Μια βόλτα στην Ακρόπολη

Ήταν περίπου 6 το απόγευμα και, μην αντέχοντας άλλο την καραντίνα, αποφάσισα να συμπληρώσω τη φόρμα «κατ’ εξαίρεση μετακίνηση πολιτών» κατηγορία Β6 και να βγω για έναν σύντομο απογευματινό περίπατο. Η γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε η ανοιξιάτικη μέρα που χάθηκε στην καραντίνα, έγινε εντελώς πικρή στη θέα όχι των κλειστών καταστημάτων, αλλά των κλειστών ξενοδοχείων. Μου ξύπνησε μνήμες από την κρίση. Τότε που πολλά ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας έκλεισαν.

Κατεβαίνω την Ερμού. Άδεια από κόσμο. Κανένας μουσικός στον πολυσύχναστο άλλοτε δρόμο. Κανένας τουρίστας. Όλα ειρηνικά, ήσυχα, γλυκά αλλά και παράξενα λυπητερά. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Πόσα απ’ αυτά τα μαγαζιά θα ανοίξουν; Πόσα απ’ αυτά τα ξενοδοχεία θα μείνουν για πάντα κλειστά;

Κατεβαίνω την Ερμού. Πλησιάζω στο Μοναστηράκι. Το πεζοδρόμιο στενεύει. Μια κοπελιά ανεβαίνει. Περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κοιτάμε η μια την άλλη και γελάμε. «Κοινωνική απόσταση». Πριν τον κορωνοϊό δεν χαμογελούσαμε. Ήμασταν όλοι βιαστικοί και αγριεμένοι. Τώρα χαμογελάμε. Έστω και από μακριά. Η Ελλάδα αλλάζει. Ο κόσμος θα αλλάξει μετά τον κορωνοϊό. Θέλω να πιστεύω προς το καλύτερο. Με πλημμυρίζει ένα κύμα αισιοδοξίας και με αυτό το συναίσθημα γυρίζω σπίτι. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και μια γλυκιά νύχτα ξεδιπλώνεται. Η βόλτα κράτησε λίγο παραπάνω.

Ανοίγω τον υπολογιστή. Διαβάζω τα e-mails. Την προσοχή μου τραβάει ένα από την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (ΕΛΛΕΤ). «Η Ακρόπολη και πάλι απροστάτευτη». Η αισιοδοξία με εγκαταλείπει.

«Εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, όταν όλοι οι δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας, ανακαλύπτουμε εμβρόντητοι ότι το Υπουργείο Ανάπτυξης εντάσσει, απ’ ότι φαίνεται αναιτιολόγητα, στον αναπτυξιακό νόμο την υπερμεγέθη ξενοδοχειακή μονάδα της εταιρείας VASACO ΑΕ, επί των οδών Μισαραλιώτου 7-11 και Τσάμη Καρατάσου 4, για οικονομική στήριξη από το κράτος. Η αδειοδότηση της συγκεκριμένης μονάδας, μετά την αίτηση ακυρώσεώς μας στο ΣΤΕ με αίτημα τον χαρακτηρισμό ως αντισυνταγματικών των όρων δόμησης και χρήσεων γης στου Μακρυγιάννη-Κουκάκι, κατέπεσε τον Νοέμβριο του 2019 στην ολομέλεια του ΣΤΕ, με Πρόεδρο τη σημερινή Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Αικ. Σακελλαροπούλου» γράφει η ΕΛΛΕΤ.

Μένω και εγώ εμβρόντητη. Μια επένδυση που η οικοδομική της άδεια έχει ακυρωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας, μπαίνει στον αναπτυξιακό νόμο και επιδοτείται με 3,37 εκατομμύρια ευρώ παρακαλώ. Δηλαδή με απλά λόγια, ο έλληνας φορολογούμενος επιδοτεί έναν ιδιώτη να καταστρέψει την πολιτιστική του κληρονομιά.

«Μας προκαλεί συνεπώς κατάπληξη βάσει ποιων στοιχείων προέκυψε από την εταιρεία VASACO η εκτίμηση του κόστους επένδυσης των 11.200.000,00 Ευρώ για το οποίο (βάσει του ΦΕΚ 923/Β΄/18-03-2020) καλείται ο Έλληνας φορολογούμενος να επιβαρυνθεί με το ποσό ενίσχυσης των 3.370.000,00 Ευρώ για μία επένδυση μίας υπερμεγέθους ξενοδοχειακής μονάδας 299 κλινών. Η μονάδα αυτή δεν διαθέτει νομικό έρεισμα αν η Διοίκηση του ΥΠΕΝ δεν συμμορφωθεί προς την απόφαση του ΣΤΕ και προβεί σε αποσαφήνιση ων ισχυόντων όρων δόμησης, ή ισχύουσα διοικητική πράξη αν δεν υποβληθεί νέος φάκελος συμμόρφωσης προς την απόφαση του ΣΤΕ, και οπωσδήποτε καμία νομιμοποίηση με βάση τις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και το Άρθρο 24 του Συντάγματος. Το Άρθρο 24 επιτάσσει την προστασία της περιοχής Μακρυγιάννη, κηρυγμένης από το 2004 ως αρχαιολογικός χώρος της πόλης των Αθηνών, πόσο δε μάλλον του πολιτιστικού περιβάλλοντος του Παγκόσμιου Συμβόλου του Δυτικού Πολιτισμού, του Μνημείου της Ακρόπολης» συνεχίζει η ανακοίνωση της ΕΛΛΕΤ.

Ένας ολόκληρος κόσμος βρίσκεται σε καραντίνα. Όλοι συζητούν για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της οικονομίας μας. Όλοι ξέρουμε ότι και η τουριστική βιομηχανία την επόμενη μέρα δεν θα είναι η ίδια. Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να αντιστρέψουμε τα σφάλματα δεκαετιών και εμείς τι κάνουμε; Επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς σφάλματα. Δυστυχώς.