Το «Pallini Beach» στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και τώρα
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 οι τεράστιοι όγκοι του ξενοδοχείου «Pallini Beach» εξέπεμπαν για τον επισκέπτη συναισθήματα και αναμνήσεις από το μέλλον! Έμοιαζε με διαστημικό σταθμό, ίσως δεν ήμασταν στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής αλλά σε ένα θερινό θέρετρο όπου διασκέδαζαν και κολυμπούσαν οι κάτοικοι της χώρας του Μπλέιντ Ράνερ.
Τόσο δέος, τόσο ανεπίχρηστο μπετόν, τόσος μοντερνισμός σε μια περιοχή όπου η πλειοψηφία των παραθεριστικών καταλυμάτων δεν ξέφευγε από την εικόνα των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών: διώροφα οικήματα, ίσως και παράνομα, εξοπλισμένα με παλιά ψυγεία ή παγωνιέρες και λάμπες θυέλλης. Τις νύχτες το «Pallini Beach» άστραφτε σαν τρελό διαμάντι. Ο μύθος του ήθελε εδώ να παραθερίζουν οι ματσό, οι έχοντες, η νεόκοπη αστική τάξη. 35 χρόνια μετά την έξαψη και την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων, όπου η φαντασία μας τρεφόταν με κοσμοπολίτικα φωτορεπορτάζ, αντλημένα από τις σελίδες για την Κυανή Ακτή που δημοσίευε ο «Ταχυδρόμος», βρέθηκα στο «Pallini Beach» ξανά.
Στο κατάμεστο πάρκινγκ δεν συνάντησα ανοιχτές Alpha Romeo Spider, σαν αυτή που οδηγούσε ο Μπελμοντό, ούτε MG με πινακίδες Μονακό. Αλβανικές Μερσεντές, Καγιέν από τη Ρουμανία, βουλγάρικα Corsa, σκοπιανά Πεζό, BMW Μαυροβουνίου, ένας βαλκανικός στόλος είχε καταλάβει και υπερχειλίσει τα πέριξ του ξενοδοχείου. Και, φυσικά, οι περίφημοι Ρώσοι που για άλλο ένα καλοκαίρι σώζουν τον τουρισμό της Χαλκιδικής. Δεν μου φάνηκαν για ολιγάρχες τύπου Αμπράμοβιτς, κάθε άλλο. Λαϊκοί Μοσχοβίτες και αλανιάρες από την Αγία Πετρούπολη κολυμπούσαν στα νερά, τσάκιζαν γρανίτες με βότκα στο μπιτς μπαρ και παράγγελναν κλαμπ σάντουιτς.
Το “Pallini Beach” ήταν κατάμεστο από τουρισμό ανατολικής προέλευσης, βραχιολάκια all inclusive και… water ζούμπα dance. Μου πήρε μισή ώρα για να καταλάβω τι σημαίνει water ζούμπα, ήτοι: εκατοντάδες κυρίες με κυτταρίτιδα και άρρενες με μπιροκοιλιά που, υπακούοντας στα παραγγέλματα του αρχηγού αυτού του ιδιότυπου χορού, έκαναν φιγούρες και πιρουέτες μέσα στη θάλασσα. Λίγο γυμναστική, λίγο χαβαλές, λίγο φάση και πολλή «Bomba», όπως γκάριζε το σάουντρακ. Ούτε σαμπάνιες με παγωτιέρες στο κύμα ούτε μαυρισμένα οπίσθια αιλουροειδών θηλυκών θεών. Οι ανατολικοί θαμώνες του «Pallini Beach» έμοιαζαν με τις οικογένειες των Γερμανών που τόσα χρόνια εποίκιζαν την Καλλιθέα, με μια διαφορά: δεν έχουν καλή σχέση με την καθαριότητα και την οικολογία και εξού με την αναχώρησή τους από τις ξαπλώστρες άφηναν λεφούσι από πλαστικά σκουπίδια και συσκευασίες στο διάβα τους.
Έχουν όμως ένα καλό οι ανατολικοί. Δεν παίζουν ρακέτες! Απολαύσαμε την παραλία και τη θάλασσα χωρίς ούτε ένα μπαλάκι να μας έρθει στο δόξα πατρί.
Ας δώσω και μερικές χρηστικές πληροφορίες για όσους τολμήσουν από εκεί μια βόλτα: δύο χυμοί βύσσινο, μία γρανίτα, τρία μικρά μπουκάλια νερό, μία φέτα καρπούζι κι ένα κλαμπ σάντουιτς μας κόστισαν 30 ευρώ. Προσθέστε 7,5 ευρώ για μια ομπρέλα και δύο ξαπλώστρες και ελπίζω να συμφωνήσετε: αρκετά ακριβό το μπάνιο δίπλα σε αυτή την πολυφυλετική βαβέλ με τα τατουάζ, τα σλιιιε, τα λιιιεεε και τα ιντισουντά στην προφορά. Η θάλασσα όμως, όπως πάντα, εξαιρετική.
Επιστρέφοντας για Θεσσαλονίκη, μελαγχόλησα. Το «Pallini Beach» δεν έχει πλέον καμιά σχέση με εκείνο το μυθικό μέρος όπου οι πισίνες έμοιαζαν τεράστιες σαν να είχαν δραπετεύσει από αντίστοιχα ξενοδοχεία στις Μπαχάμες και το ξενοδοχείο ήταν σκέτη χολιγουντιανή υπερπαραγωγή και γι’ αυτό ξεροστάλιαζα, μπας και πεταχτεί αίφνης μπροστά μου η Τζέιν Μάνσφιλντ. Όλα ήταν τόσο γειωμένα στο σήμερα, όλοι ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας ή του διπλανού βαλκανικού χωριού. Στα μάτια τους, εννοείται, το μέρος παραμένει μαγικό και τριζάτο, τόπος όπου ήρθε η ώρα τους να ζήσουν τις δικές τους φαντασιώσεις για τη ζωή στη δύση. Εμείς άλλη φορά ή σε μια άλλη ζωή, υποθέτω.
13°
