Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, η Athens Voice προσκάλεσε 10 γνωστούς Αθηναίους να μοιραστούν το μυστικό της δικής τους πράσινης όασης στην πόλη.
Για τους κατοίκους της πόλης που δεν διαθέτουμε κήπους ή μεγάλα κατάφυτα μπαλκόνια, ο δημόσιος χώρος είναι η αυλή μας, το μπαλκόνι μας. Ωστόσο, η εγκατάλειψη και η κακή εικόνα που παρουσιάζουν πολλά πάρκα της πόλης, στερούν από τους Αθηναίους το δικαίωμά τους στο δημόσιο χώρο και απαξιώνουν και την ίδια την υπόσταση της πόλης. Η δωρεάν εφαρμογή για κινητά τηλέφωνα της WWF, Green Spaces, ήταν η πυξίδα για να αξιολογήσουμε τα πάρκα της πόλης μας. Για τους καλεσμένους μας το Green Spaces θα είναι πλέον και το εργαλείο καταγραφής των προβλημάτων του αγαπημένου τους πάρκου. Θα βαθμολογούν, θα σχολιάζουν και θα ανεβάζουν φωτογραφίες για την κατάσταση του χώρου, αναγκάζοντας έτσι τις δημοτικές αρχές να αναλάβουν δράση. Γιατί όχι και εσύ;
Μαριτίνα Χαλβαντζή
fashion editor & bloger Madame Figaro.gr , Άλσος του Σκοπευτηρίου
Τι χρώμα έχει η Αθήνα; Γκρι. Ωστόσο η γοητεία της βρίσκεται στις αντιθέσεις και στις πολλές διαστάσεις της. Εάν την «πλησιάσεις» θα διακρίνεις όχι μόνο τις πτυχές της αλλά και τις χιλιάδες αποχρώσεις της. Για παράδειγμα, το πράσινο: όχι μόνο κρύβει μέσα της αυτό το χρώμα, αλλά ενίοτε το αποθεώνει. Στην προκειμένη το άλσος που Σκοπευτηρίου, μια καταπράσινη «μπουκιά φύσης», ένας μικρός παράδεισος στην Καισαριανή δεσπόζει. Αφουγκράσου την ιστορία του, περιπλανήσου στα δρομάκια, χάσου μέσα στις εκτάσεις του, τρέξε, περπάτα και παίξε. Θα φύγεις λίγο πιο ευτυχισμένος...
Το Πεδίον του Άρεως στάθηκε λίκνο και παράδεισος της παιδικής μου ηλικίας. Βρέφος με πήγαιναν με το καρότσι καθημερινά, πρωί-απόγευμα, να «πάρω τον αέρα μου», σάμπως ο αέρας στην Κυψέλη όπου κατοικούσαμε να ήταν τότε μολυσμένος. Νήπιο έφαγα άμμο στα σκάμματά του, σκαρφάλωσα στο μεταλλικό σκελετό αεροπλάνου που δέσποζε στη μία από τις δύο παιδικές χαρές, μαγεύτηκα κοιτάζοντας τους τσιμεντένιους σταλαγμίτες και σταλαχτίτες της μικρής τεχνητής σπηλιάς, ονειρεύτηκα πως, όταν μεγαλώσω, θα γίνω φύλακας του πάρκου και θα ζω στο παραμυθένιο σπιτάκι του. Απέκτησα πατριωτικό φρόνημα θαυμάζοντας τα παλικάρια του ’21 στην ομώνυμη αλέα. Από το αναψυκτήριο έφταναν ως τα αυτιά μας τρομπέτες και πιατίνια, ο θρυλικός Γιώργος Οικονομίδης έκανε σόου κάθε Κυριακή πρωί.
Ο πατέρας μου με έμαθε να ποδηλατώ σε μιαν αλάνα πίσω από το άγαλμα της Αθηνάς, που την λέγαμε «Παγόδα» επειδή γειτνίαζε με ένα κινέζικο εστιατόριο. Έτρεχα όλο και πιο γρήγορα για να εντυπωσιάσω τον μπαμπά, ώσπου το λάστιχο έσκασε, έσκασα κι εγώ με τα μούτρα στο τσιμέντο, πήγα την επομένη στο σχολείο με τουπέ τραυματία πολέμου.
Όταν έδινα για δεύτερη φορά Πανελλαδικές –την πρώτη είχα περάσει στη Θεολογία και η Νομική μού είχε γίνει έμμονη ιδέα– έκανα το μοναδικό τάμα της ζωής μου. Υποσχέθηκα στον Αλέξανδρο Υψηλάντη πως, άμα τα κατάφερνα, θα κατέθετα δάφνινο στεφάνι στα πόδια του αγάλματος που τον παριστάνει νεκρό και βρίσκεται μπροστά στην εκκλησία των Ταξιαρχών. Τήρησα το λόγο μου. Μάλλον επρόκειτο για την πιo μοναχική αλλά και πιo ειλικρινή απότιση φόρου τιμής στον ήρωα εδώ και πολλές δεκαετίες...
Χριστίνα Αλεξανιάν
ηθοποιός, Εθνικός Κήπος
Τα έχει όλα. Μια οπτικοακουστική πανδαισία. Χρώμα, ήχος και μυρουδιές στην πιο πετυχημένη τους συνάντηση. Σαν να ακούς Μάνο Χατζηδάκι σε συναυλία διαρκείας. Με «βλέπω» παιδί να μπαίνω μέσα, να με κρατά η μαμά από το χέρι και να φωνάζω: «μόνη μου, μόνη μου». Από τις πρώτες φορές που διεκδίκησα την ανεξαρτησία μου. Ήταν σαν να με πέταξες στο πιο ζωντανό παραμύθι. Ναι, θα μπορούσε να είναι ο κήπος της Χιονάτης. Και αυτές οι πάπιες... με εμμονή σκορπούσα το κουλούρι μου για να τις ταΐσω. Αργότερα φοιτήτρια θα ξαναέμπαινα για να ανακουφιστώ στη δροσιά των δέντρων που προστατεύουν το καφενεδάκι. Αλλά και στα ενήλικα χρόνια μου όλο και περνώ. Ίσως γιατί ο Εθνικός Κήπος μού δίνει την αίσθηση ότι είναι από τα λίγα πράγματα στην Ελλάδα, που θα είναι πάντα εκεί, για να μου θυμίζει την έγχρωμη Ελλάδα στην ασπρόμαυρη πραγματικότητα που βιώνουμε….
Ντορέτα Παπαδημητρίου
ηθοποιός, παρουσιάστρια πάρκο Λογγίνου, Μετς
Σίγουρα το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι την Ελλάδα είναι τα νησιά. Οι ομορφιές που μπορείς να βρεις εκεί.
Είναι όμως πραγματικά μαγικό το πόσες ομορφιές μπορείς να βρεις και μέσα στην πόλη. Η Αθήνα είναι γεμάτη μικρούς παράδεισους σαν το πάρκο Λογγίνου στο Μετς, που είναι σαν όαση μέσα στη βουή και τη φασαρία.
Τα πάρκα της πόλης όλο και αυξάνονται και σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα ανά πάσα ώρα και στιγμή, όπου κι αν μένεις. Eιδικά για εμάς τις μαμάδες μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά είναι ό,τι καλύτερο, για να παίξουν, να τρέξουν, να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους στη φύση.
Ανακαλύψτε τους μικρούς αυτούς παράδεισους και ας ελπίσουμε να γίνονται όλο και περισσότεροι, ομορφαίνοντας κι άλλο την Αθήνα.
Θέμης Καραμουρατίδης
συνθέτης-στιχουργός, Λόφος Λαμπράκη, Ν. Κόσμος
Μεγάλωσα σ’ ένα μικρό χωριό της Ημαθίας πνιγμένο στα δέντρα και στο πράσινο. Το μπλε της πασχαλιάς ήταν προάγγελος της άνοιξης και οι ανθισμένες κερασιές σηματοδοτούσαν καλοκαίρι. Ο φυσικός μου χώρος ήταν το πράσινο. Δεν χρειαζόταν να το αναζητήσω. Αυτό άλλαξε όταν ήρθα στην Αθήνα. Τότε κατάλαβα ότι αυτό που θεωρούσα δεδομένο και αυτονόητο δεν ήταν και τόσο. Όταν άρχισα να ταξιδεύω και να βλέπω τις άλλες πρωτεύουσες να είναι μες στο πράσινο με πλήγωνε που σκεφτόμουν ότι στην Αθήνα πρέπει να το ψάξεις και, όταν το βρεις, τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι ορατά. Ο «μυστικός μου κήπος» που σας τον αποκαλύπτω σήμερα, αυτός εδώ ο Λόφος με τα πεύκα, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και τις διακοπές στη Χαλκιδική. Όταν έρχομαι εδώ η διάθεσή μου αλλάζει, τα τραγούδια μου αλλάζουν, καθώς και η θέληση μου να αλλάξω, να ομορφύνω την πόλη που ζω.
Τζάνερης Γιώργος
ιδιοκτήτης, καλλιτεχνικός διευθυντής της Gallery Genesis Λυκαβηττός
Ξεκίνησα να γράφω για τις μοναδικές στιγμές που έχω ζήσει στο λόφο, για τις σχολικές κοπάνες στο λύκειο που μας οδηγούσαν στο πίσω καφέ (το πιο χαμηλό και πιο «οικονομικό» για την τσέπη μας εκείνη την εποχή) με τις κιθάρες μας για να τραγουδήσουμε «τα τραγούδια της παρέας» και τα λογοτεχνικά βιβλία που διαβάζαμε πότε από μέσα μας και πότε δυνατά για να τραβήξουμε ο ένας την προσοχή του άλλου με μια φράση που πιστεύαμε ότι άξιζε το ενδιαφέρον όλων…
Ξεκίνησα να γράφω για τις υπέροχες συναυλίες που παρακολούθησα στο αμφιθέατρό του και για τις υπέροχες θεατρικές παραστάσεις.
Και ενώ έγραφα, θυμήθηκα το ποίημα του Καρυωτάκη «Λυκαβηττός» και είπα: «Σταμάτα να γράφεις, Γιώργο, όλα είναι ειπωμένα εδώ…»
Μαντώ Γαστεράτου
παρουσιάστρια MAD TV/ ANT1/ Netwix, Ζάππειο
Ο Νίτσε είχε πει ότι ο άνθρωπος είναι πιο ευτυχισμένος όταν βρίσκεται κοντά στη φύση. Για τους ανθρώπους της πόλης βέβαια αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Προσωπικά νιώθω τυχερή γιατί, αν και ζω στο κέντρο, έχω δίπλα μου το Ζάππειο. Ένα καταπράσινο φυσικό περιβάλλον, στην καρδιά της Αθήνας. Μέρος ιδανικό για περπάτημα και χαλάρωση. Τα τελευταία χρόνια μπορεί να βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να προτιμά τα πάρκα για την αναψυχή του, αλλά παραμένει απαραίτητο να βάλουμε περισσότερο πράσινο στη ζωή μας και όπου μας παίρνει να γκρεμίσουμε τα τσιμέντα.
Χριστίνα Βίδου
δημοσιογράφος, Πάρκο Ελευθερίας
Λατρεύω τα ηλιόλουστα πρωινά της Κυριακής. Να ξυπνάμε με τη μικρή μου ήρεμα και μετά το χουζούρι να ερχόμαστε εδώ. Να ξαπλώνουμε στο γρασίδι, να κοιτάζουμε τον ουρανό και να συζητάμε. Ξέρεις πόσο σοβαρές συζητήσεις μπορείς να κάνεις με μια επτάχρονη; Πολλές απορίες της λύθηκαν εδώ. Με παραδείγματα που της έδινα γύρω από τη φύση. Εδώ έμαθε να κυλιέται και να λερώνει τα ρούχα της, κάνοντας κωλοτούμπες. Εδώ γελάει πολύ μαζί μου όταν προσπαθώ να κάνω το ίδιο με... αποτυχία! Εδώ πιάνουμε τα φύλλα, ψάχνουμε μυρμήγκια, φτερνιζόμαστε ακατάπαυστα την Άνοιξη με τις αλλεργίες μας. Γιατί το συγκεκριμένο πάρκο, θα μου πεις; Νομίζω ότι το πρώτο που με τράβηξε ήταν η ονομασία του, «Πάρκου Ελευθερίας». Πόσο δυνατή λέξη… Ελευθερία. Μετά η ιστορία του. Εδώ, ήταν η βάση της ΕΑΤ - ΕΣΑ. Εδώ, η μεθοδική «εκπαίδευση» αυτών που βασάνιζαν τους συλληφθέντες επί χούντας. Κυρίως η ψυχολογική τους προετοιμασία, ώστε να αντέχουν τους βασανισμούς που έκαναν. Εδώ... στο σημερινό Πάρκο Ελευθερίας. Πόσοι από εμάς ξέρουμε τι είναι αυτά τα κτίρια; Απομεινάρια εκείνης της εποχής. Διατηρητέα. Μουσεία είναι. Το ήξερες; Έλα να τα γνωρίσεις. Έλα να πιεις τον καφέ σου, αλλά μετά... έλα να μάθεις. Μπορεί να μας συναντήσεις κιόλας... Κάπου θα γελάμε ή θα τρέχουμε.
Ορσαλία Παρθένη
σχεδιάστρια Μόδας, Πάρκο Βουτιέ, Άνω Πετράλωνα
Αυτό εδώ το Πάρκο ήταν ο λόγος που αγόρασα σπίτι στην περιοχή. Έχει λίγο τη λογική της πλατείας του χωριού. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας και το πάρκο είναι ο τόπος συνάντησής μας. Ακροβάτες και ζογκλέρ που έρχονται συχνά, δίνουν μια αίσθηση συνεχόμενης γιορτής, ενώ οι παραγωγοί αγροτικών προϊόντων τις Τρίτες δίνουν στους κατοίκους εύκολη πρόσβαση σε βιολογικά προϊόντα. Επιπλέον το καλοκαίρι η θερμοκρασία είναι 2° C χαμηλότερη σε σχέση με άλλα σημεία της πόλης. Δεν αισθάνομαι ότι μένω στο κέντρο.
Μεγαλωμένος στην περιοχή, ποτέ δεν του έδινα κάποια σημασία. Ως έφηβος προτιμούσα τα καφέ της περιοχής ή τον κλασικό κινηματογράφο Κανάρια της ομώνυμης πλατείας, που πλέον έχει μετατραπεί σε εμπορικό κέντρο. Εδώ και κάποια χρόνια μού κίνησε το ενδιαφέρον ότι κάτοικοι της περιοχής ανεξαρτήτως ηλικίας μπαινόβγαιναν στο πάρκο με αθλητική περιβολή. Γρήγορα έμαθα ότι ο Δήμος είχε τοποθετήσει κάποια όργανα γυμναστικής για υπαίθριους χώρους. Επειδή τα γυμναστήρια μου είχαν αφήσει κάποιες οδυνηρές αναμνήσεις (τραυματισμοί τύπου σύγκρουσης συνδέσμων κ.λπ.) αποφάσισα ότι έπρεπε να το επισκεφτώ. Όταν επιτέλους έπεισα δύο αγαπημένους φίλους να ξεκολλήσουν ο ένας από τον καναπέ και ο άλλος από το κολυμβητήριο (οφείλω να ομολογήσω ότι στην Ηλιούπολη έχουμε ένα από τα καλύτερα στην Αθήνα οπότε εύκολα κολλάς), ανακαλύψαμε και οι τρεις μια διαφορετική εμπειρία στο τι εννοούμε γυμναστική. Η επικοινωνία με τους γύρω σου δεν αρχίζει και τελειώνει σε ό,τι αφορά τα όργανα γυμναστικής, οι ηλικίες μπλέκονται και ανακαλύπτεις ότι ο κοινός τόπος –στη συγκεκριμένη περίπτωση το πάρκο– δημιουργεί συζητήσεις που ποτέ δεν θα έκανες σε ένα γυμναστήριο κοιτώντας ένα monitor στον τοίχο ή τον ίδιο τον τοίχο απέναντι.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
5°
