Οι Sailing Tomatoes παίζουν σχεδόν κάθε μέρα στη γωνία Ικτίνου και Μακένζυ Κινγκ. Εμφανισιακά, θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις και λευκούς ράστα, έτσι όπως σολάρουν με τις τζίβες, τα μαύρα γυαλιά και τα ζακάρ πουλόβερ τους. Μουσικά, όμως, η πανδαισία που προσφέρουν είναι πρωτάκουστη για μπάντα του δρόμου. Ο ήχος τους είναι μια μείξη Μανούτσε και ρεμπέτικου, μπλουζ, σουινγκ και δημωδών ασμάτων. Ο μπουζουκτσής παίζει το όργανο σαν κιθάρα ή μαντολίνο, ο ακουστικός μπασίστας ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες της τζαζ, ο κόσμος περνάει ή στέκεται, ρίχνει κέρματα στη θήκη της κιθάρας που χρησιμεύει για κουμπαράς. Αν δώσεις πάνω από δύο ευρώ, ο κλαρινετίστας τους χαμογελώντας σού γνέφει να τσιμπήσεις και το cd τους.
Το δισκάκι τους λέγεται «Dromos» και οι «Ντομάτες που σαλπάρουν» είναι ό,τι πιο αληθινό και ωραίο κρύβουν οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης, και απορώ πώς διέφυγε από τη δημοσιογράφο των New York Times στο πρόσφατο αφιέρωμά τους τον περσινό Νοέμβριο. Καινούργια χρονιά, παλιές συνωμοσίες! Δεν ξέρω ποιος τις βγάζει, αλλά παντού στην πόλη λένε πως ανά εξάμηνο πλέον θα γράφουν διθυραμβικά σχόλια για τη Θεσσαλονίκη διεθνείς μιντιακοί κολοσσοί, γιατί έπεσε γραμμή από τα εβραϊκά λόμπι που τους ελέγχουν να ανεβάσουν το προφίλ μας, ώστε να γίνουμε πόλος έλξης.
Σε συντονισμό με τους Sailing Tomatoes, που προφανώς δίνουν το cd τους σχεδόν τζάμπα, γιατί δεν τους έγραψαν οι Times, υπάρχει κι ένα σύνολο από ωραία και γενναία μέρη που ανακαλύψαμε ή τα ξαναερωτευτήκαμε με την παρέα μου τις φετινές γιορτές. Φτηνά, καλαίσθητα, ψυχωμένα, ρομαντικά, παρεΐστικα, κόζι και τρυφερότατα. Το καφέ «Rialto» της Σβώλου σερβίρει εξαίσιο τσιζ κέικ και ολόφρεσκο κορμό, και σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην Αλεξάνδρου Σβώλου, που παίρνει τα πάνω της φιλοξενώντας γλυκύτατα μαγαζιά για να σπαταλάς το χρόνο σου. Παραδίπλα από το «Rialto» είναι το «Journal» και μια ανάσα τσικ αριστερά το εξαίσιο ουζερί «Ψαροκόκκαλο», το αυθεντικό ροκ εν ρολ μπαρ «Pulp», η «Ανεμόεσσα» με τον τούβλινο διάκοσμο, το αξιοπρεπέστατο και πάμφτηνο εστιατόριο «Χρυσό Παγώνι», καθώς και η γερμανικής έμπνευσης μπιραρία «extra blatt».
Αν και νομίζω πως το πιο εμπνευσμένο που διαθέτει η Αλεξάνδρου Σβώλου είναι το μικρό καφάο-έργο τέχνης δίπλα στο γκουρμέ σαντουιτσάδικο «Healthy Advice», όπου άγνωστος καλλιτέχνης διέσπειρε χρώμα και ιδέες στη μουντή μεταλλική του πρόσοψη. Προφανώς είναι ο ίδιος που μαζί με τους φίλους του ξαμολιέται τις νύχτες και φιλοτεχνεί όλα τα καφάο του κέντρου, με αποτέλεσμα αυτές οι μίνι αποθήκες που εντός τους φυλάσσονται οι καλωδιώσεις και η επικοινωνία της πόλης να δείχνουν πραγματικά έργα τέχνης. Ο τυπάρας ή οι τυπάρες μοιάζει να μην ενδιαφέρεται/ονται για την υστεροφημία, εφόσον ούτε υπογράφουν τα έργα τους ούτε προφανώς έκαναν αίτηση στο Δήμο για να χρηματοδοτηθεί το πρότζεκτ τους. Πρότζεκτ για την καύλα του δηλαδή, μικρή παρέμβαση έμπλεη από τις ουτοπίες που μου αρέσουν. Δρούμε για την πόλη δηλαδή, γιατί μας αρέσει να δρούμε για την πόλη και τίποτα άλλο.
Περπάτησα πολύ την πόλη τα φετινά Χριστούγεννα, γλέντησα στα πάρτι και τα μπαρ, αφού σχεδόν παντού παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στήθηκαν αυτοσχέδιες ψησταριές, τα ηχεία βομβάρδιζαν στο τέρμα με μουσικές, παντού ήταν γεμάτα, κι ο κόσμος έμοιαζε να έχει ένα δαιμονισμένο κέφι παρά την κατήφεια και τα ζόρια της κρίσης. Κι ένα βράδυ που η γιορτή με έβγαλε ανατολικά, στο Ποσειδώνιο, στο «Romance», ήταν σαν να ταξίδεψα με χρονοκαψούλα.
Ίδια μπάρα, ίδια ζεστή ατμόσφαιρα, μεγαλειώδες ροκ εν ρολ από τον Κώστα Κούτσαρη, που δίπλα στους Undertones και τους Tv Personalities έριχνε Vaccines και Foster The People για να ισοφαρίζει τις ωραιότερες των αναμνήσεων τού χθες με τα ωραία τού τώρα. Έμοιαζε σαν η επικαιρότητα να μπήκε στο pause στη Θεσσαλονίκη, αφού κανείς δεν ασχολιόταν ούτε με τα εκατομμύρια που βρέθηκαν στο λογαριασμό του πρώην δήμαρχου Βασίλη, ούτε με την πώληση Βιερίνια προκειμένου να ρεφάρει η διοίκηση Ζαγοράκη, ούτε με το σούσουρο που ξεσήκωσε η πεζοδρόμηση της Αγίας Σοφίας.
18°
