Στη φωτογραφία βλέπετε το παμπάλαιο, κόκκινο, τούβλινο, «πυργάκι» της Εκάλης, μ’ ένα αχνό λευκό «Ε» πάνω του, στο κεντρικότερο σημείο του όμορφου αυτού αθηναϊκού προαστίου (λεωφόρος Θησέως). Είναι για μένα το σήμα κατατεθέν της περιοχής, πάντοτε το αποζητώ τις (σπάνιες) φορές που περνάω από κει. Επειδή έχω ακούσει τις πιο αντιφατικές εκδοχές γι’ αυτό το κτίσμα, όποιος αναγνώστης-ρια ξέρει κάτι συγκεκριμένο ας μου στείλει παρακαλώ ένα μέιλ. Η πληροφορία θα δημοσιευτεί εδώ.
Βιβλιοθήκη του Συλλόγου των Αθηναίων
Εδώ βρίσκεται μια σχετικά άγνωστη βιβλιοθήκη, με πολύτιμο υλικό για την πόλη. Εκτός από υλικό γενικού ενδιαφέροντος (λογοτεχνία, αρχαίοι συγγραφείς κ.λπ.), υπάρχουν βιβλία, χάρτες, διαγράμματα και πολλά άλλα ωραία πράγματα σχετικά με την πόλη μας, ενώ πωλούνται και οι εκδόσεις του ίδιου του Συλλόγου. Η βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή σε όλους, μέλη και μη μέλη, διαθέτοντας προσωπικό που εξηγεί και βοηθάει, υπολογιστή και φωτοτυπικό μηχάνημα. Εγώ, που δεν είμαι μέλος του Συλλόγου, έχω βρει εδώ (και μόνο εδώ) εξαιρετικές πληροφορίες. Αξιοσημείωτη και η παλιομοδίτικη, αλλά ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα του χώρου. Προσοχή στο ωράριο λειτουργίας: μόνο Δευτέρα 2-7 μ.μ. και Τετάρτη 11 π.μ. - 4 μ.μ. Σύλλογος των Αθηναίων: Κέκροπος 10, Πλάκα, 210 3232.021, www.syllogostonathinaion.gr
Γιατί το λένε «Γεώργιος Καραϊσκάκης»
Ως γνωστόν, ο Γ. Καραϊσκάκης σκοτώθηκε κοντά στο Κερατσίνι το 1827 (με τρόπο που από τότε προκάλεσε πολλή συζήτηση, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα). Αργότερα στήθηκε στο Φάληρο μνημείο με το οστεοφυλάκιό του, το οποίο βρίσκεται στην πλατειούλα, προς τη νοτιοανατολική έξοδο του ηλεκτρικού σταθμού. Αρκετά αργότερα, κοντά στο σημείο αυτό, δημιουργήθηκε το «Ποδηλατοδρόμιον» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Όταν ήρθε στη χώρα μας το ποδόσφαιρο, στο γήπεδο αυτό, με κάποιες κατά καιρούς μικρομετατροπές του, άρχισαν ν’ αγωνίζονται οι ποδοσφαιρικές ομάδες του Πειραιά: ο Παμπειραϊκός, ο Εθνικός και, πάνω απ’ όλους, ο Ολυμπιακός. Το 1964 έγινε εκ βάθρων ανακατασκευή του γηπέδου, που επί εβδομήντα χρόνια δεν φιλοξενούσε πια ποδηλατικούς αγώνες. Όλα άλλαξαν και μαζί το όνομα: ονομάστηκε «Στάδιον Γεώργιος Καραϊσκάκης», λόγω της γειτνίασης με το μνημείο. Το 2003 γκρεμίστηκε κι αυτό και τον επόμενο χρόνο κατασκευάστηκε το σημερινό γήπεδο, υπό την ίδια ονομασία, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για το ποδόσφαιρο της Ολυμπιάδας του 2004 και, στη συνέχεια, ως έδρα του Ολυμπιακού.
Ο κ. Κων/νος Φασούλας μού έστειλε ένα όμορφο μέιλ, όπου, μεταξύ άλλων, γράφει: «Σκάκι υπαίθριο παίζουν και στην παραλία του Καλαμακίου, λίγο πιο κάτω από το πρώην “Θέατρο”. Πιθανότατα κι εκεί, Αλβανοί εξηντάρηδες. Τους είδα την Κυριακή το απόγευμα στο φανταστικό σούρουπο της “Αθηναϊκής Ριβιέρας”. Πόσο ζηλεύω την υπαίθρια κουλτούρα των μεταναστών μας, αυτή που υπήρχε στις γενιές των δικών μας (εγώ είμαι 26) και που την έχουμε αντικαταστήσει με τον πολύωρο freddo της καφετέριας των min. € 4,5». Έχει δίκιο, νομίζω. Γιατί λοιπόν να μην παίρνουμε και μεις τα σκάκια μας και να πηγαίνουμε για υπαίθριες παρτίδες στους ανοιχτούς χώρους τις Κυριακές και αργίες, όποτε έχει καλό καιρό; Ή να πηγαίνουμε εκεί που ήδη παίζουν οι μετανάστες; Μήπως το σκάκι (μαζί με τις τέχνες που δεν έχουν ομιλία, τον έρωτα, τα μαθηματικά, το εμπόριο και τον αθλητισμό) δεν είναι μια από τις αληθινά παγκόσμιες γλώσσες;
Μια συζήτηση με τον Πέτρο Μάρκαρη με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του. Μια ξενάγηση στην Πρωτεύουσα και τις συνοικίες της κάνοντας την διαδρομή «Πειραιά-Κηφισιά» με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο
13°
