Εγώ, εσύ, όλοι μαζί

Στην ουρά του ATM, οδός Αγγελάκη, παίζω ένα παιχνίδι, σχεδόν κάθε μέρα. Με το μυαλό μου. Αλλάζω ρόλους, δεν είμαι εγώ, προσπαθώ να «ερμηνεύσω» αυτό που μου/μας συμβαίνει με γλώσσα και σκέψη, ιδεολογικά εργαλεία και νόηση άλλη. «Try walking in my shoes», που λένε και στας Αμέρικας! Καμιά φορά, σαν «άλλος» βγάζω και συμπεράσματα θυμόσοφα. Δεν είμαι εγώ, αλλά ένας καλόβολος, υπομονετικός και αφρισμένος από τη ζέστη συνταξιούχος της Σβώλου, που ανεξαρτήτως αν ψήφισε ναι ή όχι, πάντα έχει διάθεση για να εκτοξεύσει ατάκες και μότο του στιλ «όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του θανάτου, κανείς, όσα κι αν έχει λεφτά, δεν τα παίρνει μαζί του, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Αλλά και, όπως μας διδάσκει η ζωή προσφάτως, είμεθα ίσοι και ενώπιον των ATM, ανεξαρτήτως όγκου τραπεζικού λογαριασμού».

Άλλες φορές «ενδύομαι» την ύπαρξη ενός curator μοντέρνας τέχνης σε εναλλακτικούς χώρους πάνω από την Εγνατία, ξέρεις, βαθυστόχαστες αναλύσεις και μπροσούρες περί «Η ουρά στα ATM ως το απόλυτα διαδραστικό έργο τέχνης που καταδεικνύει το αλόγιστο τέλμα, στο οποίο οδηγεί ο διεθνής καπιταλισμός». Curator που ψήφισε όχι, ξέχασα να πω, αν και δεν χρειαζόταν να διασαφηνίσω την ψήφο του δεύτερου χαμαιλεοντικού μου προφίλ, piece of cake να «παραγάγεις» ιδεολογικά πλαίσια και ατάκες για καταλόγους σε εκθέσεις τέτοιου είδους ερμηνείας και πράξης.

Στην ουρά του ATM στην οδό Αγγελάκη, «μεταλλάσσομαι» σε γκαρσόνα μπαρ της παραλίας, τρέντουρα με σκύλο και τατού που μέχρι χθες έκανε σχέδια για γυμνισμό στις Καβουρότρυπες, αγόρι που ακονίζει τα μασλάτια του κόβοντας γύρο ή μετέφερε «πακέτα» έως πρόσφατα που δούλευε «τούμπανο» το ντιλίβερι στα ψητάδικα της Αγίου Δημητρίου, δασκάλα ή νηπιαγωγό από την Τριανδρία που της χάλασε η άδεια και τα σχέδια –όποια ταπεινά– για το καλοκαίρι.

«Παίζω» γιατί δεν περνάει η ώρα στην ουρά αλλιώς. Πρέπει να σκέφτομαι αυτό που μου/μας συμβαίνει, διαλογιζόμενος και συνδιαλεγόμενος με τον εαυτό μου και την πραγματικότητα, έστω και ανατρέποντάς την υπό μορφή απείρων εναλλασσόμενων προφίλ, χαρακτήρων και εγκεφάλων άλλων, πλην του δικού μου. Είναι ο τρόπος μου, το κόλπο μου, το παιχνίδι μου για να μη φρικάρω, για τα 50 ευρώ όριο-ορθοστασία που δίνουν τα μηχανήματα, λίγο πριν ξαναγυρίσω στο γραφείο, τα tweets, την τηλεόραση για το «πανευρωπαϊκό» της διαπραγμάτευσης.

Αυτές οι γραμμές και λέξεις γράφονται λίγο μετά την ομιλία Γιούνκερ και πριν την έναρξη, όποια, των συνομιλιών περί του μέλλοντος, δραχμή, IOU, ευρώ, συμφωνίας, επανεκκίνησης, τέλους, κάνει ζέστη και στέκομαι στην ουρά και «παίζω» για να κρατώ την ισορροπία μου. Γερμανοτσολιάς Πανοράματος, «παιδί της αντίστασης» από το Κορδελιό, ψύχραιμος αστός της Βενιζέλου και ψεκασμένος της Κασσάνδρου, ας «παραγάγω» λίγη ψεκασμένη σκέψη ακόμη, «η ουρά στα ATM είναι τόσο μεγάλη, γιατί τα παγκόσμια κέντρα συνωμοσίας και τα αεροπλάνα τους με αόρατες πτήσεις ντρον ραντίζουν τον κόσμο, ώστε να συνωστίζεται από τις 10 το πρωί έως και τα μεσάνυχτα, ενώ μετά τα μεσάνυχτα –προσοχή, κυρία διορθώτρια, γιατί τώρα το κάνω ορίτζιναλ ψεκασμένο ως προς την ορθογραφία– έχι λειγόταιρες ουραίς κε δαιν χτειπά τώσο πωλλοί οι ζαίστει, κσυπνάται πρώβατα».

«Χέστης», παιδί μου, για να χρησιμοποιήσω και την αποστροφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που, αν με έβλεπε κάθε μέρα να ξεροσταλιάζω έξω από το ATM της Αγγελάκη, λες και είμαι μόνο εγώ και όχι και κάποιοι από «τους καλούς συναδέλφους» αγωνιστές της παραδιπλανής ΕΤ3, θα με στόλιζε με την ποιητική και έντεχνη γραφή του. Ευχαριστώ, αλλά επειδή χόρτασα από μίσος και πάλη ταξική, όχι άλλο μίσος και πάλη ταξική, με συμβουλεύω, δεν θέλω και δεν θα πάρω τέτοιες στιγμές. Προτιμώ να παίζω το «παιχνίδι» μου, αυτό το mind game της δημιουργικής ασάφειας, που όμως δεν κοστίζει όσο το αντίστοιχο του Βαρουφάκη, ουπς, σόρι, σταματώ εδώ, ήρθε η σειρά μου, παιχνίδια τέλος. Όσο και να υποκριθώ ή υποκριθείς πως είσαι κάτι άλλο, όσο και να «πετάξεις» με το μυαλό σου, θα είμαστε πάντα εμείς, κάθε μέρα μπροστά σε ένα μηχάνημα. Κι από όλους τους χαρακτήρες που «αλλάζει» κάθε μέρα το μυαλό μου, ίσως αυτός του συνταξιούχου της Σβώλου να είναι ο ωριμότερος, ο σοφότερος κι ο πιο αγαπησιάρης. «Όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του θανάτου, κανείς, όσα κι αν έχει λεφτά, δεν τα παίρνει μαζί του, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Αλλά και, όπως μας διδάσκει η ζωή προσφάτως, είμεθα ίσοι και ενώπιον των ATM, ανεξαρτήτως όγκου τραπεζικού λογαριασμού».

Κεντρική φωτό: Προτιμώ το ΑΤΜ μου, της Αγγελάκη, γιατί έχει σκιά. Εδώ το βλέπεις ήσυχο, να κοιμάται μετά από μια πολύ κουραστική μέρα. Και τα μηχανήματα έχουν ψυχή.