Παρ’ ότι το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης του νερού όπου έχει εφαρμοστεί έχει αποτύχει παταγωδώς, η τρόικα μέσα στις γενικότερες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας προωθεί και την ιδιωτικοποίηση του νερού παραβλέποντας όχι μόνο τα αποτυχημένα μοντέλα αλλά και την ίδια την Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο Παρίσι μετά από 25 χρόνια αποτυχημένης ιδιωτικής διαχείρισης ο δήμος πήρε πίσω την διαχείριση από την Γαλλική πολυεθνική Veolia ενώ στο Βερολίνο Δήμος και κάτοικοι αγωνίζονται μέχρι σήμερα για να πάρουν πίσω την διαχείριση του νερού τους από την Γερμανική πολυεθνική RWE. Αν πάμε τώρα και στην Λατινική Αμερική όπου λόγο στο ξεπούλημα των δημόσιων εταιρειών ύδρευσης είχε και το Δ.Ν.Τ, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι υποδομές όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν και τα τιμολόγια δεν έπεσαν αλλά απεναντίας αυξήθηκαν ενώ ήταν καθημερινό φαινόμενο οι διακοπές νερού σε οικογένειες που αδυνατούσαν να πληρώσουν τα εξωφρενικά τιμολόγια με αποτέλεσμα την εμφάνιση ασθενειών και την ολοκληρωτική εξαθλίωση.
Σε όποια χώρα όμως μπαίνει το Δ.Ν.Τ ένας από τους πρώτους στόχους του είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η επίδραση της κλιματικής αλλαγής στους υδάτινους πόρους δημιουργεί συνθήκες έλλειψης. Οι συνθήκες αυτές αποτελούν για τις πολυεθνικές επιχειρηματική ευκαιρία για κέρδη αλλά και για έλεγχο της κοινωνίας. Όταν ελέγχεις το νερό ελέγχεις την διατροφική αλυσίδα ελέγχεις την πολιτεία ελέγχεις τα πάντα. Στη Στοκχόλμη το καλοκαίρι πραγματοποιήθηκε η Παγκόσμια Εβδομάδα Νερού με κύριο θέμα την διασύνδεση της διατροφικής ασφάλειας με την επάρκεια των υδατικών πόρων, αφού η επόμενη μεγάλη κρίση της παγκόσμιας κοινωνίας θα είναι η επισιτιστική κρίση.
Η τρόικα επικαλούμενη τις διαρθρωτικές αλλαγές για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων πιέζει για την ιδιωτικοποίηση του νερού σε αντίθεση με την πρόσφατη Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που υπογράφηκε για την εφαρμογή της νομοθεσίας της Ε.Ε για τα νερά και αναφέρει ότι «το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό απαραίτητο για τη ζωή και δεν πρέπει να είναι πηγή κέρδους, ενώ η πρόσβαση στο νερό αποτελεί ένα θεμελιώδες και πανανθρώπινο δικαίωμα». Με λίγα λόγια ψηφίσματα της Ε.Ε από το 2004 και το 2006 καταστούν σαφές ότι ο τομέας του νερού δεν εκποιείται αλλά εκσυγχρονίζεται και με την έκθεση αυτή που ψηφίστηκε από το ευρωκοινοβούλιο τον Ιούλιο του 2012 επιχειρείται να διαφυλαχθούν αυτές οι αποφάσεις.
Παρ’ όλα αυτά όμως σε επιστολή που έστειλαν ομάδα Μ.Κ.Ο στις 15 Μαΐου στον Olli Rehn και αναφέρονταν στις πιέσεις της τρόικα για ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών συμπεριλαμβανόμενης της ύδρευσης η απάντηση του Επιτρόπου ήρθε με καθυστέρηση 4 μηνών και ανέφερε πως «η Επιτροπή θεωρεί ότι η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, συμπεριλαμβανόμενων των επιχειρήσεων ύδρευσης, μπορεί να αποβεί ωφέλιμη για την κοινωνία εφόσον γίνει προσεκτικά». Η απάντηση του Olli Rehn εκτός από την παράβαση των αποφάσεων που αναφέρθηκαν προηγουμένως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, επιβεβαιώνει και την παράβαση της δήθεν ουδετερότητας της Ε.Ε σχετικά με το ζήτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της διαχείρισης των συλλογικών υπηρεσιών ύδατος (άρθρο 345 Συνθήκη Λειτουργίας της Ε.Ε).
Την αντίφαση αυτή ζητούν, με ερώτηση τους οι Πράσινοι Ευρωβουλευτές και ο Νίκος Χρυσόγελος, να εξηγήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή καθώς επίσης και αν προτίθεται να αποσύρει τις εν λόγω συστάσεις προς όλα τα κράτη που λαμβάνουν πακέτα διάσωσης.
Εν αναμονή της απάντησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην ερώτηση των Πράσινων Ευρωβουλευτών οι δηλώσεις του Olli Rehn αποδεικνύουν ότι η διαπλοκή και η εξυπηρέτηση συμφερόντων δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
19°
