Απόδραση από τη Θεσσαλονίκη

Μα ποια είναι η κορασίς; Ποιος πλάστης κεφάτος και γαλαντόμος την προίκισε με αυτού του είδους τα τορνευτά οπίσθια; Είναι Ελληνίδα ή Σλαβάκι; Μανάρι, θεά, τσολιάς. Κι αν πάλι είναι Θεσσαλονικιά, ποια είναι; Καλαμαριώτισσα ή Τουμπαία; Κι αυτή η προσταγή «follow us» πόσα υπονοούμενα κρύβει; Και γιατί όχι; Ίσως το κορίτσι της αφίσας να ευθύνεται που φέτος το καλοκαίρι τα νερά και οι αμμουδιές της Ηράκλειας σκάνε από κόσμο. Είτε γιατί τα σνόμπαρα –καραλαϊκό καλοκαίρι γαρ με καντίνες, χοντρέλες, συνυφάδες, κεφτεδάκια και καταλύματα παραπήγματα– είτε γιατί φοβόμουν τα νερά λόγω τόσης συγγένειας με το βρομύλο Θερμαϊκό, στην Ηράκλεια είχα να βουτήξω δεκαπέντε χρόνια. Να ’ναι καλά το κορίτσι της αφίσας που με ξελόγιασε, επομένως, και είπα να το ψάξω. Βέβαια το μπιτς μπαρ «Crystal Life», που διαφημίζει, μοιάζει με υπερπαραγωγή: γρασίδια, beach volley, stage για συναυλίες, water sports... Παρακάτω ξεπεζέψαμε, στην παραλία Σαχάρα.

Ο βυθός γυαλί, η άμμος παχιά, τα νερά κρύσταλλο, οι άνθρωποι χαρούμενοι, οι τιμές λογικές σε αντίθεση με την παραδίπλα Καλλικράτεια, που πληρώνεις κρέπα σε τιμή Μονμάρτης. Η Ηράκλεια είναι η συντομότερη και φθηνότερη διαφυγή για δροσιά.

Η Χαλκιδική είναι σαν τις Βαλεαρίδες. Το πρώτο πόδι είναι η Ίμπιζα, λαϊκό ρέιβ, πολυπληθές, για όλα τα βαλάντια. Το δεύτερο πόδι είναι η Μαγιόρκα. Καλύτερες παραλίες, ακριβότερα γούστα, και δω όμως συνωστισμός και παραλήρημα. Και αν η τρίτη Βαλεαρίδα είναι η Μενόρκα, που την ξέρουν και την προτιμούν λιγότεροι, τότε θα συμφωνήσεις πως τέτοιο είναι το τρίτο πόδι. Η Ιερισσός, η Ουρανούπολη και τα Νέα Ρόδα, πέρα από το ότι απέχουν από τη Θεσσαλονίκη ένα βαρβάτο δίωρο, φημίζονται μόνο για την ησυχία τους. Ούτε μπιτς μπαρ νταμπαντούμπα, ούτε κλαμπ για κάψιμο, πιο πολύ για οικογενειακή παραθέριση προσφέρονται παρά για γούστα.

Είναι μαγική η διαδρομή μέχρι να φτάσεις. Πνιγμένη από αθώα ελατάκια που ρεμβάζουν στην ησυχία τους, χωρίς να γνωρίζουν πως τον Νοέμβριο θα ξυλευθούν για να αποτελέσουν χριστουγεννιάτικο ντεκόρ. Βουητό τζιτζικιών με επιδόσεις μητροπολιτικής όπερας, η λιθόστρωτη Αρναία με τα καλαίσθητα κτίρια μακεδονικής αρχιτεκτονικής, μια όαση σε σύγκριση με τη λοιπή χαλκιδικιώτικη οικιστική ασχήμια. Και μποτιλιάρισμα μηδέν.

Φτάσαμε στο λιμανάκι της Τρυπητής μακαρίζοντας την ιδέα μας. Ψυχή στο δρόμο. Το εισιτήριο για την Αμμουλιανή απέναντι κόστισε 14 ευρώ τα δύο άτομα με αμάξι. Η «Θεοσκέπαστη», ο «Γοργοϋπήκοος» και η «Ευαγγελίστρια» είναι τα τρία καραβόσκυλα που σε πηγαινοφέρνουν. Νησί δεν τη λες, νησομεζεδάκι είναι. Και για να συνεχίσω το παιχνίδι της αντίστιξης με τις Βαλεαρίδες, η Αμμουλιανή είναι η Φορμεντέρα. Τα νερά της είναι πεντάστερα, ίδια κλάση με του Πουκέτ ή της Καραϊβικής. Το ίδιο και οι αμμουδιές της. Αλλά και η ησυχία της, αν αποφύγεις ενθουσιώδη πιτσιρίκια και φωνακλάδες Σκοπιανούς, που όλα τα ανακάλυψαν και μέχρις εδώ έφτασαν.

Οι παραλίες του Αγίου Γεωργίου και της Μεγάλης Άμμου, οι καντίνες «Γολγοθάς» αλλά και «Σπύρος» για πρώτες βοήθειες, ο dj Δημήτρης Πολυχρονόπουλος, που η φάτσα του κοσμεί κάθε στύλο προτρέποντας τις έφηβες παραθερίστριες να τα σπάσουν στο κλαμπ «Μάταλα», ένα ψωραλέο λούνα παρκ, οι Αλυκές, δυο τρεις καφετέριες που βγάζουν τραπεζάκια μέχρι το νερό, και αυτό ήταν. Στην Αμμουλιανή θα έρθεις για το πεντάστερο μπάνιο ή αν είσαι κάτοχος παραπήγματος ή τροχόσπιτου. Λίγο αν ήταν μερακλήδες βέβαια οι Χαλκιδικιώτες ή υπήρχε ένας φωτισμένος και με όραμα ντόπιος της αυτοδιοίκησης, η Αμμουλιανή θα ήταν το διαμάντι της Βόρειας Ελλάδας. Μόνο εκείνη η πάλλευκη και εκτυφλωτικής θέας Βίλα Τρυγόνα και ο οικισμός Γεμελί μπορούν να σε ψήσουν να διανυκτερεύσεις. Για μονοήμερη εκδρομή σάς τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Όπως και τη στάση στον Άγιο Πρόδρομο κατά την επιστροφή στην πόλη. Μεγάλη η χάρη του! Όχι του άγιου, αλλά του σουβλακίου του.

Ξακουστό και ζουμερό, γευστικό και γκουρμεκλίδικο, το καλαμάκι στον Άγιο Πρόδρομο πρέπει να το δοκιμάσεις. Ούτε ένα ούτε δύο αλλά δέκα είναι σε ένα δρόμο 50 μέτρων τα σουβλατζίδικα. Ο «Μπίλλης», ο «Βασίλης», ο «Κώστας», ο «Διογένης», ο «Έλατος», ο «Μάγειρας», η «Μαρία», ο «Χάρης», ο «Γάκης» και ο «Μιλτιάδης» μπορεί να στερούνται ευφάνταστων ονομάτων, αλλά κάθε σαββατοκύριακο είναι τίγκα από περιηγητές που θα έχουν να το θυμούνται το ΣΚ στο τρίτο πόδι. Αντί για καρτ ποστάλ που θα επιδεικνύουν περήφανα τη Δευτέρα στο γραφείο, θα διηγούνται ιστορίες για τη γεύση του Αγίου Πρόδρομου, που είναι ό,τι κοντινότερο μπορώ να θυμηθώ από τα παιδικά μου καλοκαίρια. 

stefanostsitsopoulos@yahoo.gr