Βρέχει συχνά φέτος στη Θεσσαλονίκη κι η πόλη μοιάζει με βιντεοκλίπ του μπιτλικού “Yellow Submarine”, ίσως ένα μνημόσυνο του καιρού για τα 30 χρόνια χωρίς τον Τζον.
Βρέχει συχνά φέτος στη Θεσσαλονίκη κι η πόλη μοιάζει με βιντεοκλίπ του μπιτλικού “Yellow Submarine”, ίσως ένα μνημόσυνο του καιρού για τα 30 χρόνια χωρίς τον Τζον. Οι άνθρωποι περπατούν βιαστικοί και κατηφείς, τσαλαπατούν όσα γλιτσιασμένα φλάιερ απόμειναν με το μουστάκι του υποψήφιου περιφερειάρχη Μπόλαρη.
Μόνο οι επαρχιώτες φοιτητές χαμογελούν και τιτιβίζουν, κάνουν πηγαδάκια ή κατηφορίζουν όλοι μαζί σαν σμάρι από πάπιες προς το κέντρο. Λες και δεν βρέχονται, λες και η υγρασία της Θεσσαλονίκης, αντί να τους σκεβρώνει, τους κάνει ντούρασελ. Αυτός είναι και ο λόγος που αγαπώ τους επαρχιώτες φοιτητές και αυτή την ανταπόκριση τους την αφιερώνω: είναι εκατοντάδες μίλια μακριά από το σπίτι, ήρθαν να ζήσουν εδώ τη μεγάλη ζωή, τίποτα δεν μπορεί να τους χαλάσει, ποτέ δεν θα νιώσουν όπως ένιωθε τις βροχερές μέρες ο ποιητής Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου τριγυρνώντας με φόντο τα λούκια της Βασιλίσσης Όλγας, που έσταζαν θλίψη και νερό. Γι’ αυτούς η Θεσσαλονίκη, ακόμα και με τέτοιο σκατόκαιρο, είναι ένα ρόλερ κόστερ. Εκατοντάδες καφέ-μπαρ, κοντράστ στα 5-6 που είχε η κωμόπολη από την οποία κατέφθασαν. Εκατοντάδες φωτισμένες βιτρίνες αντί για κάτι μίζερα τζάμια από τα καταστήματα νεωτερισμών της πόλης τους. Αυτά από μόνα τους φτάνουν για να τους κρατούν στη σπίντα. Συν η έξαψη πως ανά πάσα στιγμή μπορείς να δεις τους παρουσιαστές του «Ράδιο Αρβύλα» να περπατούν δίπλα σου. Ο Σερβετάς, που συχνάζει στο Ναυαρίνο, πίνει καφέ στο “Lol” της πλατείας, ο Παναγιωτόπουλος μαρσάρει συνεχώς τη βέσπα του στην Εθνικής Αμύνης, αφού στα πέριξ της Ιπποδρομίου είναι η αγαπημένη του shopping-land, το t-shirtάδικο της Φιλικής Εταιρείας και τα sneakerάδικα της Αιμιλιανού Γρεβενών. Θα ’χουν να λένε το σαββατοκύριακο που θα γυρίσουν στα χωριά ή την πόλη τους πως αυτά που οι κολλητοί τους βλέπουν κάθε βράδυ στην τηλεόραση («μαλάκες, σας έλεγα εγώ, διαβάστε να περάσετε σε μια σχολή και να αλητεύουμε παρέα»), αυτοί τα ζουν φάτσα κάρτα.
«Και τα βράδια; Τι κάνετε τα βράδια;» τους ρωτούν αυτοί που έμειναν πίσω και λιώνουν στα ίδια και στα ίδια. Για να εισπράξουν αποστομωτικές απαντήσεις: «Λιμάνι, ρε! Στο μπαρ του Κανάκη, που μετά το τέλος της εκπομπής έρχεται εδώ και ανεβαίνει στα πικάπ και βαράει Ξύλινα Σπαθιά και Rage Against The Machine». Και στα πάρτι υποδοχής των πρωτοετών που γίνονται κάθε βδομάδα στα μεγάλα κλαμπ, στα ξενυχτάδικα της Βαλαωρίτου που γίνεται το σώσε, στα φοιτητοκαφέ της Αγγελάκη που, αν όλοι συντονισμένοι χτυπήσουν το πούλι, μπορεί να ρίξουν και τη γέφυρα του Ρίο.
Τίποτα δεν τα χαλάει κι ούτε πρόκειται να τα χαλάσει τα επαρχιωτόπουλα που θα σπουδάσουν εδώ για τα επόμενα πέντε χρόνια. Ίσα ίσα, που έχει φάση να βλέπεις τον Πανίκα να ρολάρει με το παπί του στην Τσιμισκή. Ποιος Μπουτάρης; Ποια σκουπίδια; Ποια ρημαγμένα πεζοδρόμια; Ποια κατάληψη του δημόσιου χώρου; Και ποια κρίση; Η Θεσσαλονίκη είναι μια κούκλα στα μάτια τους, στριμώχνονται στο λεωφορείο 31 ή το 10άρι της Χαριλάου που πάει σαν χελώνα από το μποτιλιάρισμα, αλλά δεν πολυσκάνε. Έχουν τη ματιά του τουρίστα, χέστηκαν για τα ανύπαρκτα πάρκα, εδώ ήρθαν για να πριζωθούν, να στοιβαχτούν κοπάδια ολόκληρα στους δρόμους, στα πάρκα έχει μωρά και γέρους, στις μποτιλιαρισμένες λεωφόρους κυκλοφορούν οι έρωτες και τα γκομενικά.
Οk, δεν είναι όλα έτσι τα επαρχιωτόπουλα. Έχει και ψαγμένα, μερικές φορές μάλιστα ίσως και πιο ψαγμένα από τους αντίστοιχους 19χρονους γηγενείς φραπεδαριστές. Που θα γλεντήσουν τη Θεσσαλονίκη αλλιώς, θα πάνε στο Τελλόγλειο που έχει Λoτρέκ, θα τραβηχτούν ως τον «Μύλο» για να δουν την έκθεση του Δημησιάνου. Στο κάτω κάτω, από την Κέρκυρα είναι ο Έκτωρ Δημησιάνος. Τούτα εδώ τα πιτσιρίκια ήρθαν στη Θεσσαλονίκη αποφασισμένα να μη φύγουν ποτέ, να ζήσουν εδώ για πάντα. Θα αγοράζουν κάθε μήνα το SOUL και θα νιώθουν κάτι άλλο περισσότερο από αυτό που ζουν οι συμφοιτητές τους, θα ακολουθούν με το ποδήλατό τους τις πομπές των ακτιβιστών και, αν μαζέψουν λεφτά χτυπώντας μεροκάματα σε μπαρ, δίπλα είναι το αεροδρόμιο Μακεδονία για να δραπετεύσουν Μιλάνο ή Βερολίνο.
Να γιατί τις μέρες που ρίχνει cats and dogs ο ουρανός και η αντάρα και η ομίχλη έχουν τέτοια φορά που από τη θάλασσα μπουκάρουν σπίτι σου και η πόλη είναι σαν να παίζει τυφλόμυγα, τα επαρχιωτόπουλα δεν παίρνουν χαμπάρι. Οι μπαγιάτηδες τρέχουν να κρυφτούν κι αυτά με φόρα ξαμολιούνται στα γούστα, τα κόλπα και τα στέκια. Γιατί τίποτα στη Θεσσαλονίκη, όσο ενοχλητικό κι αν είναι για μας που ζούμε την πόλη από τα μέσα, δεν μπορεί να τους λιώσει τη ζαχαρένια τους. Επαρχιώτης φοιτητής σημαίνει: ήρθα εδώ και θα γουστάρω, ρεεεεεε. Δικό σας!
5°
