Διογένης Δασκάλου

«Ο Σερραίος ονειρεύεται να ζήσει στη Θεσσαλονίκη, ο Θεσσαλονικιός να πάει στην Αθήνα, κι ο Αθηναίος να καινοτομήσει στη Νέα Υόρκη. Αυτόν τον Νεοϋορκέζο, που δεν έχει πού να πάει και κανένας δεν τον νοιάζεται, εγώ αυτόν λυπάμαι!».

Συμβαίνει κάτι φοβερό φέτος με τον Διογένη Δασκάλου και τους Monie Monie Conniente κάθε Παρασκευή βράδυ που εμφανίζονται στο Biscotto cafe του Mediterranean Cosmos: εμ μπλαμπλά, εμ λαλά, κοινώς λαϊκό προσκύνημα και συνωστισμός μέγας, καθώς αρχηγός και μπάντα φέτος το χειμώνα προσφέρουν ένα θέαμα που η Θεσσαλονίκη το προσκυνάει.

Κάθε παράσταση είναι sold out μέρες πριν, μουσική και πρόζα μοιάζει να δένουν ιδανικά, και τρεις ώρες μετά το πέρας αυτού του ντανταϊστικού λαϊκού πανηγυριού, όταν κοινό και καλλιτέχνες τραγουδούν εν χορώ το «Ντιρλαντά ντιρλανταντά», η ατμόσφαιρα έχει κάτι το διονυσιακό. Και αποθεωτικό. Καμπαρετζίδικο, πανκ ροκ, ατακαδόρικο, γλυκά βέβηλο μα και τρυφερό συνάμα, γλεντζέδικο και οξύ ταυτόχρονα, καθώς ο σκωπτικός αυτός «άνθρωπας» τυγχάνει ένας διεστραμμένα εξαίσιος χιουμορίστας, το θέαμα των Conniente είναι φάρμακο και λύτρωση τούτες τις μέρες που η πραγματικότητα και η επικαιρότητα χαστουκίζουν από παντού. Και αυτή η μεγατόνων συγκινητική έναρξη της παράστασης, καθώς από τον προτζέκτορα οι εικόνες των πνιγμένων προσφυγόπουλων και τα καραβάνια που «ταξιδεύουν» για την «Ευρώπη γη της ευτυχίας» βρίσκει την μπάντα να παιανίζει το θέμα από τον «Καιρό των Τσιγγάνων» αντικριστά με το «Σ’ το ’πα και σ’ το ξαναλέω, στο γιαλό μην κατεβείς», είναι ένα τραγικό ίντρο που το ξεκαθαρίζει: θα πιούμε, θα τραγουδήσουμε, θα βανδαλίσουμε και θα κανιβαλίσουμε, όπως πρέπει να ξεδίνουμε τις Παρασκευές «εμείς οι Δυτικοί». Μα όσο και να περάσουμε τέλεια, μερικά μίλια δίπλα μας κάποιοι μεθάνε με αλμυρά νερό και πνίγονται. Όχι από τα γέλια, μα από το «όνειρο».

Ο Δασκάλου υπήρξε ανέκαθεν πολιτικός καλλιτέχνης. Ανένταχτος, μοναχικός, μα πάντα πολιτικός! Υπό την έννοια πως αυτό που χρόνια τώρα παρουσιάζει με τη μορφή σατιρικής επιθεώρησης, αφορά το σύμπαν που μας περιβάλλει. Από το μίκρο- της καθημερινής διαβίωσης όπως την ανασκολοπίζει, καθώς, περιφερόμενος εις τους γηπεδικούς αγρούς της Τούμπας, ακούει αλλόφρονες Παοκίστας να άδουν σουρεαλιστικώς «Κρύο μαμιέται η μάνα σου» έως το μάκρο- των εθνικών ειδήσεων περί υποψηφιότητας Τζιτζικώστα που τυγχάνει «εξαιρετική επιλογή για την αρχηγία, αφού με δυο g στο επίθετο, θα βοηθήσει να το βρούμε κι εμείς που χρόνια τώρα το ψάχνουμε το μαμίδι το σημείο g και παίρνουμε τα gria μας».

Όσο για το soundtack, δεν δείχνει έλεος, μα το Θεό, δεν έχει το Θεό του. Γιατί διαθέτει στα μετόπισθέν του μιαν υπερκομπανία πνευστών. Με την ίδια ευκολία που κελαηδούν το «The Snake» του Al Wilson, το γυρίζουν στο «Απορώ» του Βασίλη Καρρά, εκτελεσμένα both με αίσθηση Νέας Ορλεάνης αλλά και θρακιώτικου γλεντιού. Μόνο ο Χρόνης Αηδονίδης λείπει με τους «ασκούς» του, καθώς ο ρυθμός και η ένταση της γιορτής απογειώνονται, όταν «I put a spell on you» και «Μαργούδι» συνομολογούν μέθεξη σπουδαία και πάρτι γκράντε.

Πρέπει να τη δεις την «Εσχάτη Κωμωδία», οι λέξεις είναι φτωχές και οι περιγραφές ούτε κατά διάνοια μπορούν να πιάσουν το σπινθήρα και τη φλόγα που καίει κάθε Παρασκευή βράδυ στο Biscotto cafe του Mediterranean Cosmos. Ιδρώνει και λυσσομανά στο πάλκο ο Δασκάλου, φτύνει τις λέξεις με ορμή και φόρα δράκου. Αλωνίζει και δεν χαρίζεται σε κανέναν, μα δεν είναι μόνο η δύναμη και η ένταση της πολιτικοκοινωνικής σάτιρας που αναφλέγουν σαν πύραυλο τη φετινή του παράσταση. Είναι κι αυτή η στοργική, ενδοσκοπική επιστροφή που κάνει στη γενέτειρα και τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, εκεί στα «Σιέρρας» Λεόνε Μακεδόνια, με τις ντοπιολαλιές και τις γριές που πίνουν ακόμα «καφούδ’», όπως τον λέγανε παλιά τον καφέ πριν μετονομαστεί σε «λούγκο». Ή όταν πιάνει να ενθυμείται τα τόσα ρέιβ πάρτι που επήγε, μα ούτε ένας δεν φιλοτιμήθηκε να «ρίξει κάτι στο ποτό μου». Και δώσ’ του πίσω του οι μουσικάντηδες να παίζουν το «Πάρτε, κύριε, λαχεία» του Σπύρου Ζαγοραίου σε ρυθμό τέκνο με μπίτια σηκωμένα από τους Underworld! Πανζουρλισμός και έκσταση (όνομα και πράμα) ως τα ουράνια.

Αλλά άλλο να σ’ το γράφω κι άλλο να τους βλέπεις. Άκου με, αυτό που «συμβαίνει» με τον Διογένη Δασκάλου φέτος το χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, είναι της κατηγορίας «ήμουν κι εγώ εκεί», όταν μετά από καιρό η πόλη θα διηγείται υπό μορφή ανέκδοτου κάποιες από τις ιστορίες που εκτοξεύει στη σκηνή.