Μια ωδή στο γιαπωνέζικο υπερκλιματισμό των επί της Τσιμισκή καταστημάτων και στα κορίτσια που έπνιξαν τη θλίψη τους για τη μη συναυλία-έλευση των James στη Θεσσαλονίκη,
Μια ωδή στο γιαπωνέζικο υπερκλιματισμό των επί της Τσιμισκή καταστημάτων και στα κορίτσια που έπνιξαν τη θλίψη τους για τη μη συναυλία-έλευση των James στη Θεσσαλονίκη, ξεσηκώνοντας ως μεταμοντέρνες Χόλι Γκολάιτλι, όχι τις βιτρίνες του «Tiffany & Co» για να στανιάρει η λύπη, αλλά τα ράφια με τα πολύχρωμα φορεματάκια του Berska. Εγώ: ένας peeping Tom μανιακός, ψυχωτικός και καψερός ωτακουστής, που σε τέτοια υπερκαταστήματα μπαίνω σχεδόν κάθε μεσημέρι που ο ήλιος με νταλακιάζει για να δροσιστώ αλλά και για να κλέψω φωνές. Εκείνη, φορτωμένη με καλούδια επί του ταμείου: «Κρίμα που δεν θα τα φορέσουμε στους James, μωρέ, θα ήταν τόσο τέλεια». Η άλλη: «Μη σκας, πάλι θεές θα είμαστε. Έρχεται ΣΚ και σαν φιγουρίνια θα σκάσουμε Χαλκιδική, στο “Angels” του Κανάκη». Ως γνωστόν, η κλεμμένη δροσιά από τα υπερκλιματιστικά και οι κοριτσίστικες κουβέντες έχουν την ίδια δύναμη με ένα παγωτό. Λειτουργούν ως ο ιδιωτικός μου αστικός ανεμιστήρας την ώρα που η Θεσσαλονίκη υπερθερμαίνεται και κάνει όνειρα για ΣΚ δίπλα στο κύμα.
Κι ύστερα φτάνει το πολυπόθητο Σάββατο και τα κορίτσια δύο δύο, τρία τρία, τέσσερα τέσσερα, καβαλούν το οικογενειακό αμάξι του μπαμπά ή πολύχρωμα Smartάκια, πιάνουν τη δεξιά λωρίδα και δρόμο για του Κανάκη στην Καλλιθέα ή για Άφυτο, Κύψα, Άγιο Μάμα, για όπου στο καλό έβαλαν πλώρη, συζητούν, χασκογελούν, κάνουν σχέδια για φλερτ ή πεσίματα στην ψύχρα, ονειροπολούν για διακοπές ή ανταλλάσσουν know how αποτρίχωσης ή βραζιλιάνικης λωρίδας. Κι εγώ τα κοιτώ, καμιά φορά τα καταριέμαι που οδηγούν σαν χελώνες και μπλοκάρουν την απρόσκοπτη κίνηση του δρόμου προξενώντας μποτιλιάρισμα.
Το φετινό καλοκαίρι είναι απίστευτες οι γυναικοπαρέες που τραβούν μόνες στη Χαλκιδική. Καταγράφω την έξαψη στα μάτια τους και την αδημονία τους να το γλεντήσουν όπως στα 80s το τραγούδησε η Αλέξια: «Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό, ω, ω, τέτοιο έχω κι εγώ». Ύστερα αυτές τραβούν το δρόμο τους και διαλέγουν διασταύρωση, όπως κι εμείς τη δική μας.
Μετά τη στροφή για Σάνη, όπου η διαδρομή είναι γεμάτη πεύκα και υπαίθριους φρουτοπωλητές, κάτι μαγικό, σχεδόν σαν σκηνικό της ταινίας «Το δέντρο της ζωής» του Τέρενς Μάλικ, εξελίσσεται. Το μάτι, οι αγροί, οι αισθήσεις πνίγονται από φυτείες με ηλιοτρόπια που σαν call girls, σκλάβες, θεραπαινίδες, στρέφονται, ψάχνουν, επιζητούν να ευθυγραμμιστούν με το βλέμμα του αφέντη τους ήλιου. Είναι γεμάτη με τέτοιες εκτάσεις φέτος η Χαλκιδική, αφού και επιδότηση παίζει, ώστε να αλλάξουν οι καλλιέργειες, και τα χωράφια ξεκουράζονται, και πλούτος βιοκαύσιμων αναμένεται να αντληθεί.
Μετά φτάνουμε στο τέρμα, στη «Χελώνα», ένα beach bar καταφύγιο με θάλασσα αφράτη και το μότο Life is a Beach να σε υποδέχεται και, καθώς περνάς από κάτω του, νιώθεις όπως τα προσκοπάκια όταν μπαίνουν στην κατασκήνωση. Κάτασπρες ξαπλώστρες, σεΐχικες τέντες, ένα άψογο μπαλινέζικο ξύλινο lounge κι ένα ρεμίξ από τους Angola Boys στο «Naked if I wanted» της Cat Power αρκούν για να σε κάνουν να ξεχάσεις τα περί κρίσης και συλλογικής εθνικής καταστροφής. Καλοκαίρι and the living is easy.
Άφυτος ή Άθυτος; Και τα δύο σωστά είναι, μην έχετε τύψεις πως λέτε κάτι λάθος. Μακράν αυτό το χωριό δεν έχει σχέση με τίποτα άλλο στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, αφού καλντερίμια, κτίρια και πλατεία είναι αναπλασμένα με τρόπο παραδοσιακό. Εξού και ο προσδιορισμός «κουλτουροχώρι» που της έχουν προσδώσει ντόπιοι αλλά και παραθεριστές. Για βουτιές, ο beach ambassador σας, μουά δηλαδή, προτείνει την πισίνα του «Rigas Hotel», με θέα που σκοτώνει, εφόσον κρέμεται κυριολεκτικά από το βράχο της Αφύτου. Κι ύστερα, σαν πιάσει η νύχτα, ένα επίπεδο ακριβώς κάτω της, αράξτε στο «Riva Yacht Bar». Μπαρ όνομα και πράμα, φτιαγμένο σαν εσωτερικό ιστιοπλοϊκού, με εικόνες από Κάπρι και λίμνη Κόμο να κρέμονται στους ξύλινους τοίχους και μουσικές που παραπέμπουν σε Ριβιέρα. Σαν αυτό, trust me, δεν θα βρείτε άλλο στα πέριξ της Χαλκιδικής, βότκες κρύσταλλο, θέα θεά, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, η Νάταλι Γουντ, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η Τζιν Σίμπεργκ κι ο Μπελμοντό, αν φυσήξει αεράκι, μπορεί και να σκάσουν δίπλα σας στην μπάρα.
Κι ύστερα έρχεται Κυριακή και ροβολάς για τον Άγιο Μάμα ψάχνοντας το «Σαγιονάρα», άλλο beach bar, άλλη κουλτούρα, 100 τοις 100 soul, αφού ένας από τους δύο ιδιοκτήτες του, που εκτελεί και χρέη d.j., είναι «άρρωστος» με παλιά Motown αλλά και καινούργια Verve ή ό,τι άλλο nuevo remix κυκλοφορεί. Νερά μπλε τζάμι επίσης, τιμαί εξαιρετικαί, πού είπατε ότι είστε εσείς; Το sms γράφει: «Στον “Μόλο” στη Χανιώτη και δίπλα μας η κάμερα του Star ψάχνει τον Λάτσιο». Ή «Στο “Sirocco”, ακτή Σαλονικιού». Ή «Στην “Παράγκα” στον Αϊ-Γιάννη, που στραφταλίζει ο ήλιος πάνω στα στρας μαγιό των κοριτσιών και είναι σαν εκατοντάδες mini size ντισκομπάλες να πεταρίζουν στον αέρα».
Μετά έρχεται Δευτέρα κι ό,τι απομένει είναι παρηγορητική ανάμνηση στο ζόφο της μέρας που η Θεσσαλονίκη ξαναγχώνεται και φουσκώνει μέχρι το επόμενο ΣΚ, που τα κορίτσια θα ξαναπάρουν το δρόμο για τα ωραία. Κι εμείς από δίπλα να τους κλέβουμε κουβέντες ή σχέδια από μαγιό. Όνειρα ή εξομολογήσεις για τις κατακτήσεις τους.
