Η γωνία Παλαιών Πατρών και Σπύρου Λούη το τελευταίο τρίμηνο ήταν άδεια από την πραμάτεια με την οποία ήταν φορτωμένη η βιτρίνα της για πολλά χρόνια. Το μυθικό «Τετράγωνο Σπορ», το εμβληματικό landmark αθλητικό κατάστημα που ήταν ταγμένο στην NBA μπασκετοσύνη, έπαψε να πουλά ιπτάμενα Air Jordan σνίκερ ή φανέλες με το τριφύλλι των Boston Celtics, κατέβασε ρολά και έπηξε στα «ενοικιάζεται». Περνούσα και το ατένιζα μελαγχολικά σχεδόν κάθε μέρα, ήμουν συνδεδεμένος συναισθηματικά μαζί του, μου άρεσε πάντα η πολυχρωμία του, τα τεράστια νούμερα σε όλα τα ρούχα που πουλούσε, πάντα έλεγα πως μια μέρα θα έμπαινα και θα τους ρωτούσα αν έχουν παλιές φανέλες με το νούμερο και το όνομα του Ησαΐα Τόμας, αυτού του δαιμόνιου κοντού παικταρά που κάποτε ξέσκιζε τις άμυνες σαν τορνέιντο σε χαμηλή πτήση. «Δεν το έκανες ποτέ», αυτό σκεφτόμουν κάθε φορά που έστριβα τη γωνία κι έπνιγα τον πόνο για την αμέλειά μου στα καλαμποκοκριτσίνια του φούρνου «Φραντζολίνο».
Τα γράφω όλα αυτά γιατί μόλις χθες περιχαρής είδα τη γωνία Παλαιών Πατρών και Σπύρου Λούη να φωτοβολεί μέσα στη θεσσαλονικιώτικη νύχτα και εκεί που κάποτε έγραφε «Τετράγωνο Σπορ» τώρα γράφει καφέ-μπαρ «Burlesque», «άνοιξε και με περιμένει ένα καινούργιο καφέ-μπαρ, γιούπι, η γειτονιά ξαναζωντανεύει, τιτιβίζει» σκέφτηκα κοιτάζοντάς το φίσκα από θαμώνες. Τα μικρά καφέ είναι για τη Θεσσαλονίκη της κρίσης η μόνη επιχειρηματική προσπάθεια που βλέπω να ανθεί. Μικρά, μικρούλια, σπιρτοκουτάκια, mini size, ζεστά, φιλοξενιάρικα, ανοίγουν και γεμίζουν καθημερινά χωρίς άγχος. Αυτή είναι η τάση.
Όπως το «amicale» του Πάνου επί της Παύλου Μελά! Μια τεράστια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Παρισιού με το φωτογράφο να έχει στήσει το φακό από την πλευρά της Αψίδας του Θριάμβου, ειδικά για να νετάρει στους γυάλινους όγκους της Ντεφάνς που αναδύονται από το βάθος του ορίζοντα σαν κοφτεροί ύφαλοι, ένας υπέρκομψος πολυέλαιος, κι ορίστε το σκηνικό που κάθε φορά που κάθομαι για τον καφέ μου εντός του με στέλνει εκεί, εύκολα και γρήγορα. Κι εκτός από τον καφέ, τις νύχτες, αν κάτσετε στην μπάρα του, σφυρίξτε άφοβα και στην υγειά σας τα θεσπέσια dry martini, όπως αυτά που κοπάνησα τη νύχτα της προηγούμενη Πέμπτης, που η Ουντινέζε διέλυσε τα δικέφαλα όνειρα και απέναντι στο δρόμο δεν περνούσε ψυχή, αφού όλοι ήταν καρφωμένοι μπροστά στην τηλεόραση.
Ωραίο, σαν να γυρνάς στο σπίτι μετά από καιρό που έλειπες, πριγκιπικό τολμώ να πω λόγω του παταριού, που, φυσικά, πάντα είναι πιασμένο, είναι και το «Verdi», γωνία Αγγελάκη και Σβώλου, υπεραιωνόβιο σαν πλατάνι. Ή και σαν θυρωρείο, έτσι περικυκλωμένο όπως είναι από τους πολυκατοικιένιους όγκους της Αγγελάκη. Το έχω ξαναγράψει, αλλά θα το ξαναπώ, μιας και η πιο ασφαλής μέθοδος για να ανακαλύψεις προς τα πού πάει η πόλη είναι να την περπατάς πάνω κάτω, διαγωνίως, οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως, να αφουγκράζεσαι και να πιάνεις το flow, όπως λέει και ο φίλος Πιλότος που ραπάρει με τα Βόρεια Αστέρια, να σκαλώνεις όπου σε βγάλει η περιέργεια ή τα στενά της.
Και καθώς τα υπερκλάμπ και οι καθεδρικοί φραπεδοναοί δεν μπορούν να εκφράσουν την εποχή, μιας και τα τελευταία χρόνια το μόνο που έκαναν ήταν να μαντρώνουν τις ορδές και να τις ζαλίζουν με λέιζερ, μπίτια και πόζες ψεύτικης ομαδικής ευτυχίας, τα λιλιπούτεια μέρη είναι που παίρνουν τώρα τη γλυκιά εκδίκησή τους και αντεπιτίθενται. Αν για το μέσο Θεσσαλονικιό αλλά και Αθηναίο το «Μακεδονία Παλλάς» ή το «Electra» είναι συνυφασμένα με τη λέξη «ξενοδοχείο», ήρθε η ώρα και η στιγμή να γνωρίσουν και το «Colors» στη Βαλαωρίτου, ένα τετραώροφο, art να το πω, boutique να το αποκαλέσω, Βερολινέζα Kreuzberg πανσιόν να δανειστώ τον όρο, πώς να το περιγράψω αυτό το γλυκούλι ξενοδοχείο, που άνοιξαν ο Φώτης και η Χριστίνα; Όλα τα παραπάνω του ταιριάζουν.
Περνάς την πόρτα του κι ένας τσολιάς με το όπλο επ’ ώμου και κίνηση σαν σε παρέλαση σε κατευθύνει προς τη ρεσεψιόν αλλά και τους ορόφους. Δωμάτια φινετσάτα, υπερντιζαϊνάτα, με συμβολισμούς χρωμάτων αλλά και τέχνης, κρεβάτια καλαίσθητα, πετσέτες άσπρες που αστράφτουν σαν κοράλλια σε reef, κι όταν ρωτώ τα παιδιά… κοκολά (πόσο πάει το μαλλί; όπως τα μιλάνε και στο Σουφλί), η απάντησή τους με στέλνει: 50 ευρώ οι σουίτες και 40 τα απλά.
Αυτή είναι η νέα θεσσαλονικιώτισσα επιχειρηματικότητα: εύστροφη, απλή, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών, λανσάρει προϊόντα και παροχές υπηρεσιών βασισμένη στην κουλτούρα της οικογένειας ή της ολιγομελούς ομάδας. Αθηναίοι που διαβάζετε τη στήλη, αλλά και Θεσσαλονικείς, που ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που τα σαββατοκύριακα κάνουν hoteling αλλάζοντας παραστάσεις, επιζητώντας φτηνές και κομψές απολαύσεις, επισκεφτείτε το άφοβα! Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια τρελή αμυγδαλιά αλόγιστα ανθίζει στην Τούμπα, όλο και από κάποιο ράδιο παίζει το «Someone like you» της Adele και όλα δείχνουν πως η άνοιξη έρχεται και η πόλη ξανανθίζει.
12°
