρης χαρακτηρίζεται οραματιστής και η εύφημος μνεία πάει σε όλη τούτη τη νεοταβερνέ, παντοπωλερί, μελιτζανοσαλατίξ καπνιστή, σπαλομπριζολουά ψησταδερί και κρόνατ ριζοτολουκανιking κατάσταση που χλαπακιάζει η «Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα, συ που σερβίρεις τα καλύτερα τυριά». Η πόλη που το success story της το τρως κυριολεκτικά στο πιάτο, η πόλη που, ειδικά την τελευταία τριετία, πήρε την εξωστρέφεια και την μαρίναρε, ψιλόκοψε την καινοτομία σαν κρίταμο, δείχνοντας ένα πανεθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, καθώς επεξεργάστηκε με όλα τα tools και μυρωδικά clusters την ταυτότητα της νέας ανθοφόρας και αειφόρας επιχειρηματικότητας: όλος ο Θερμαϊκός μια συκωταριά corporation! Ένα μπουγατσάν, ένα τσουρεκλέρ, ένα σύγγλινο, μια τρούφα κι ένα χορτοφαγικό κεφτεδάκι business plan. Μασαλά και «Μασσαλία», ω, τι τρέλα στο «Estrella», στο «Σεμπρικό» και στη «Φωλιά» βγαίνουν σαλάμια παγανιά, για χορτοφαγικό στο «Roots» και εις τα «Γράδα» για ματς μουτς.
Όπως φυσικά ήταν αναμενόμενο, το ρεστοράντε παρακράτος των Αθηνών, η υδροκέφαλη τσελεμεντούπολη, που τίποτα δεν αφήνει να αναπτυχθεί έξω από το «Βαρούλκο» και τη «Σπονδή», αιώνες χθόνια και ζηλόφρων, τόλμησε να αμφισβητήσει αυτήν την περήφανη νίκη. Δοσίλογοι κονδυλοφόροι του fb και πληρωμένοι νενέκοι γραφιάδες περί του κέτερινγκ, του στριτ φουντ και της 210 γαστροχοτσποτιάς, άστραψαν και βρόντηξαν κατάρες και συκοφαντίες. Πως δηλαδή σιγά μην έχει η Σαλούγκα καλύτερο φαγητό από την Αθήνα, ας γελάσω, χα, χα και χι, χι. Και διαλαλούν πως στα πέριξ της Ακρόπολης κρύβεται ο παράδεισος ο γαστρονομικός κι εμείς οι Θεσσαλονικείς μια ζωή επαρχιώτες και δευτεράντζες της χύτρας θα είμεθα, σαν ΠΑΟΚαντίνα ένα πράμα, ενώ τούτοι μετρούν τα ολυμπιακοστεφανωμένα χρυσοσκουφάτα places to be!
Κι άρχισε πάλι ξανά μανά ο εμφύλιος πόλεμος Βορράνιθος vs Νοτοσομπούκο, και να ο σπαραγμός μεταξύ μας για το ποιος τον ανάβει και τον καίει καλύτερα (το φούρνο, μην πάει ο νους σου στο καλό). Άτιμοι «New York Times», μια ζωή ο ξένος παράγοντας και οι καλυκογευστικοί δάκτυλοι με τις ίντριγκές τους διχάζουν την πατρίδα μας και όχι μόνο λεηλατούν και τρώνε τη ζέα και το σολομό μας τον χωρίς γλουτένη, αλλά μας βάζουν και να πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος σερβίρει το πιο νεοπάνκ κότσι ή τον πιο νεορομαντικό και δενδρολιβανάτο μουζάκα.
Εθνικός σπαραγμός dip για dip είναι αυτός που ζει η χώρα, «τώρα σίμωσε και κλάψε εις του Σκαρμούτσου το γιαχνί», για να συνεννοούμαστε. Νικήσαμε όμως αφού και αλλά. «Αθήνα, πονάς, γι’ αυτό και δεν μιλάς», όπως θα ανέκραζε και ο επίτιμος αρχηγός της Θύρας 4, ο Νικόλας, που όπως μαθαίνω πρωταγωνιστεί στην ταινία για τον ΠΑΟΚ, που σκηνοθετεί ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, με χρηματοδότηση του Ιβάν Σαββίδη, και που θα βγει στις αίθουσες κατά τον Απρίλη. «Αθήνα μπουκωμένη, ο Κήπος του Θερμαϊκού δεν πεθαίνει». «Δεν έχετε Μοδιάνο, δεν έχετε Καπάνι, γι’ αυτό και η πρώτη ύλη σας, ανοίγει με τρυπάνι».
Και πάει λέγοντας εδώ πάνω, που η χρονιά μας ξεκίνησε με μια περήφανη εθνική νίκη κι όλη η Θεσσαλονίκη μια παρέα και δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά, γιατί μόνο λίγον καιρό ξαποσταίνουμε και μετά στα σπαράγγια ξανά. Τι να πεις και τι ευχή να δώσεις για τη νέα χρονιά, εκτός από –κυριολεκτικά– καλά κρασιά! Αλλά και ειρήνη και σχάρα υμίν.
Φωτό: Το χορτοφαγικό Roots στην πλατεία Άθωνος είναι στη λίστα των «πρέπει να φας» που έδωσαν οι «New York Times» για τη Θεσσαλονίκη. Δοκίμασε το Mexican Kidney Beans Burger.
18°
