Στο νούμερο 6 της πλατείας Ναυαρίνου βρίσκεται μια μπλε πολυκατοικία, στο ίδιο χρώμα με αυτής της πλατείας Εξαρχείων, χωρίς όμως στο ισόγειό της να υπάρχει καφέ-βιβλιοπωλείο σαν το “Floral”. Στο ισόγειο του νούμερο 6 βρίσκονται τα εστιατόρια “Cardu” και «Ξιφίας». Αν κάποιος, βέβαια, ενοποιήσει το καφέ «Ελίτ» και το βιβλιοπωλείο «Κεντρί», εμβληματικά landmarks της θεσσαλονικιώτικης πλατείας, μπορεί κάλλιστα να πετύχει ένα ωραίο κόλπο, αντίστοιχο του “Floral”, ώστε οι συγκρίσεις της με τα Εξάρχεια να συνεχίσουν να δίνουν και να παίρνουν. Μεγάλο λάθος όμως να ομογενοποιείς δύο διαφορετικές πλατείες, όπως στο παρελθόν άπειρες φορές έχουν κάνει τα αθηναϊκά περιοδικά για λόγους ευκολίας. Το Ναυαρίνο είναι τα Εξάρχεια της Θεσσαλονίκης όσο η Άνω Πόλη είναι αντίστοιχη της παρισινής Μονμάρτρης, και την Τσιμισκή, επειδή έχει ξανθιές, άιντε, άιντε, τη βαφτίσαμε Μανχάταν και περιμένουμε η Κάρι Μπράντσο και οι φίλες της να πάνε στο “Patafritas” για να δοκιμάσουν yams με καβούρι.
Η πλατεία Ναυαρίνου είναι η νέα μου γειτονιά και αυτές είναι κάποιες σημειώσεις μου για τη φανερή ή μυστική ζωή της, όπως την παρατηρώ από τον πρώτο όροφο του γραφείου μου. Όταν ο καιρός είναι καλός, η περιοχή γίνεται όπως τα κέντρα εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων σε Θήβα και Αυλώνα, παρότι από εδώ δεν θα βγεις πυροβολικάριος ή μαυροσκούφης. Από εδώ η πιτσιρικαρία της Θεσσαλονίκης, που μετά μανίας λιάζεται, ερωτοτροπεί, ταβλάρει, χαζεύει τα αναρχοαυτόνομα συνθήματα των τοίχων ή παίζει μπάλα στο κέντρο της πλατείας, θα αποφασίσει για το πού θα τραβήξει μετά. Είναι σίγουρο, ας πούμε, ότι οι δεκαεπτάχρονοι θαμώνες των καφέ “Snob” και “LOL” στα είκοσι και κάτι τους, όταν θα εγκαταλείψουν τα νυν εφηβικά τους στέκια, θα ακροβολιστούν στη φραπεδούπολη της παραλίας. Σε αντίθεση με τους παρεπιδημούντες στα καφέ «Αστόρια» και «Ελίτ», που εδώ εκπαιδεύονται για να μετοικήσουν στα πέριξ της εναλλακτικής Βαλαωρίτου.
Το παιχνίδι των φυλών καλά κρατεί σε αυτό το σημείο της πόλης. Έφηβοι με ακμή, φοιτητομάνι πρώτου και δεύτερου έτους, εκκολαπτόμενοι γραφίστες, djs, φραπεδαράδες, μουσικοί heavy metal, κοριτσάκια πανκ, κοριτσάκια φιλόλογοι, και από δίπλα η πρέζα. Είναι τρομακτικό το πώς δίπλα σε αυτό το μελίσσι που, όταν ζουζουνίζει, το βουητό του μου προκαλεί ευφορία και χαρά, σκάνε τα ντίλια τρομακτικά μπροστά στα μάτια σου. Γιατί το Ναυαρίνο, εκτός από την αθωότητα, έχει και τη στάμπα του πρεζοχωριού. Εκεί γύρω στις 7, αριβάρουν τύποι με «παπιά», εξίσου εξαθλιωμένα βαποράκια με τους ρημαγμένους πελάτες τους. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όλα αυτά, κι ενώ παραδίπλα νέοι γονείς βγάζουν τα πιτσιρίκια για τραμπάλα και πρώτα περπατήματα στην παιδική χαρά.
Κάτι άλλο που με εντυπωσιάζει στην πλατεία είναι τα περιστέρια της. Μπιχλοπερίστερα για την ακρίβεια, που όλο τσιμπολογούν απομεινάρια από τα άπειρα τοστάδικα και κρεπάδικα των πέριξ, εφόσον το Ναυαρίνο είναι η γκουρμεδιά του φοιτητή. Από το «Βραστό» με ενάμισι ευρώ παίρνεις διπλό hot dog, ντρεσαρισμένο με μουστάρδα και ξινολάχανο. Από το «Βαλεντίνο» τοστ-παντόφλες, αλλά το διπλανό «Χειροπιτάκι» είναι να σηκώσει βραβεία στην κατηγορία mystic pizza: εύγευστα slices φτιαγμένα από αγνότατα βιολογικά υλικά, τραγανή ζύμη, λεπτή, και τιμές της κατηγορίας «το αφεντικό τρελάθηκε και γκρεμίζει την ακρίβεια».
Όμως επαναλαμβάνω, δεν πρέπει Ναυαρίνο και Εξάρχεια να ταυτίζονται, αφού, πρώτον, η δικιά μας πλατεία δεν αστυνομοκρατείται και, δεύτερον, ειδικά τα σαββατοκύριακα, λόγω των υπαίθριων φαγάδικων, «Λαδόκολλα», «Αδέλφια της Παρέας», «Από δυο χωριά», μετατρέπεται σχεδόν σε πλατεία χωριού, μόνο που αντί για πλατάνια έχει λεύκες. Κατά τα άλλα, νιόπαντροι μετά της πεθεράς, μερακλήδες σαραντάρηδες ρετσινάκηδες και ουζοπαρέες τσουγκρίζουν εβίβα, περικυκλωμένοι από αρχαίες σκουριές, ρωμαϊκές κολόνες-απομεινάρια αιώνων που πέρασαν, δάση από κεραίες τηλεόρασης και κουφάρια γέρικων πολυκατοικιών που απαρτίζουν τον πολεοδομικό ιστό της πλατείας. Τόσα χρόνια την περιοχή τη διέσχιζα διερχόμενος, αφού είναι κομβικό κομμάτι που συνδέει τον πλανήτη πάνω από την Εγνατία με τις αποικίες του κέντρου. Τώρα την παρατηρώ πιο προσεκτικά, γνωρίζω τους νέους μου γείτονες θέλοντας να είμαι όσο το δυνατόν πιο διακριτικός για να μη διαταράξω τους βιορυθμούς τους. Short cuts: η ρέπλικα του Χουλκ στη βιτρίνα του “Clipart”, τα ωραιότερα πούρα και ποικιλίες σπάνιων καπνών στο «Καπνοτόπι», το λονδρέζικο look του Paul Smith στις κούκλες της βιτρίνας του «Χιονίδη», τα τρελαμένα old school πιτσιρίκια, μανιακά με οτιδήποτε έχει τη στάμπα του Air Jordan από το «Τετράγωνο sport», η ηλεκτρονική γιούχου γκατζετιά που μπορείς να προμηθευτείς από το “room one” (το εύκαμπτο πληκτρολόγιο bluetooth, το «κινητό του Παλαιοκώστα», το ρολόι-αλκοτέστ), τα χειροποίητα κοσμήματα του «Άτμα», όλα αυτά κι άλλα τόσα, αλλά ρίξε κι έναν ακόμα τόνο από άλλα τόσα και βγήκες στο πραγματικό πρόσωπο της νέας μου γειτονιάς. \
Είναι μια γυάλα όπου εντός της κολυμπούν τα πιο σπάνια χρυσόψαρα της Θεσσαλονίκης.
12°
