Θεσσαλονίκη - Λήμνος: Ένας ύμνος!

Οι πρόλογοι της επιστροφής είναι πάντα κλισέ, ο ήρωας νοσταλγεί τις θάλασσές του Αυγούστου, μέμφεται τη μοίρα του που τον κρατά δέσμιο στην μπετονένια πόλη, ενώ αυτός, παιδί των κοχυλιών και των βυθών, θα ήθελε για πάντα να ζήσει εκεί, στο νησί. Καλό, αλλά δεν μου βγαίνει! Δεν είμαι τέτοιας πάστας, δεν μου πάει το αναχωρητικό, μόλις είδα το μεγάλο φουγάρο του Τιτάν να μου γνέφει σινιάλο, πως διακοπές τέλος, Θεσσαλονίκη ξανά, πίσω στη βάση, καλωσόρισες, μια χαρά με πλημμύρισε πατόκορφα: είμαι παιδί του αστικού θορύβου και των οκτανίων, η Λήμνος μεταμορφώθηκε πάραυτα σε μακρινή ανάμνηση.

Έτσι νόμιζα! Γιατί την άλλη μέρα που η Αριστοτέλους έζεχνε κάψες κι ανυπόφορο νταλαούρι, έφυγα πάλι πίσω: στην παραλία του Ζεματά, ωραίο τρικ, υποκρίθηκα πως ο απέναντι κόλπος δεν ήταν ο Θερμαϊκός, αλλά το Κέρος, έφτασα στην Αγίας Σοφίας, ίδια ανυπόφορη η μπέμπελη, και συνέχισα να πλέω στην παραίσθηση. Δεν είσαι εδώ, αλλά στην αντίστοιχη πλατεία στο Πλατύ κι αυτός που σου γνέφει από απέναντι δεν είναι ο Λευκός Πύργος, αλλά κάτι πανάρχαιες πολεμίστρες από το Κάστρο της Μύρινας.

Με διευκόλυναν και κάποιοι γνωστοί, που χαιρετιόμασταν εγκάρδια στο δρόμο, μόνο δεν λέγαμε καλώς ορίσαμε αλλά πού θα πάτε μετά, για βουτιές στον Άγιο Ιωάννη ή μήπως στο Γομάτι; Γιατί ήταν τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιοι άνθρωποι, με τους οποίους τρακέρναμε πρωί και βράδυ στο νησί. Όλη η Θεσσαλονίκη, μαγικό, φέτος παραθέρισε στη Λήμνο. Σαν να έκαναν καμπάνια, όπως η Σαντορίνη στα παγκόσμια δίκτυα, λες και έγραψαν στα ρεπορτάζ για τον Κορνό-place to be, με την ίδια ζέση που προβάλλουν το μυκονιάτικο Ορνό.

Γκραν σουξέ, αλλά με το σπαθί της. Ούτε εξειδικευμένα γραφεία προσέλαβαν οι Λημνιοί ούτε ξόδεψαν πακτωλό για να τη διαφημίσουν. Τα τελευταία τρία χρόνια, στόμα στόμα χτίστηκε η φήμη της: άγρια, πανέμορφη, κρυστάλλου νερά, φτηνή διαμονή, φρέσκο ψάρι, ήσυχη αύρα, ούτε κλάμπινγκ χαλκιδικιώτικο, ούτε γκλαμ Σκιάθου. Εύκολη πρόσβαση αεροπορική αλλά και ναυσιπλόα, μιάμιση ώρα οδικώς μακριά η Καβάλα κι άλλες τέσσερις μετά, με τα γρήγορα φετινά καράβια.

Θεσσαλονικοποιήθηκε το φετινό θέρος το νησί. Απόβαση κανονική στον Κοντιά και τον Μούδρο από παιδιά της Καλαμαριάς και του Χαριλάου-Ψαριλάου, είπαμε, φρέσκο ψάρι σε ποικιλίες φετίχ! Απίστευτη οικειότητα και χάρη, παιχνίδι προσομοίωσης, η νουβέλ ελληνική πειραγμένη κουζίνα της δικιάς μας «Μασσαλίας», κοντά στην Ιπποδρομίου, σαν να μετακόμισε σούμπιτη στο «Έννοια πο’χς», στα Λύχνα. Στα λημνιώτικα, θα πει «μη δίνεις σημασία, σιγά το ζόρι, χαλλλαρααά». Λαϊκό προσκύνημα για πιατέλες με μελίχλωρα ντόπια τυριά με καρπούζι και μούστο, μακαρούνες και φλομάρια, τα τοπικά ζυμαρικά τους ανακατεμένα με πέστο φιστικιών. Κι από τα ηχεία, ο Βασίλης να παίζει ροκαμπίλια.

Υπέροχα καφέ με θέα τον Ρωμαίικο Γιαλό, η δικιά τους Κρήνη, μοναδικές μινιατούρες, χαρακτικά, κοσμήματα και ζωγραφικές στην γκαλερί «Ώχρα Μπλε», art shop λες κι ήμασταν στο αντίστοιχο του «Μπορντελό» της Εγνατίας. Μοιάζουμε! Ως και στο «Plaz», το δικό μας «Shark» ήταν σαν να έβλεπα, καναπέδες και φωτιστικά δίπλα στη θάλασσα, με θέα και μουσικές λάουντζ σε εκδοχή βορειο-αιγαιοπελαγίτικης φεγγαρόλουστης νύχτας. Και το βράδυ στο ράδιο, ο δικός τους dj Spyros από τον Λήμνος fm 100, έτσι όπως μίξαρε απανωτά νταλκαδιάρικα ελληνικά λαϊκομπίτια, δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το εν καψουροσαλόνικα Κοσμοράδιο.

Προβληματισμός: ωραία, τέλεια, μήπως όμως τόσος πολύς λαός και μετακινήσεις πληθυσμών από την Τούμπα και τον Εύοσμο στον Κότσινα και το Ρωμανού, προκαλέσουν ατύχημα, και του χρόνου, γεροί να είμαστε, αλλά και, φευ, η Λήμνος «χαλκιδικοποιηθεί»; Και τελειώσουν τα ονειρικά της, και αγενείς ή αδιάφοροι θα γίνουν οι φιλόξενοι Λημνιοί, καθώς θα πλακώσει το «δολάριο»; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Προσεύχομαι να κερδίσει το «όχι» στο τιθέμενο ερώτημα ενός τυχόντος δημοψηφίσματος.

Κι επιστρέφω στις συγκριτικές συγγένειες, Λημνοσαλονίκ, περισσότερες προσομοιώσεις: η μπουγάτσα του Μυρινιώτη «Κουντουρά» παίζει απέναντι με του «Γρηγόρη» της Μπότσαρη, η αλυσίδα φούρνων «Χρυσάφη», με συσκευασμένα όλα τα αγαθά του νησιού, πόσιμα και βρώσιμα, με ετικέτα εγγύηση, μοιάζει με το μπραντάρισμα που έκαναν τα αδέλφια Δούζη με την κουλτούρα και τη φροντίδα του «Έργον»: συλλογή και προώθηση τοπικών προϊόντων.

Ίσως έτσι να εξηγούνται όλα. Επέστρεψα στην πόλη, προθερμαίνω μηχανές, ιδέες και δράσεις για το φθινόπωρο, αλλά όπου κι αν σταθώ στη Θεσσαλονίκη, και δεν είμαι ο μόνος, σε κάθε γωνιά, σε κάθε βλέμμα προς τη θάλασσα, βλέπω, νιώθω, γεύομαι κι ακούω τη Λήμνο. Κι έτσι η επιστροφή δεν μοιάζει με δράμα. Δεν υπάρχουν δάκρυα και νοσταλγίες. Μόνο μια συνεχής αίσθηση πως αυτό το νησί, χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν κολλημένο με την Άκρη, τη χερσόνησο της Περαίας. Δεν ξέρω ποιος σεισμός ή ποια τεκτονική αλλαγή την απέκοψε από τη Θερμαϊκή θάλασσα, όμως να που πάλι, ένεκα γλυκού παραθερισμού, ενώθηκαν οι γαίες μας!