Θοδωρής Ζαγοράκης και Ηλίας Βιολίδης, ποινική δίωξη για απιστία και υπεξαίρεση σε βαθμό κακουργήματος, Παοκάρα ομαδάρα, επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, φθινόπωρο, «έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, η αλήθεια θα λάμψει» δηλώνουν εκείνοι, καλωσορίσατε στην πόλη, άλλη μια σεζόν ξεκινά.
Φλάσμπακ, 2004, ένας πιτσιρικάς σε μια αλάνα της Τούμπας φορά τη φανέλα του Ζαγόρ, τότε που είναι ο αρχηγός, ο θεός, η ψυχάρα. Την ίδια εποχή που κι ο Ηλίας Βιολίδης, εξίσου θρύλος, στοίχειωνε τα όνειρα του κάθε μπάρμαν που στον ύπνο του ακολουθούσε τα βήματά του και έχτιζε μια αυτοκρατορία από μπιστρό, καφέ, κλαμπ, ρέστο και μπουζουκτσίδικα και στα περιοδικά του έκαναν αφιερώματα με υπερπρωτότυπους τίτλους του στιλ «τον ’λέγαν πρίγκιπα της πόλης». Έτσι είναι σε αυτή την πόλη τα ινδάλματα, αθλητές ή επιχειρηματίες. Έρχεται η στιγμή που το ίδιο πόπολο που τους αποθέωνε, τους προσκυνούσε και τους χειροκροτούσε, τώρα τους τουιτάρει με χλεύη και χαιρεκακία.
Αλλαγή πλάνου, από τις αθλητικές ας περάσουμε στις πολιτιστικές ειδήσεις, Θεσσαλονίκη 2012, πάει και αυτό το παραμύθι, δυστυχώς! Ή, μάλλον, ευτυχώς, γιατί ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα είχε αλλά και έχει να διατυμπανίζεις κάτι για εσωτερική κατανάλωση με 2 εκατομμύρια μπάτζετ στον καιρό της κρίσης, τη στιγμή που η πόλη δεν υπάρχει έξω από τα όριά της. Φωτιές θα έκαιγαν ολημερίς και οληνυχτίς στον Πύργο Τριγωνίου, συνέδρια, συναυλίες, μεγαλεπήβολες φενάκες περί μπρανταρίσματος, εξωστρέφειας και λοιπά εξωτικά και κοσμοπολίτικα, έσκασαν σαν μπαλόνι.
Σεμνά και ταπεινά, η Κρατική Ορχήστρα προλόγισε τις εκδηλώσεις εορτασμού στην πλατεία Αριστοτέλους, οκέι, θα έρθει ο Μαζάουερ, αυτός είναι φίλος, καρντάσι, αδελφός, θα μιλήσει, θα τον χειροκροτήσουμε, θα πάει κι αυτό και θα τελειώσει σε αντίθεση με το καλοκαίρι, που οι κάψ ες του ακόμα μπαϊλντίζουνε τα πέριξ της Μελενίκου, που τα «πρωτάκια» φοιτητρόνια ψάχνουν στους στύλους τα «ενοικιάζεται» για να στήσουν τσαρδί με κρεβάτι, γραφείο και υπολογιστή.
«Στην Επανομή είμαι από το 1993. Πάντα μου άρεσε να ζω εκτός πόλης, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα. […] Δεν με ενδιαφέρει πλέον η πόλη, εκτός αν γίνεται κάτι καλό. Αλλά στη Θεσσαλονίκη τώρα δεν γίνεται κάτι φοβερό. Στη Θεσσαλονίκη από το 1975 έως το 1985, αυτή η δεκαετία δηλαδή ήταν που δεν παιζόταν, που ήταν ονειρική, οι δρόμοι ήταν ζωντανοί κάθε μέρα, μαγικοί, τότε δηλαδή που άξιζε να τη ζεις». Ο Γιάννης Αγγελάκας όπως μιλά στο ασπρόμαυρο φανζίν «Λιτέρα» ήταν αυτός.
Έπεσε στα χέρια μου αυτό το καινούργιο εντυπάκι, lo-fi τυπογραφίας με τέχνη, πρόσωπα και ιδέες, ποιήματα και διηγήματα, δανειζόμενο τον τίτλο του από τον Ηλία Πετρόπουλο. Ο Πετρό διέσωσε τον όρο «λιτέρα», που θα πει δημοτικό νεκροκρέβατο, τον τάφο που έφτιαχναν παλιά οι δήμοι για όσους «φεύγανε» χωρίς κανένας να τους ψάξει. Άκλαφτοι δηλαδή, όπως οι γραφίστες και τα ψαγμένα ντιτζεόνια που τα νίκησαν η κρίση και ο κομπιούτερ, αφού όλοι οι ιδιοκτήτες ψάχνουν «καλλιτέχνες» για να γίνει η δουλειά με 40 ευρώ! «Καταραμένο, drum’n’bass, που μου ’ταζες πως θα γινόμουν άλλος».
Την ίδια ώρα στην “Politeia” ο άρχοντας Ρέμος, Αντωνάκης διά τους φίλους, σκουπίζει τα φελιζόλ από την πίστα, αφού δεν άντεξε η Θεσσαλονίκη και την έβγαλε τη νέα τάση! Ούτε γαρδένιες το πανεράκι, ούτε γαρούφαλλα, ούτε να χτίζεις τον καλλιτέχνη με κούτες σαμπάνια, πάνε αυτά, αφραγκιά, κρίση, αλλά η λεζάντα λεζάντα: πώς λέμε της μιας δραχμής τα γιασεμιά; Έτσι ακριβώς! Του ενός ευρώ το φελιζόλ. Με αυτό ραίνουν τον Ρέμο κάθε βράδυ. Και αυτή είναι η διαφορά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης τον καιρό της τρόικας και της φτώχειας: στο Six D.o.g.s αναμένονται τα λάιβ του Felizol & The Boy, ενώ εδώ πάνω του αγοριού του πετάνε φελιζόλ. Γιατί κρίση ξεκρίση, από τη Θεσσαλονίκη ξεκινούν όλες οι καινούργιες τάσεις, κύριε διευθυντά!
Goddess and her world 2012, Γρηγόρης Γρόζος, από την ομαδική έκθεση «Fine» της TnT Gallery, έναρξη 20 Σεπτεμβρίου
11°
