Η κλιματική κρίση και η ασυδοσία της καθημερινότητας

Πάει ο ουρανός «θόλος» που υμνούσαν οι παλιοί ποιητές. Έγινε καπάκι από τηγάνι, φορεμένο χαμηλά που ζεματάει. Κλιματική κρίση το λένε αυτό, κι εμείς ακόμα χαριεντιζόμαστε. Είμαστε συλλήβδην υποκριτές σε ότι αφορά την κλιματική κρίση. Απαγορεύσαμε τα πλαστικά καλαμάκια, αλλά όχι τις πλαστικές συσκευασίες μιας χρήσης. Όλοι με έναν καφέ στο χέρι είναι, όχι σε σκεύος πολλαπλών χρήσεων, αλλά σε ποτηράκι «μια κι έξω», κι άμα πάρουμε παραπάνω από έναν, έχουμε και από κάτω βάση «μια κι έξω». Κι αφού δροσίζουμε το είναι μας, που δε δροσίζεται με τίποτα, κλωτσιά «μια κι έξω» όπου βρούμε.

Τίγκα οι δρόμοι, τα στενά, οι ακτές, οι θάλασσες, τα καλντερίμια, με απόβλητα της ξεγνοιασιάς μας. Τίγκα οι κάδοι των σκουπιδιών με πλαστικά, με χαρτιά, με συσκευασίες που κανονικά η θέση τους είναι στους κάδους ανακύκλωσης. Δεν κάνουμε δηλαδή ούτε το ελάχιστο, που είναι να τα ανακυκλώσουμε. Το μέγιστο, το απαραίτητο εδώ που φτάσαμε, είναι να παίρνουμε τον καφέ σε ποτηράκι πολλαπλών χρήσεων.

Βλέπεις τη συμπεριφορά της ασυδοσίας και στις δημόσιες τουαλέτες. Κοιτάζω τα νέα κορίτσια. Δεν τραβάνε ένα χαρτί για να σκουπίσουν τα χέρια τους. Τραβάνε στη σειρά, τέσσερα, πέντε δέκα, για κάτι χεράκια τόσο δα.

Βλέπεις τη συμπεριφορά στις ντουζιέρες. Κάποιοι αποχωρούν, δίχως καν να κλείσουν το νερό.

Στις τουαλέτες στον χώρο που εργάζομαι, κανένας δεν κλείνει το φως όταν βγει από μέσα. Έτσι μένουν διαρκώς αναμμένα. Το «ο τελευταίος να κλείσει το φως» δεν ισχύει ούτε όταν αποχωρεί ο τελευταίος από τον όροφο. Όποτε έχει τύχει να περάσω βράδια, το κτίριο αγρυπνά, κι η ενέργεια ρέει, λες και δεν την πληρώνουμε με κάθε ανάσα μολυσμένου αέρα και κάθε παραπάνω βαθμό κελσίου στο πετσί μας. Λες κι είναι μόνο θέμα χρημάτων, που τα πληρώνει κάποιος άλλος. 

Το νερό είναι το μόνο αγαθό που ακόμα έχει μια λογική τιμή. Δεν το σεβόμαστε όμως. Πλένουμε τα δόντια με τη βρύση ανοιχτή όση ώρα τα βουρτσίζουμε, το νερό στο ντουζ τρέχει όση ώρα πλένουμε τα μαλλιά, ή σαπουνιζόμαστε.

Τα αυτοκίνητα τρέχουν στους δρόμους με τα παράθυρα κλειστά, το air contition στη διαπασών ακόμα και σε μέρες δροσερές, προφανώς για να μείνει το μαλλί ατσαλάκωτο, κι η επιπλέον βενζίνη για την τροφοδοσία τους, γίνεται δηλητήριο στους κινητήρες.

Στο κέντρο της πόλης κατεβαίνουν κάτι θηριώδη τζιπ, με δυο εξατμίσεις, μια δεξιά και μια αριστερά, πιο ευρύχωρες κι από μπουριά σόμπας. Η Ευρώπη διατείνεται ότι θα απαγορεύσει τα suv, ως υπερβολικά ρυπογόνα. Ως τότε, εκεί που οι πλούσιοι Δανοί κυκλοφορούν στις πόλεις τους με ποδήλατα, εμείς με τα χουβαρνταλίκια μας, πατώνουμε τα ντεπόζιτα και αυξάνουμε τους ρύπους.

Δεν χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι περισσότεροι διατείνονται ότι είναι βρώμικα. Δεν είναι αλήθεια. Μόνο τα τρένα του ΗΣΑΠ είναι παλιά και βρώμικα. Οι συρμοί του μετρό, είναι καθαροί (προς το παρόν) και κλιματιζόμενοι.

Ανανεώνουμε τη γκαρνταρόμπα μας κάθε σεζόν. Κι ας ξέρουμε πως όσο πιο παλιά, τόσο πιο καλά ποιοτικά. Γεμίζουμε τσίτια. Κι όσοι αποφασίζουν να απαλλαγούν από αυτά, δεν τα πάνε στους ειδικούς κάδους, που πλέον έχουν στηθεί στην κάθε γωνία, αλλά τα παρατάνε, έξω από τον πιο κοντινό τους κάδο σκουπιδιών, με δήθεν φιλάνθρωπη διάθεση, για να τα πάρει όποιος έχει ανάγκη. Να τα πάρει δηλαδή από κάτω. Και δεν έχουν καν αίσθηση αυτής της ασέβειας.

Σπαταλάμε το χαρτί (που είναι δέντρα κομμένα) ασύδοτα. Κάθε μέρα τα διαφημιστικά χαρτιά στο γραμματοκιβώτιο είναι στοίβες. Επειδή αυτοί που τα μοιράζουν βαριούνται, μας τα αφήνουν δέκα, δέκα. Κι εμείς δεν τα διαβάζουμε ποτέ. Αυτό θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί εδώ και πολύ καιρό.

Έφτασαν τα χρόνια που πια δεν μας παίρνει. Το τέρας που λέγεται κλιματική κρίση είναι εδώ. Τα καλοκαίρια μας, αν δεν το χουμε καταλάβει θα μετατραπούν σε έναν διαρκή τρόμο, με διαρκείς καύσωνες και εφιαλτικές φωτιές.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι, κάθε σελίδα λιγότερη που τυπώνουμε στο φωτοτυπικό, κάθε αρχείο που σώζουμε σε ψηφιακή μορφή και όχι σε έγχαρτη, είναι κέρδος για τον πλανήτη. Είναι μια ανάσα παραπάνω για μας. Ότι το παγούρι (προσφέρεται στην αγορά σε κάθε λογής ντιζαινιές) στο αυτοκίνητο για το παγωμένο νερό, είναι ένδειξη πολιτισμού, και όχι τσιγγουνιάς.

Κάποτε πρέπει να αναθεωρήσουμε τις συνήθειες της καθημερινότητας, να βοηθήσουμε στο να αλλάξει η νοοτροπία στο κάθε τι, που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε την πορεία προς την καταστροφή. Να ελέγξει ο καθένας από εμάς ποιο είναι το οικολογικό του αποτύπωμα στον πλανήτη.