Podcast Μηδενικό αποτύπωμα - Αγγελική Κοσμοπούλου | Τα πλαστικά καλαμάκια

Κάθε χρόνο κατασκευάζονται 25 δισεκατομμύρια πλαστικά καλαμάκια στην Ευρώπη, ενώ στην Αμερική 500 εκατομμύρια την ημέρα. Και, επειδή το πλαστικό δεν εξαφανίζεται, και τα καλαμάκια δυστυχώς δεν ανακυκλώνονται, τα περισσότερα από τα καλαμάκια που έχουν παραχθεί από τη δεκαετία του 1950 και μετά υπάρχουν ακόμα, σε κάποια μορφή γύρω μας. Γίνονται μικροπλαστικά και βρίσκονται παντού. Ακόμα και στην τροφική αλυσίδα.

Μας είναι όμως τόσο απαραίτητο ή μήπως είναι μια επιλογή lifestyle, ευχαρίστησης και βολής;

Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε το 2011. Ο εννιάχρονος Αμερικανός μαθητής Milo Cress σόκαρε τον κόσμο υπολογίζοντας πόσα καλαμάκια χρησιμοποιούνται κάθε μέρα μόνον στις ΗΠΑ. 500 εκατομμύρια ήταν η εκτίμησή του και το βίντεο με τον μικρό Milo να μιλά για το πρόβλημα έγινε viral. Ένα παιδί ξεκίνησε τη δική του καμπάνια, ζητώντας από εστιατόρια και καφέ να σταματήσουν ή να μειώσουν τα πλαστικά καλαμάκια. Οι εστιάτορες της Αμερικής αποδέχτηκαν την πρότασή του να ρωτούν πριν δώσουν καλαμάκι, αντί να το δίνουν αυτόματα, και ο κόσμος κατάλαβε τη δύναμη που έχουν τα παιδιά όταν γίνονται ακτιβιστές.

Το καλοκαίρι του 2015, η θαλάσσια βιολόγος Christine Figgener κινηματογράφησε την ερευνητική της ομάδα να προσπαθεί να αφαιρέσει ένα πλαστικό καλαμάκι από το ρουθούνι μιας θαλάσσιας χελώνας. Το σοκαριστικό βίντεο το είδαν 35 εκατομμύρια θεατές και το κοινό σε όλον τον πλανήτη άρχισε να συνδέει την υπερβολική χρήση πλαστικών με την επίδραση στη φύση.

Το καλαμάκι δεν ήταν, βεβαίως, ο μόνος ένοχος για την περιβαλλοντική επιβάρυνση, λειτούργησε όμως σαν καταλύτης στην προσπάθεια να μειωθούν και να καταργηθούν τα πλαστικά μίας χρήσης. Ίσως επειδή το καλαμάκι ήταν το λιγότερο απαραίτητο από πολλά άλλα πλαστικά της καθημερινότητας.

Το 2019, με την εισαγωγή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 904 το πλαστικό καλαμάκι έγινε ένα από τα 10 είδη που καταργήθηκαν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ο κόσμος γκρινιάζει. «Πώς θα πιω τον καφέ μου χωρίς καλαμάκι;» «Δεν μπορώ χωρίς καλαμάκι». «Το χάρτινο είναι λεπτό, μουλιάζει». Διαμαρτυρίες ασήμαντες μπροστά σε ένα πρωτοφανές πρόβλημα.

Αν μας είναι απαραίτητο, αξίζει να επενδύσουμε σε ένα δικό μας από μπαμπού, αλουμίνιο ή γυαλί και να το έχουμε πάντα μαζί μας. Ή να «συμβιβαστούμε» με το χάρτινο «δεύτερης γενιάς» που βελτιώνεται διαρκώς. Λίγα λεπτά ευχαρίστησης, δεν δικαιολογούν να μένει ένα καλαμάκι για 200 χρόνια στο περιβάλλον. Έτσι δεν είναι;

Με την υποστήριξη της Matrix Pack

Συντελεστές
Sound design: Δάφνη Γερογιάννη
Ηχοληψία: Δημήτρης Ντάφης