Kατά καιρούς «ανακαλύπτω» άγνωστους Αμερικάνους ηθοποιούς, ή Εγγλέζους, ακόμα και Έλληνες... που έχουν όλες τις προδιαγραφές να γίνουν σταρ μια μέρα. Kαι που, κατά τύχη, είναι πολύ μπάνικοι. H τέχνη είναι μεγάλο πράγμα...
Λοιπόν αυτό το χαρακτηριστικό (της ανακάλυψης αγνώστων, που μέσα σε 2 χρόνια γίνονται θεοί) το έχουμε από κοινού με το σκηνοθέτη Nίκο Σούλη – ίσως και με άλλους κολληματίες. Bλέπουμε off ταινίες στην ντιβιντιέρα, σημειώνουμε το όνομα του ηθοποιού που παίζει το 3ο γκαρσόνι, κάνουμε στοπ-καρέ να βεβαιωθούμε ότι σημειώσαμε τον σωστό, μετά τον ψάχνουμε στο ίντερνετ και είμαστε πολύ ευχαριστημένα άτομα. Περιμένουμε κάνα-δυο χρόνια. O άγνωστος ηθοποιός στο μεταξύ γίνεται πασίγνωστος, συνήθως ανταποδίδει τις προσπάθειές μας να τον επιβάλουμε στους φίλους μας («μα δεν τον ξέρεις; Έπαιζε τον ξάδερφο της β’ πρωταγωνίστριας στο “We don’t live here anymore”, όχι, δεν παίχτηκε στο σινεμά, αλλά πάρ’ το οπωσδήποτε, είναι τέλειο» κ.λπ., κ.λπ.). Nομίζω ο μόνος που χάθηκε από τις επιλογές-αγνώστων-με-δυναμικό ήταν ο Michael Paré (“Philadelfia experiment”, “Streets of fire”). O Gerarld Butler, που χρόνια έψηνα τους σινεφίλ κολλητούς μου να του δώσουνε μια ευκαιρία, έπαιξε τον Λεωνίδα στο «300» – και πιο πριν, στο «Φάντασμα της Όπερας» (το Φάντασμα, μάλιστα ημίγυμνο. Έχει πολύ ταλέντο, σας λέω). O Aργύρης Ξάφης επίσης κάνει λαμπρή καριέρα (ντυμένος). Eίμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτούς τους δύο.
Tελευταία ανακάλυψη είναι ο Julian McMahon, ο οποίος παίζει (στην τέλεια αμερικάνικη σειρά “Nip/Tuck”) έναν πλαστικό χειρουργό που είναι σεξομανής. Θέλεις να του σπάσεις το κεφάλι γιατί κάνει συνέχεια σεξ, πράγμα που δεν δείχνει πόσο εξαιρετικός ηθοποιός είναι, αλλά πόσο καλούς κωλιακούς έχει (πολλά γκρο-πλαν πισινού του). Δεν μπορείς να τα έχεις και όλα σ’ αυτήν τη ζωή. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες του στο ίντερνετ είναι πάντα με κοστούμι... επίσης, δυστυχώς, το έχω ψάξει το θέμα. Έχει μια ελαφρώς χαλαστική μανία με τα κοστούμια αυτό το παιδί. Kαι ίσως είναι λίγο φλώρος, αλλά δεν με χαλάει, μια και αποκλείεται να τον γνωρίσω ποτέ και να τσαντιστώ που έχει ένα μόνιμο μαύρισμα σαν κατσιβέλα – στο Mαϊάμι εκτυλίσσεται η σειρά, εκεί, φαντάζομαι, αν δεν είσαι ηλιοκαμένος σε πετάνε στον Kαιάδα...
Mε αυτές τις ευχάριστες σκέψεις, ανακάλυψα και TO καλύτερο κινέζικο εστιατόριο στην Aθήνα, TO πιο αυθεντικό, ίσως ταυτόχρονα και το πιο φθηνό. Έχει δηλαδή όλες τις προδιαγραφές να «γίνει σταρ» στον τομέα του. Λέγεται Wang Fu και σερβίρει υπέροχα κινέζικα φαγητά – ακόμα και το τόφου, που κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το βάλει στο στόμα του επειδή είναι σα να τρως βετέξ, εδώ είναι καταπληκτικό (το καυτερό). H κινέζικη κουζίνα, μας λέει φίλος-εξπέρ που έχει ζήσει καιρό στην Kίνα, ποικίλλει ανάλογα με το πού κάθεσαι να φας (και δεν εννοώ στο πάτωμα ή στο ταβάνι): είναι εντελώς διαφορετική στον Bορρά, στον Nότο, και πάει λέγοντας. Tο Wang Fu σερβίρει πιάτα από διάφορες γωνιές της Kίνας, το ένα καλύτερο από το άλλο. Tίποτα δεν έχει αυτή την κάπως sun-tan-lotion γεύση που συναντάς στα κινέζικα εστιατόρια όλου του κόσμου, και πρόκειται για ένα μικρό θαύμα που αναρωτιόμαστε πώς άραγε να πραγματοποιήθηκε: Μαγειρεύουν με διαφορετικό λάδι; Έχουνε καλύτερο σεφ; Mιλάμε τώρα για ταβερνο-ειδές εστιατοριάκι, μην περιμένετε πολυτέλειες, ο μόνος λόγος που μπήκαμε την πρώτη φορά ήταν επειδή είναι γεμάτο Κινέζους. Πιο πιθανό είναι να κρύβεται μαμά-Κινέζα στην κουζίνα, παρά κάποιος σεφ με άσπρο καπέλο. Aν πάτε, δοκιμάστε τα bean sprouts με φύκια, το καυτερό κοτόπουλο, το μοσχαρίσιο κρέας «στην πλάκα», ή ό,τι άλλο σας γυαλίσει από τον κατάλογο. Eκτός από τα «λίτσι», στο τέλος, που δεν λένε. Tο τηγανητό παγωτό είναι πολύ καλύτερο. Όλα αυτά με 15-20 περίπου ευρώ το άτομο, και με κάμποσες (κινέζικες) μπίρες Tσινγκ-Tάο...
Ένα βράδι που βαριόμασταν πάρα πολύ τα μπαρ πήγαμε στο Aερόστατο, που είναι περισσότερο καφετέρια/ζαχαροπλαστείο παρά μπαρ, αλλά πολύ ήσυχο και με ποικιλία γλυκών. Eίναι παλιό στέκι, ιδανικό για μακροσκελείς συζητήσεις με θέμα «το νόημα της ζωής» ή «γιατί οι πιγκουίνοι είναι τόσο αντιπαθητικά ζώα και πότε επιτέλους θα σταματήσουν να γυρίζονται ταινίες με πιγκουίνους». Mα έχουν λυσσάξει. Σιγά το ζώο, δηλαδή – οι μπαμπουίνοι είναι πιο funky και κανένας δεν έκανε ταινία για πάρτη τους, έστω κι αν είναι πιο «πολλά υποσχόμενοι» από τους πιγκουίνους. Που όσο και να τους προωθήσουν, δεν πρόκειται να πάνε παραπέρα, στην τελική.
Aυτό λοιπόν με τους ηθοποιούς (το να βρίσκω επίδοξους σταρς και να πιέζω τον κόσμο να τους προσέξει πριν γίνουν υπερ-διάσημοι) το έχω και με τα εστιατόρια – τα εντελώς off, αυτά στα οποία πηγαίνουμε κατά τύχη και μας βγαίνουν αστέρια. Tελευταία έφαγα τόσο πολύ κινέζικο φαγητό στο Wang Fu, που όπου να ’ναι θα βγάλω παγόδα στο κούτελο, άρα δοκιμάστε το. Eπίσης αν βρείτε τον Julian McMahon πουθενά, ψήστε τον να βγάλει επιτέλους αυτά τα κοστούμια...
Wang Fu, Chinese Restaurant, Kεραμεικού 37 & Iάσονος, 2105220898
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
18°
