Υποβρύχιος Κόσμος: Μια ιστορία οικολογικής καταστροφής

Τελικά το αποτέλεσμα του θερμοκήπιου θα είναι η μεγάλη άνοδος της στάθμης των Ωκεανών που θα οδηγήσει στο ευεργετικό για τη γη αποτέλεσμα της τρομακτικής μείωσης του πληθυσμού της ανθρωπότητας, επειδή όσα ανθρώπινα όντα δεν προλάβουν να αναπτύξουν αναπνευστικό και πεπτικό σύστημα ψαριού, αναπότρεπτα, θα πνιγούν. Όταν λοιπόν ανέβει τόσο πολύ η στάθμη των νερών τα πλάσματα των βυθών που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, για παράδειγμα τα δελφίνια, οι φάλαινες και οι καρχαρίες θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας υποκαθιστώντας έτσι, και μάλιστα ιδανικά, τα μέσα μαζικής μετακίνησης.

Τα αυτοκίνητα λοιπόν που δεν θα έχουν πια, ευτυχώς, λόγο ύπαρξης θα αχρηστευθούν και θα λιώσουν μέσα στο αλμυρό νερό προσφέροντας πίσω στη φύση διάφορα χρήσιμα μέταλλα. Μέσα σε ένα αναδομημένο και αναποδογυρισμένο χώρο τριών διαστάσεων τα ανθρώπινα όντα θα αποκτήσουν τότε τη φοβική νεύρωση του κάβουρα, του αστακού και της γαρίδας ως πρώην πλάσματα της γης και νυν τετράποδα όντα, όχι πλέον των ρετιρέ, αλλά των ισόγειων υδρόβιων διαμερισμάτων. Τότε οι άνθρωποι θα βιώσουν την ήρεμη εκδίκηση της συναγρίδας, του καρχαρία και του καλαμαριού για όσα μύρια προκάλεσαν με τις πράξεις τους στον πλανήτη πριν έρθουν ακριβώς τα πάνω κάτω. Όχι μόνο τα κορμιά αλλά και οι ψυχές θα σαπίσουν από το αλάτι, έτσι ώστε όταν πεθαίνει ένα σώμα η ψυχή θα βγαίνει γρήγορα από το σώμα με την μορφή χρωματιστών μπλε φυσαλίδων που θα αναδύονται γρήγορα προς την επιφάνεια του νερού. Το πιο ψηλά από την επιφάνεια του νερού θα γίνει πλέον για μας ο πάνω-κάτω κόσμος.

Οι αντιπρόσωποι της κυβέρνησης, οι ακαδημαϊκοί, οι υπουργοί, τα όργανα της τάξης, οι άνθρωποι της εξουσίας με διαδικασίες αστραπή θα αποκτήσουν λέπια, πτερύγια και ένα γλοιώδες σώμα που θα τους επιτρέπει να κινούνται ανάμεσα σε σπίτια, αυτοκίνητα και ανθρώπους με την ίδια ευκολία και ευελιξία όπως αυτή που διέθεταν πριν γίνει ο πάνω κάτω κόσμος. Δεν χάνουν ποτέ την ικανότητα να ξεγλιστράνε αφού ρίξουν πίσω τους το μαύρο μελάνι οι σουπιές της αγοράς και της εξουσίας. Όμως ένα και μοναδικό όργανο του σώματος των ανθρώπων της  εξουσίας  θα ξεπέσει  μέσα στον υδρόβιο κόσμο και θα γίνει άχρηστο, η γλώσσα. Το διάφανο και καθαρό νεράκι θα ξεπλύνει τόνους μπογιάς παπουτσιών (συνήθως κάμελ μαύρης βαφής) και θα διαλύσει εκατομμύρια λέξεις που είχαν μπερδευτεί ανάμεσα στις γλοιώδεις θηλές της γλώσσας πολιτικών και στρατονόμων και όλες σήμαιναν συναλλαγή ή υποταγή. Οι γλώσσες έτσι θα μικρύνουν, θα κλειστούν στον εαυτό τους, θα ατροφήσουν μέχρι να περάσουν βηματιστά στην απόλυτη ανυπαρξία.

Ακόμη το βασίλειο των ψαριών με το αλάτι και το διαβρωτικό νερό του θα νικήσει οριστικά το βασίλειο των ποντικιών και την πανούκλα που κουβαλάνε τα ποντίκια σε κάθε χαρούμενη πολιτεία ανθρώπων απειλώντας έτσι την ευτυχία της. Γιατί πριν έρθει ο κόσμος πάνω-κάτω ήταν γνωστό ότι το μικρόβιο της πανούκλας δεν μπορούσε ποτέ να πεθάνει ούτε να εξαφανισθεί από καμμία ανθρώπινη δύναμη, ότι μπορούσε να κοιμάται δεκάδες χρόνια μέσα σε έπιπλα και σε ρούχα, να προσμένει υπομονετικά μέσα σε κλειστά δωμάτια, σε υπόγεια, σε σεντούκια έτοιμο να ξεχυθεί πάνω στις αθώες πολιτείες. Μετά από την εξόντωση της πανούκλας και κάθε μορφής πόνου το άγριο και παγωμένο νερό θα έβαζε τους δικούς του απαράβατους όρους σε αυτό τον καινούργιο, άφθαρτο, δίκαιο, διαφανή και πλέον απέραντα ήσυχο υποβρύχιο κόσμο.

Όταν το νερό θα σκεπάσει τη γη ολόκληρη τόσο που κανένα μάτι δεν θα βλέπει πια στεριά, όλοι οι θησαυροί της γης θα μοιάζουν με σεντούκια παραχωμένα και μαραγκιασμένα στους βυθούς, σαν απομεινάρια από αναρίθμητα ναυάγια. Έτσι το χρήμα άχρηστο θα είναι αφού κλεισμένο και σφραγισμένο οριστικά στα βάθη των ωκεανών θα μετατραπεί σιγά-σιγά, με τη βοήθεια της δικαιοσύνης που επιβάλλει στα υλικά η ηλεκτρόλυση, σε αρχαία σκουριά.

Αδηφάγο το παγωμένο νεράκι θα καταπιεί και θα σαπίσει όλα τα βιομηχανικά μέταλλα. Ακόμη και τα βιβλία όλης της γης θα ρουφήξουν άπληστα το ύπουλο θαλασσινό νερό και τότε το χαρτί των βιβλίων θα τινάξει από πάνω του όλες εκείνες τις λέξεις που παρέμεναν αναίτια και ανεξίτηλα χαραγμένες προσδοκώντας τη λευτεριά τους που έφτασε ανέλπιστα. Κάθε λέξη θα μπορεί πλέον να μεταμορφωθεί σε ένα ξεχωριστό είδος θαλάσσιας ανεμώνης και εκατομμύρια εκατομμυρίων χρωματιστές ανεμώνες θα κατακλύσουν τους νέους ωκεανούς. Κοράλια θα σταθούν και θα μεγαλώσουν πάνω στα αρχαία ερείπια, έτσι η Ζωφόρος του Παρθενώνα θα αποκτήσει ανέλπιστα μιά καινούργια ολοζώντανη χρωματιστή εκδοχή, κάτι που βροντοφώναζαν οι αρχαιολόγοι αλλά δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε αντιληπτό από τους αμφιβληστροειδείς χιτώνες ενός βαρετά ασπρόμαυρου κόσμου.

Τα ψάρια που κάποτε υπήρξαν άνθρωποι πλησιάζουν την επιφάνεια του νερού με νοσταλγία, ιδιαίτερα τις μέρες που έχει πανσέληνο στον πάνω κόσμο. Μέσα από το νερό προσδοκούν κάθε εικοσι-οχτώ μέρες ένα παγωμένο και διάφανο φεγγάρι που καθώς το άσπρο φως του απλώνεται στρογγυλά πάνω στην επιφάνεια των νερών μοιάζει με ρολόι, ρολόι που μετρά το χρόνο των ψυχών. Το φως του φεγγαριού ακουμπά ήσυχα και ανώδυνα τις άκρες των Ωκεανών μέσα στη νύχτα, σαν απρόσκλητος φτάνει επισκέπτης που παγωμένος και ακίνητος διαφεντεύει την κίνηση των νερών.

Όμως η κορυφή των Ιμαλαΐων μόνη απόρθητη από τις δίνες των νερών έγινε ύφαλος και συνάμα γέφυρα προς ότι λιγοστό απόμεινε από τον πάνω κόσμο. Κολύμπησα και στάθηκα πάνω στον ύφαλο αυτό που κάποτε ήταν το Έβερεστ, το ψηλότερο σημείο του κόσμου. Άπλωσα το χέρι μου και άγγιξα ένα άσπρο σύννεφο που κουβαλούσε τη βροχή και μπόρεσα έτσι να αγγίξω επιτέλους τη βροχή μέσα στη μήτρα της. Έτσι η σιωπή του πάνω κόσμου διέσχισε ότι είχε απομείνει από το ανθρώπινο κρανίο μου μέχρι να σχηματίσει τον ένα απόλυτο και μοναδικό ήχο. Έτσι ακινητοποιήθηκε ο χρόνος των ρολογιών και ο κύκλος του χρόνου θα μπορέσει να κλείσει. Έτσι μπορώ πλέον να τραυματίσω θανατηφόρα τη μνήμη για να παραμείνω εθελούσια δέσμιος της δικαιοσύνης των νερών.

(*) Θανάσης Δρίτσας: Δύο Ποιητικοί Μονόλογοι, εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, Αθήνα 2017.  Εικονογράφηση: Γιώργος Μπούτλας