Πολλές φορές έχω μιλήσει για το δρόμο αυτό, με διάφορες αφορμές. Θυμίζω στα γρήγορα: το «Άμα λάχει», το αστείο του όνομα (πήραν το ρουμελιώτικο βουνό Σαρώματα και το βαφτίσανε «Καλλίδρομον» και μετά αντί να βγάλουν το δρόμο έστω Καλλιδρόμου, τον είπανε Καλλιδρομίου), το λόφο του Στρέφη (τα σκαλιά που γράφανε «Αστέρας Εξαρχείων», μ΄ ένα αστέρι-γκραφίτι, τα ξενοδοχεία κ.λπ.), τη λαϊκή, το «Φαεινόν», τις μουριές του και ίσως και τίποτ΄ άλλο. Τώρα θέλω να μιλήσω για τα σπίτια-αϊτοφωλιές. Άμα ξαναβρεθείτε προς τα κει, σας ζητάω να περπατήσετε, είτε από Λυκαβηττό προς Αλεξάνδρας είτε αντίστροφα. Σας ζητάω να κοιτάτε προς τα πάνω και να κοιτάτε τα κτίρια: θα δείτε μεγάλες αρχιτεκτονικές ομορφιές. Και στο ύψος του λόφου θα δείτε μερικά καστρόσπιτα-αϊτοφωλιές, όπως τούτο δω που φωτογράφισα τούτο τον Απρίλη, μισοεγκαταλειμμένο, στον αρ. 78.
Γιατί τη λένε Γλυφάδα
Απάντηση: επειδή η γλώσσα εξελίσσεται. Κι αν η απάντηση σας μοιάζει παράξενη, αμέσως εξηγούμαι. Γλυφάδα σημαίνει τόπος με γλυφό νερό. Ο τόπος αυτός είναι πάντα ένα πηγάδι ή πηγάδια, που –εξαιτίας της γειτνίασης με τη θάλασσα– έχει γλυφό νερό. Καμιά φορά μάλιστα το πηγάδι αυτό είναι και υποθαλάσσιο, οπότε το γλυκό νερό βγαίνει μέσα στη θάλασσα. Ναι, από γλυφά νερά ξεκίνησε αυτό το μέρος κι ακολούθησε την κλασική πορεία: ερημιά, κυνηγότοπος (ναι, κυνήγι στη Γλυφάδα μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα), βοσκοτόπια και μελίσσια, χωράφια, παραθεριστικές παράγκες, απόμερα παραλιακά κεντράκια, μόλοι με βαρκούλες, σπίτια, μαρίνες, μόνιμες κατοικίες. Κορωνίδα: το γκολφ. Και φυσικά, Γλυφάδα / Βλυχάδα (κρατήστε το αυτό) / Γλυφονέρι κ.λπ. είναι τοπωνύμια κοινότατα στη Ελλάδα, αφού παντού υπάρχουνε γλυφά νερά. Και τώρα, το απρόσμενο μέρος: οι φθόγγοι με τα χρόνια άλλαξαν σειρά: από το αρχαίο βλιχώδης (= γλοιώδης, κολλώδης) πέσαμε στο ελληνιστικό βλυχώδης (με ύψιλον), στο νεότερο βλυχός κι από κει στο γλυφός. Μην ψάχνετε τώρα με δασκαλίστικο τρόπο ποιο είναι το «σωστό» και ποιο το «λάθος». Σωστό είναι αυτό που διαμορφώνεται μέσα στη γλωσσική εξέλιξη και επικρατεί. Είμαστε με τους γλωσσολόγους κι όχι με τους φιλόλογους.
Το σινεφίλ «Άστυ»
Άλλη σταθερή αξία αυτός ο κινηματογράφος (Κοραή 4, μετρό «Πανεπιστήμιο», τηλ. 210 3221925), όπου ο Δημήτρης κι ο Γιώργος Στεργιάκης συνεχίζουνε την παράδοση του πατέρα τους του Αντώνη, προβάλλοντας και φέτος το τρομερό τους «Ταινιόραμα» σε κλιματιζόμενη –φυσικά– αίθουσα. Αν κανείς δεν το ξέρει, πρόκειται για ένα πρόγραμμα με τρεις ταινίες τη μέρα, με εισιτήριο (5-7 ευρώ, ανάλογα με την ηλικιακή – κοινωνική κατηγορία του θεατή ή και τη μέρα). Τα φιλμ είναι όλα ποιοτικά, νέα και παλιά, κωμωδίες και δράματα κλπ- για κάθε γούστο. Η χαρά του σινεφίλ. Και καθώς το «Ταινιόραμα» λήγει στις 7 Ιουλίου, όταν είναι να βγείτε αξίζει να βλέπετε τι παίζει το «Άστυ».
«Ατλαντίς»
Οι παλιότεροι θα θυμόσαστε ίσως το βιβλιοπωλείο «Ατλαντίς - Πεχλιβανίδη», στην Κοραή 8 (εκεί που σήμερα είναι η «Άλφα μπανκ»), που πουλούσε τα βιβλία του ομώνυμου εκδοτικού οίκου (ήταν στο Νέο Κόσμο), αλλά και άλλα. Εκείνο που πιθανόν να μην ξέρετε είναι ότι η «Ατλαντίς» επιζεί στη «Στοά του βιβλίου» Εκεί σας περιμένουν μικροί βιβλιοφιλικοί θησαυροί από το παλιό στοκ: παιδικά και εφηβικά βιβλία εποχής, τα πρώτα «Μίκυ μάους» προ Τερζόπουλου, «Γέλιο και χαρά», τα περίφημα κόκκινα αστυνομικά τσέπης του ΄50, αλλά και ένα τελευταίο τεύχος από τα σπανιότατα «Διαπλανητικά». Επίσης, και ορισμένα παλιά βιβλία άλλων εκδοτών, ό,τι έχει απομείνει από το παλιό στοκ. Σχεδόν τα πάντα εδώ είναι συλλεκτικά. Μη συλλεκτικές είναι οι επανεκδόσεις από τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», τα μόνα της «Ατλαντίδας» που ποτέ δε μ΄ αρέσανε ιδιαίτερα, αρέσανε όμως –και αρέσουν, αφού επανεκδίδονται συνέχεια- σ΄ όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. «Στοά του βιβλίου» αρ. 5, Πεσμαζόγλου 5, 2103222846.
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
17°
