Politico: Ποιες πόλεις θα εξαφανίσει η κλιματική αλλαγή

Από την αρχαιότητα η ευημερία των πόλεων βασιζόταν στον γεωγραφικό χώρο. Δεν είναι τυχαίο πως όσες πόλεις αναπτύχθηκαν βρίσκονταν κοντά σε ποτάμια τα οποία αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ιδανικές υδάτινες αρτηρίες.

«Στην αρχή, υπήρχε μια ιδανική τοποθεσία: ένα ποτάμι που έκανε δυνατό το εμπόριο και τα ταμεία της πόλης γέμιζαν» αναφέρει το Politico. Ωστόσο, ο αρθρογράφος τονίζει ότι «αυτό που κάποτε έκανε μια πόλη να ευημερεί μπορεί, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, να την κάνει αβίωτη».

Η Αθήνα και η Ρώμη έγιναν βασικά κέντρα δύναμης χάρη στις κατάφυτες πεδιάδες. Το Άμστερνταμ, η Λισαβόνα, το Αμβούργο και η Κοπεγχάγη χρησιμοποίησαν τις παράκτιες εγκαταστάσεις τους για να κυριαρχήσουν στο παγκόσμιο εμπόριο. «Η γεωγραφία τούς εξασφάλισε την επιτυχία, αλλά η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος ίσως οδηγήσει στην πτώση τους», σημειώνει το δημοσίευμα.

Πόλεις κάτω από το νερό

Το νερό από πάντα έπαιζε έναν κεντρικό ρόλο στην ιστορία της Ολλανδίας. Μετά τη μεγάλη πλημμύρα του 1953, αποφασίστηκε η ίδρυση της Deltaworks, ενός από τα μεγαλύτερα προγράμματα διαχείρισης νερού στον κόσμο.

Σύμφωνα με το Politico, τα φράγματα που έχουν κατασκευαστεί ίσως κάποια στιγμή αχρηστευτούν. Το φράγμα East-Schelde, για παράδειγμα, «σχεδιάστηκε για να διαρκέσει για 200 χρόνια με την προσδοκία ότι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα ήταν λιγότερο από μισό μέτρο», υπογράμμισε ο Michiel van den Broeke, καθηγητής μετεωρολογίας και ερευνητής στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας και Ατμοσφαιρικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης. «Και γνωρίζουμε ήδη ότι, ό,τι και να συμβεί, θα ξεπεράσουμε αυτό το όριο τον επόμενο αιώνα».

Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, απόρροια της υπερθέρμανσης, θα εξαφάνιζε πόλεις όπως το Άμστερνταμ, τη Χάγη και το Ρότερνταμ. Πιθανότατα θα προκαλούσε την καταστροφή των λιμανιών της Βρέμης, του Αμβούργου και της Κοπεγχάγης. Στη Μεσόγειο, η Βενετία και η Ραβέννα θα εξαφανίζονταν, ενώ η Βαρκελώνη και η Μασσαλία θα έβλεπαν ολόκληρες γειτονιές να χάνονται κάτω από το νερό.

Μεταξύ άλλων το άρθρο αναφέρει ότι η έλλειψη τροφής και νερού είναι επίσης πιθανό να απειλήσουν την επιβίωση ορισμένων πόλεων. «Οι πόλεις εξαρτώνται από τους πόρους που προέρχονται από την ύπαιθρο. Η ερημοποίηση και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που καταστρέφουν καλλιέργειες θα κάνουν πιο δύσκολη την παροχή τροφίμων στις πόλεις», ανέφερε ο Jaime Martínez Valderrama, ερευνητής στον ισπανικό πειραματικό σταθμό CSiC Arid Zone.

Άνοδος θερμοκρασίας

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με το Politico, η διεθνής κοινότητα κινδυνεύει να χάσει τον στόχο της Συμφωνίας του Παρισιού για τη μείωση της ανόδου της θερμοκρασίας στον πλανήτη στον 1,5 βαθμό Κελσίου, ενώ προειδοποιεί πως εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα ο κόσμος είναι πιθανό να θερμανθεί μεταξύ 2,6 - 2,9 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα. «Αυτό σημαίνει ότι οι πόλεις θα αντιμετωπίσουν ακραία ζέστη, πλημμύρες και πυρκαγιές», τονίζει το δημοσίευμα.

«Η τρέχουσα τοποθεσία των περισσότερων πόλεων απλά δεν θα είναι βιώσιμη σε ένα χρονικό πλαίσιο πολλών αιώνων», δήλωσε στο Politico ο Benjamin Strauss, επικεφαλής επιστήμονας στην ερευνητική ομάδα Climate Central.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις από τον ιστορικό Pierre Purseigle, ο οποίος ειδικεύεται σε αστικές καταστροφές και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Γουόργουικ. Κάνει, μάλιστα, και ειδική αναφορά στην Αθήνα.

«Η Ρώμη, η Αθήνα και η Μαδρίτη θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο να "λειτουργήσουν" για μεγάλες περιόδους του έτους» εκτίμησε. Και πρόσθεσε: «Αυτά τα μέρη συγκεντρώνουν πολιτικές αρχές, γραφειοκράτες, λομπίστες, δημοσιογράφους, ανθρώπους που τους παρέχουν υπηρεσίες και άλλους που θέλουν απλώς να απολαύσουν μια συγκεκριμένη ποιότητα αστικής ζωής. Αυτοί οι πληθυσμοί είναι δύσκολο να πάνε αλλού». Μάλιστα, δεν απέκλεισε να προκύψει πρόβλημα με τη «λειτουργικότητα» της ελληνικής πρωτεύουσας στο -όχι και τόσο μακρινό- μέλλον

Το Politico αναφέρει ότι ήδη Ευρωπαίοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους που είναι εκτεθειμένες σε καταστροφικές κλιματικές επιπτώσεις. Η κλιματική αλλαγή έρχεται τώρα διαρκώς πιο απειλητική, δεν είναι πια μία μουσική του μέλλοντος, αλλά μία ογκούμενη απειλή του σήμερα.