Ακτίνες ήλιου υπερθερμαίνουν τη μηχανή του αυτοκινήτου, αεροπλάνα ανεβοκατεβαίνουν από την πλευρά του δεξιού συνοδηγού χεριού, αυτού δηλαδή που μαυρίζει με τρόπο «στρατιωτικό».
Ακτίνες ήλιου υπερθερμαίνουν τη μηχανή του αυτοκινήτου, αεροπλάνα ανεβοκατεβαίνουν από την πλευρά του δεξιού συνοδηγού χεριού, αυτού δηλαδή που μαυρίζει με τρόπο «στρατιωτικό». Ζέστη μεν, αλλά στην Περαία δεν πάμε για μπάνιο, μόνο μια βόλτα είπαμε να κάνουμε. Δρόμος γεμάτος λακκούβες, το υπαίθριο φρουτάδικο του Ρεφανίδη με τα καρπούζια και τα πεπόνια κάτι σαν σύνορο, κάτι σαν πρόλογος, κάτι σαν το όριο που, αφού το προσπεράσεις, μπήκες στην Peraialand.
Στο «Ακρωτήρι» οι πρώτοι σφίχτες με λαδωμένη την κορμάρα τους να γυαλίζει ρακετίζουν ασύστολα στην αμμουδιά, το τακ τουκ της ρακέτας τους ή το μπραφ γκιουπ από τα beach volley καρφώματά τους συντονίζεται με το μπιτ που βαράει progressive από τα ηχεία. Θολά νερά, Περαία μου, Περαία μου, όχι φυσικά με τον Ολυμπιακό σου, αλλά με τον Θερμαϊκό σου. Μυρωδιά τηγανίλας παντού, οσμές ψαρίλας, πατάτας τηγανητής, γύρου και καλαμαριού κατεψυγμένου. Το τσιρτσίρισμα, αυτός ο θόρυβος, ντε, που αναδύεται από φριτέζες και τηγάνια, είναι κυρίαρχος σε όλη την ακτογραμμή καθώς τη διασχίζεις μέχρι να πιάσεις Μπαχτσέ Τσιφλίκ. Ταβέρνες με εξωτικά κλισέ ονόματα, «Το δελφίνι», «Το κοράλλι», «Η τράτα», «Το αγνάντι», όρθιοι πόλο γιακάδες, να φαίνεται καραμπινάτο το μπραντ Ralph Lauren ή Takeshy Kurosawa, γκαρσόνες στα beach bar τσαΐρια με σορτσάκια κοντά και μπουτάκια αφράτα, λιοπύρι, η εργατική τάξη τέτοια εποχή διακτινίζεται σε περιφερειακούς παράδεισους σερβίροντας μπίρες και καφέδες.
Ανάμεσά της στριμώχνονται μετανάστριες νταρντάνες, περίτρανα περιχαρείς που βολτάρουν με τους αρραβωνιαστικούς τους, μεσήλικες προχώ που παραγγέλνουν ουίσκια και παρμεζάνες πρωινιάτικα, καμιά σχέση με άλλα πουά καλοκαίρια, με Olympians στα ηχεία, καθαρά νερά και καλαμιές, όπου άφοβα μπορούσες να κρυφτείς και να αλλάξεις μαγιό ή να βάλεις το βρακί σου. Η Περαία τού σήμερα κάνει αντίστιξη με τις μνήμες της Περαίας τότε. Αυτός ο λαϊκός ρομαντισμός μού είναι οικείος, τον σέβομαι, αράζουμε στο «Wet Wet Rose» και κόβουμε την κίνηση. Πειραγμένα αμάξια μικρού κυβισμού, κορίτσαροι που βγήκαν για βουτιές τέσσερις τέσσερις, σπίτια μονοκατοικίες, βίλες και οικοδομές περίεργα μπετονικώς δομημένα, κήποι και μπαλκόνια με φερ φορζέ έπιπλα. Θυμάμαι τον Φατούρο και τον Φιλιππίδη, που όλο το χειμώνα στην ΕΤ1, στην εκπομπή «Από τον Καλλικράτη στον Καλατράβα», δεν έπαυαν να διακηρύσσουν το σεβασμό τους σε αυτού του είδους τις αρχιτεκτονικές απόπειρες ενσωμάτωσης του επώνυμου μοντερνισμού στις λαϊκές οικογενειακές ανάγκες.
Στις 4 πάλι πίσω για Θεσσαλονίκη, απόγευμα ροδαλό, Περαία αντίο, στάση δίπλα από το σουπερμάρκετ του «Μασούτη», όπου ένα τεχνίτης πουλάει εκκλησάκια, νάνους, λαγούς, μανιτάρια, γλάστρες, όλα κεραμικά, όλα γκάτζετ ωραία και φτηνά για τον κήπο.
Η Περαία μοιάζει με την Καλλικράτεια, μοιάζει και με τη Σάρτη, παντού συμπλέγματα κτιρίων, συγκεκριμένα εισοδήματα, μετανάστες, Βαλκάνιοι τουρίστες, Επανομή, Ποταμός, ίδια πρόσημα, το αυτό καλοκαίρι.
18°
