Σαν τη Χαλκιδική έχει!

Επίσημα, η πανηγυρική έναρξις του αστικού θεσσαλονικιώτικου θέρους τελείται άμα τη αφίξει του γιγάντιου κρουαζιερόπλοιου, που παραδοσιακά δένει πίσω από το κεντρικό κτίριο αφίξεων του λιμανιού τον Μάιο, ξεφορτώνοντας εκατοντάδες Γερμανούς συνταξιούχους μετά των φροϊλάιν τους. Πεδιλοφόροι, βερμουδοντυμένοι κι ερωτευμένοι μέχρις εσχάτων, όπως μαρτυρούν οι χεράκι-χεράκι βόλτες που ρίχνουν στην προκυμαία οι «Γερμανοί του Μάη», όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ, μοιάζουν με τις τρελές αμυγδαλιές που ανθίζουν με τις πρώτες ακτίνες του Φλεβάρη. Γιατί δεν αρκεί ένα κρουαζιερόπλοιο για να ωθήσει τα τζιτζίκια να σκάσουν και τον υδράργυρο να προστάξει «λιοπύρι».

Μέχρι και τα μέσα Ιούνη, παραδοσιακά βρέχει στη Θεσσαλονίκη. Χρυσός κανόνας πάντως των ναυτιλομένων εις Χαλκιδικήν είναι πως, αν βρέχει τακτικά στην πόλη τις καθημερινές, τα νέα θα είναι καλά το σαββατοκύριακο. Η αυτοκρατορία της Χαλκιδικής καταφέρνει να μονοπωλεί το σύνολο των εκδρομέων του σαββατοκύριακου, κατατροπώνοντας τις ακτές της Πιερίας, όσο κι αν οι τελευταίες διαφήμισαν κατά κόρον τα τελευταία χρόνια την ευκολία πρόσβασης στις χάρες τους, υπονοώντας δηλαδή πως εκεί φτάνεις χωρίς μποτιλιάρισμα.

Θα συμβεί όμως το ίδιο και φέτος, που οι παραλίες της Καβάλας μπήκαν στο παιχνίδι με μια ορμή σαν του Γκάλη του ’80; Η αποπεράτωση των έργων της Εγνατίας μηδένισε την απόσταση Βαρδάρης - Ιμαρέτ, με αποτέλεσμα οι αμμόλοφοι και τα κρυστάλλινα νερά της Περάμου να βγάζουν γλώσσα στη Βουρβουρού και τα καταγάλανα νερά του ξενοδοχείου “Estela” της Ηρακλείτσας να πουλούν λεζάντα παρόμοια με αυτήν της διαμαντένιας παραλίας του καλλιθιώτικου «Άμμων Ζευς».

Το Παληό, ο Μπάτης, το ξενοδοχείο «Λούσυ», για όσους ξέρουν από τη γεωγραφία του νομού Καβάλας, είναι αξιοζήλευτα σποτ που δεκαετίες τώρα πλημμυρίζουν από παραθεριστές των παρακείμενων νομών Δράμας και Σερρών, περιμένοντας φέτος και τους Θεσσαλονικιούς να μυηθούν στα μυστικά τους, που επιτέλους ήρθε η στιγμή να περάσουν τη «συνοριακή» γραμμή Ασπροβάλτας, Βρασνών και Κερδυλίων. Ανεβασμένες λόγω Εγνατίας προβλέπεται να είναι και οι μετοχές της νήσου Θάσος, μιας και από την Κεραμωτή Καβάλας το φέρι-μποτ κάνει λιγότερο από ώρα για να πιάσει την πρωτεύουσα Λιμένας. Γιούπι!

Έχοντας την τύχη να περάσω τα περισσότερα από τα twentysomething καλοκαίρια μου σε αυτή την πλευρά του χάρτη, δηλώνω υπεύθυνα πως ο μεσογειακός παράδεισος της ανατολικής Μακεδονίας είναι πεντάστερος και αξιώσεων. Το γλυκό καρυδάκι συσκευασμένο σε γυάλινα μπολ παραμένει ακόμα αξεπέραστο traditional επιδόρπιο, οι λουκουμάδες του Λάμπη στην Ηρακλείτσα έχουν επτασφράγιστη μυστική συνταγή, που φυλάσσεται παρομοίως όπως της Coca-Cola. Όσο για το «Σεργάλ», το γάλα των Σερρών δηλαδή, δοκιμάστε το σόλο ή με μπουγάτσες για να αγιάσει το στόμα σας.

Παρεμπιπτόντως δεν θα μπορούσε το σερραϊκό brand να πετύχει καλύτερη διαφήμιση από αυτή που «τρέχει» αυτές τις μέρες σε πανεθνική τηλεοπτική εμβέλεια με πρωταγωνιστή το γέννημα-θρέμμα Σερρ(-αίο) Διογένη Δασκάλου, μεταμορφωμένο σε Σκοτσέζο ειδικό με κιλτ, που μως αντί για αποστάγματα malt δοκιμάζει αποστάγματα αγελάδας! Αναμένω δε επίθεση του ξανθιώτικου γάλακτος «Ροδοπάκι» με σποτ, όπου θα πρωταγωνιστούν οι αδελφές Μαγγίρα σε κόνσεπτ Jack Daniels, αραχτές δηλαδή και με το πάσο τους να ρίχνουν τάπες σε βαρέλια μέχρι η αγελάδα να μουγκανίσει “I’m ready, girls” και να αρχίσει η συγκομιδή. Μάλλον βγαίνω εκτός θέματος, αλλά είναι πολύ μεγάλος ο ενθουσιασμός μου για τη φίνα Εγνατία, που πραγματικά, όπως τη μάθαμε από τα βάθη των αιώνων, ενώνει πόλεις και περιοχές.

Με κέντρο πάλι τον Βαρδάρη, διακτινιζόμαστε από την άλλη πλευρά της εθνικής οδού. Σε δύο ώρες μάξιμουμ τρώμε κοντοσούβλια στο Μέτσοβο, φορτώνουμε εξαίσια καπνιστά κασέρια και χυλοπίτες και σανιδώνουμε τ’ αμάξι για να περάσουμε στη Λευκάδα.

Πριν η λαίλαπα των τουριστών σαρώσει κάθε τετραγωνικό άμμου, η πεντάωρη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Λευκάδα αυτές τις μέρες έχει όλα τα χαρακτηριστικά της βόλτας σε κυριολεκτικά παρθένα φύση. Το καρτποσταλικής ομορφιάς λιμάνι Νυδρί, με τα κότερα αραχτά και τη θέα από ψηλά να βροντοφωνάζει “just like Capri”, η τροπικής γαλαζάδας παραλία του Αγίου Νικήτα και με φόρτε την κατάβαση στο Πόρτο Κατσίκι, καθόλου άδικα υμνημένο σαν μια από τις δέκα καλύτερες ακρογιαλιές του κόσμου, προκαλούν τους Θεσσαλονικιούς navigators να σκεφτούν σοβαρά κατά πόσον φέτος το αξίωμα «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» ισχύει. Ενδιαφέρον θέρος! Τεστάρετε το αξιόμαχο των περιοχών, γλεντήστε τις, εγκαταλείψτε καυσαεράδα, γκριζάδα και μπετοσύνη, αντικαθιστώντας τα με τις τρελές χρωματικές παλέτες που υπόσχεται η φρεσκοβαμμένη Εγνατία οδός.

stefanostsitsopoulos@yahoo.gr

Εικονογράφηση: Στράτος Καλαφάτης, από τη σειρά «Αρχιπέλαγος», 2006. Η έκθεσή του «Αρχιπέλαγος» εγκαινιάζεται στην Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι, Αθήνα) στις 2 Ιουλίου.