Μου αρέσουν οι βόλτες στο κέντρο. Εκεί συμβαίνουν όλα. Ακόμα και όσα –ιδίως εκείνα– άλλες ευρωπαϊκές πόλεις προσπαθούν να κρύψουν. Η Αθήνα στα πετάει μπροστά στα μάτια σου. Εγκαταλειμμένα διατηρητέα, με σοβάδες να κρέμονται και ετοιμόρροπα μπαλκόνια. Βρόμικα πεζοδρόμια, με τις τσίχλες ετών να σχηματίζουν ένα πυκνό μαύρο πουά. Αφιλόξενες σκοτεινές πλατείες. Στέκια πολλά: για άστεγους, ζητιάνους, ναρκομανείς, εκδιδόμενες· απαγορευμένες ζώνες και γκέτο. Σύμφωνα με τη δημοτική ιστοσελίδα, «ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό ανθρώπων από όλες τις φυλές του κόσμου συνθέτει την εικόνα του ιστορικού κέντρου, που είναι βέβαιο ότι γοητεύει». Δεν βρήκα τίποτα το γοητευτικό περπατώντας από την Ομόνοια ως το Μεταξουργείο. Μόνο παρακμή. Τόσο οικεία που περνά πλέον απαρατήρητη. Η ιστοσελίδα του Δήμου μάλλον έχει καιρό να ενημερωθεί.
(Α)Φιλόξενη Ομόνοια
Αν και Οκτώβρης, η πλατεία μοιάζει σα να έχει κολλήσει στον δεκαπενταύγουστο. Ο ήλιος πέφτει κατακόρυφα, σκιά μηδέν, το τσιμέντο τηγανίζει τους πεζούς αλλά και τις χρησιμοποιημένες σύριγγες. Απέναντι από το άνυδρο έργο του Ζογγολόπουλου έχει δημιουργηθεί μια λίμνη με στάσιμο πράσινο νερό γεμάτη σκουπίδια. Δίπλα μου, ο μοναδικός άλλος άνθρωπος στην πλατεία μάλλον κοιμάται.
Το βράδυ γεμίζει. Αλλοδαποί χωρίς έγγραφα εισόδου και παραμονής στη χώρα ψάχνουν να βρουν άκρη. Ο Θανάσης Κοκκαλάκης, εκπρόσωπος Τύπου της ελληνικής αστυνομίας, φαίνεται να ξέρει το θέμα του: «Ιστορικό κέντρο σημαίνει ανωνυμία, το να χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Κάθε βράδυ εκατοντάδες άνθρωποι χωρίς νόμιμα έγγραφα στοιβάζονται στην Ομόνοια. Είναι η πλατεία σημείο αναφοράς των μεταναστών, καθώς γύρω από αυτήν υπάρχουν τα σωματεία τους κι όλο το δίκτυο που τους βοηθάει να κινούνται στην πόλη».
Ο Αχμέτ Μοαβία, συντονιστής του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών, μιλά για μια βασική διάκριση που δεν γίνεται: «Για μένα πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη. Ο πρώτος δεν ήρθε για να εργαστεί και να επιδιώξει μια καλύτερη ζωή. Ζητάει πολιτικό άσυλο. Η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει τη σύμβαση της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες. Αφού την έχει υπογράψει, ας την εφαρμόσει. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στα κέντρα υποδοχής προσφύγων και όχι στους δρόμους και στις πλατείες μιας πόλης».
Ο Θανάσης Κοκκαλάκης βάζει το θέμα της δυσκολίας συμβίωσης: «Τα πράγματα άλλαξαν γιατί άλλαξε η ανθρωπογεωγραφία των μεταναστών. Την περίοδο 1992-93 είχαμε προσέλευση μεταναστών κυρίως από τα Βαλκάνια. Η κατάσταση ήταν πιο ελέγξιμη. Ίσως οι κοινές βαλκανικές ρίζες, η παρόμοια νοοτροπία. Σήμερα με την έλευση των Αφροασιατών η κατάσταση είναι δύσκολη. Είναι άνθρωποι με τελείως διαφορετικές κουλτούρες, ιστορία και εξαρχής δεν μπορούν τη συμβίωση. Οι συμμορίες υπάρχουν και είναι κατά βάση εθνοτικές. Για παράδειγμα, οι Πακιστανοί συστήνουν ομάδα για μικροκλοπές. Οι Σομαλοί μια άλλη ομάδα για μια άλλη παράβαση. Δεν είναι μαφιόζοι. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό μπαίνουν κάποιοι Έλληνες που δεν ανέχονται τη διαφορετικότητα. Ζούμε μια δύσκολη μεταβατική περίοδο».
Στο φανάρι επί της Σταδίου κάποιος ψάχνει τα σκουπίδια. Βγάζει μια χάρτινη σακούλα αρτοποιείου. Νομίζω ότι ψάχνει για αποφάγια. Λάθος. Εκεί είναι η «καβάντζα». Η σακούλα είναι γεμάτη «φιξάκια». Σχεδόν αμέσως τον πλησιάζουν τρία άτομα και η αγοραπωλησία γίνεται εν κινήσει. Σύμφωνα με την αστυνομία ο δρόμος των ναρκωτικών ξεκινά από την Ομόνοια και διασχίζει την Πατησίων, περνώντας από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα, την πλατεία Αμερικής και καταλήγοντας στην πλατεία Κολιάτσου. Την «αγορά» ελέγχουν συμμορίες Αφρικανών.
Στην Αγίου Κωνσταντίνου, όμως, γύρω από το Εθνικό Θέατρο, το καλοκαιρινό ναρκοπάζαρο φαίνεται να έχει τελειώσει. Σύμφωνα με το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου, η κατάσταση άλλαξε μετά την επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλαν τον Ιούλιο προς εκπροσώπους όλων των βαθμίδων διοίκησης. Το τετράγωνο γύρω από το Εθνικό Θέατρο φαίνεται υποδειγματικό. Δίπλα, γωνία Μενάνδρου με Βερανζέρου, τα κομπρεσέρ δουλεύουν ασταμάτητα. Ακόμα ξηλώνουν μπαλκόνια και πέργκολες, προετοιμάζοντας την ελεγχόμενη έκρηξη του κτιρίου του ΝΑΤ, με στόχο να σχηματιστεί η πρώτη νέα πλατεία μετά από 150 χρόνια στο κέντρο της Αθήνας. Οι αρχές είχαν πει ότι όλα θα είχαν τελειώσει «μέσα σε έξι δευτερόλεπτα» τον Ιούνιο. Ο Δήμος υπολογίζει να ρίξει το κτίριο λίγο πριν τις εκλογές.
Έργα έχει κι αλλού. Είχαν ξεκινήσει στις αρχές του 2000 και ακόμα σκαλωσιές και προστατευτικό πλέγμα καλύπτουν το ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Στα σκαλοπάτια κάθονται παρέες αστέγων και τα λένε. «Μόλις έκλεισε το Εθνικό Θέατρο έγιναν όλα ορατά» μου λέει υπάλληλος κοντινού ξενοδοχείου, και συμπληρώνει, «όσο το θέατρο λειτουργούσε, η παρουσία του κόσμου έδιωχνε τους παράνομους. Μετά ήρθαν όλα εδώ, ναρκωτικά, κλοπές, όλα. Έχουμε συνεχώς ακυρώσεις αλλά και αποχωρήσεις τουριστών μετά από διαμονή μία δύο ημερών στην περιοχή. Φοβούνται. Στη συνέχεια ανεβάζουν σχόλια όπως “Μακριά από την Ομόνοια” στο ίντερνετ και αυτό έχει επίπτωση στην τουριστική κίνηση στο κέντρο. Υποτίθεται ότι η Αθήνα προβαλλόταν στο εξωτερικό ως ασφαλής πόλη. Δεν το αισθάνονται αυτό οι τουρίστες. Ακόμα και οι Έλληνες που έρχονται από την περιφέρεια τρομάζουν όταν αντικρίζουν αυτή την εξαθλίωση. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι θέμα αστυνόμευσης. Είναι θέμα της πολιτείας, του νομοθέτη».
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ερευνών του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου της Ελλάδας, τα ξενοδοχεία του κέντρου υστερούν κατά 48% σε έσοδα σε σχέση με τα εκτός κέντρου εξαιτίας αυτών των προβλημάτων, αν και οι τιμές τους είναι χαμηλότερες περί το 20% (Μάιος 2009-10).
Μενάνδρου - Γερανίου
Μενάνδρου προς Πειραιώς. Στη μία πλευρά του πεζοδρομίου δεν χωράς να περάσεις από τους αστυνομικούς. Στην άλλη πλευρά φοβάσαι μην ακουμπήσεις πουθενά. Τι τα ήθελα τα πέδιλα; Επικρατεί έντονη δυσοσμία, με την κατάσταση να σώζεται από κάποια μαγαζιά μεταναστών που μυρίζουν κάρι αλλά και το αρωματοπωλείο «Κοκκινάκης ΕΣΣΑΝΣ» του Μανώλη Μανουσάκη. Στεγάζεται στην Μενάνδρου από το 1968. «Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, δεν συμμαζεύεται. Ξέρεις πώς είναι να έχεις κάθε μέρα απέναντι από τη βιτρίνα σου μια κλούβα της αστυνομίας; Χιλιάδες αλλοδαποί χωρίς χαρτιά γυρίζουν από εδώ και από εκεί, κάθονται μπροστά στην πόρτα του καταστήματος. Δεν φταίνε σε τίποτα, αλλά με την κατάσταση αυτή γίναμε κι εμείς ρατσιστές. Είναι τα τέλεια θύματα εκμετάλλευσης των κακοποιών στοιχείων. Οι πελάτες πολλές φορές παίρνουν τηλέφωνο για να τους παραλάβουμε από την Αγίου Κωνσταντίνου και να τους συνοδεύσουμε μέχρι το μαγαζί. Φοβούνται όχι μόνο τις επιθέσεις, αλλά να μην πατήσουν ή πέσουν σε καμιά χρησιμοποιημένη σύριγγα. Χρειάζονται δραστικά μέτρα, χωρίς η πολιτεία να φοβάται τις επιπτώσεις. Ας πάρει παράδειγμα από την Ιταλία ή τη Γαλλία. Γιατί όχι;»
Ο Μανώλης Μανουσάκης πιστεύει ότι το πρωί κυκλοφορούν στους δρόμους του κέντρου τουλάχιστον 20.000 αλλοδαποί. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή. Αυτή είναι και μία από τις βασικές προτάσεις της άτυπης ομάδας εργασίας υπό τον πρώην υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη Σπύρο Βούγια και άλλων εμπλεκομένων φορέων με τίτλο «Δράση για την Αθήνα». Στο ίδιο πόρισμα κατέληξε έπειτα από αυτοψίες το καλοκαίρι και ο Συνήγορος του Πολίτη. Ο συντονιστής του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών συμφωνεί ότι η πόλη δέχτηκε πολλούς μετανάστες αλλά, διευκρινίζει, «αυτό την κάνει πολυπολιτισμική και της δίνει ένα στίγμα διαφορετικό. Οι ξένοι σήμερα δεν είναι μόνο τουρίστες. Είναι δημότες». Δεν αγαπούν όμως όλοι αυτή την πολυπολιτισμικότητα. Ανεβαίνοντας τη Ζήνωνος ένα ζευγάρι διαχωρίζει τη θέση του, υψώνοντας μια τεράστια ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου.
«Παντού περπατάω, αλλά ομολογώ ότι στη Γερανίου δεν θα το έκανα με ευχαρίστηση», μου λέει ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας. Το μεσημέρι, πάντως, μοιάζει με όλους τους άλλους δρόμους του κέντρου. Έχει μικροπωλητές, άπραγους μετανάστες, χρήστες και μια παρέα εκδιδόμενων γυναικών που κάνουν διάλειμμα πίνοντας τον καφέ τους μαζί με ηλικιωμένους κατοίκους. Δεξιά της Πειραιώς το ινδικό εστιατόριο «Ντάκα Παλάς» είναι ακόμα εκεί. Πέρυσι ο ιδιοκτήτης έλεγε ότι θα φύγει, διότι οι φασαρίες του έκοβαν την πελατεία. Ήρθε το 2004 στην Αθήνα από το Μπαγκλαντές, πιστεύοντας ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα έδιναν σε όλους ευκαιρίες. Δίπλα του ένα κατάστημα διευκολύνει τους μετανάστες να στέλνουν εμβάσματα στις πατρίδες τους.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα αστυνομικοί κάνουν σφήνες με μηχανές μεγάλου ή μικρού κυβισμού. Αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ. και του Δήμου περιπολούν κι αυτοί. Κίνδυνος δεν υπάρχει, μόνο η αίσθηση του παράξενου. Είμαι η μοναδική γυναίκα σε ένα δρόμο γεμάτο άντρες μέσα σε καφενεία, σε ίντερνετ καφέ, στα πεζοδρόμια. Γυναίκες πουθενά. Κάτι σαν δρόμος με καφενεία στην ανδροκρατούμενη ελληνική ύπαιθρο αρκετές δεκαετίες πιο πριν.
Φεύγουν - μένουν
Πρώτα το Guru στην πλατεία Θεάτρου και τώρα το Hell’s Kitchen στη Σωκράτους, πίσω από το Δημαρχείο. Δύο διαφορετικά μπαρ που δεν άντεξαν την εικόνα διάλυσης. Ο Προκόπης Δούκας ξέρει καλά το κέντρο, γιατί ζει σ’ αυτό. «Όλο αυτό το γκέτο, η σούπα, όπως λέμε εμείς, αναξιοπαθούντων ανθρώπων: μετανάστες χωρίς χαρτιά, άστεγοι, τοξικομανείς, εντοιχίστηκαν εδώ για να μην ξεφεύγει προς τα έξω το πρόβλημα. Ένα πεδίο ιδανικό για τη λειτουργία των κυκλωμάτων». Ως μέλος της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου καταγγέλλει την τοπική αυτοδιοίκηση: «Αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα σύγχρονα προβλήματα του κέντρου και τις ευθύνες του Δήμου. Λοιδόρησε τις κινήσεις πολιτών που ζητούσαν τη συμπαράστασή του. Ο δήμαρχος, ακόμα και εκεί που δεν έχει αρμοδιότητες, οφείλει να συντάξει σχέδιο ανάπλασης και αντιμετώπισης της υποβάθμισης, να το προτείνει να καλέσει την πολιτική ηγεσία, να πάρει τις ευθύνες και να συντονίσει σε τελική ανάλυση την προσπάθεια για το σταμάτημα της κατρακύλας. Δεν μπορεί ο δήμαρχος να λέει ότι η πόλη είναι καθαρή, ακριβή και ασφαλής. Ή εθελοτυφλεί ή μας κοροϊδεύει». Ρωτάω τον Προκόπη Δούκα γιατί επιμένει να ζει σε μια γειτονιά εχθρική. «Είμαστε λίγο τρελοί που μένουμε σε αυτό το χωριό ή καλύτερα είμαστε αυτοί που αρνούνται μέχρι αποδείξεως τουναντίον ότι πρέπει να τα παρατάς και να φεύγεις. Έχοντας σπίτια, περιουσίες, εργασία εδώ, εκτιμούμε αυτό το κέντρο, γι’ αυτό ήρθαμε. Μας αρέσει να βλέπουμε την Ακρόπολη, μας αρέσει η γοητεία του κέντρου. Είναι η καρδιά της ζωντανής πόλης, η οποία καθιστά σήμερα ολόκληρη την Αθήνα άρρωστη».
Κάποιοι άλλοι, πάντως, δεν φεύγουν με τίποτα. Όπως το κατάστημα αλλαντικών που έφερε στην Αθήνα το 1922 ο Αρμένιος Μιράν Κουρουνλιάν. Μια επιχείρηση που περνά από γενιά σε γενιά. Ο Μιράν Κουρουνλιάν ο νεότερος πιστεύει ότι η περιοχή χρήζει αναβάθμισης, χωρίς να στοχοποιούνται οι μετανάστες. «Προβλήματα από τους μετανάστες δεν μπορώ να πω ότι υπάρχουν, παρά μόνο κάποια μεμονωμένα περιστατικά. Η παραμέληση του ιστορικού κέντρου οφείλεται στα διάφορα παράνομα στοιχεία και όχι στο μετανάστη. Η πολιτεία πρέπει να καθαρίσει την περιοχή από αυτούς. Τώρα αν θα αναβαθμιστεί φτιάχνοντας πεζόδρομους ή φυτεύοντας δέντρα, καλό θα είναι και αυτό».
Η Ρεβέκκα Καμχή, ιδιοκτήτρια της ομώνυμης αίθουσας Τέχνης στη οδό Λεωνίδου, μετακόμισε από τη Σοφοκλέους στο Μεταξουργείο το 2008: «Το κέντρο σε κάθε πόλη του κόσμου είναι γεμάτο θέατρα, γκαλερί, αίθουσες τέχνης. Ξεκινάει από το γεγονός ότι τα ενοίκια είναι πιο οικονομικά. Δεν πας επί τούτου, δεν είναι κάτι φτιαχτό. Δεν λες “α, τι ωραία, θέλω να πάω σε μια υποβαθμισμένη περιοχή”. Πας γιατί όπως σε όλο τον κόσμο, εκτός από εδώ, οι γκαλερί και τα θέατρα συμβάλλουν στο να πάψει μια περιοχή να είναι υποβαθμισμένη. Αυτό ακόμα δεν έχει γίνει εδώ» λέει. Λίγα βήματα από την γκαλερί είναι ένας ακόμα προβληματικός πεζόδρομος. Στην Ιάσωνος, οι οίκοι ανοχής από τη μια πλευρά κάνουν με τα λαμπάκια τους το δρόμο να μοιάζει με πρόωρα χριστουγεννιάτικη αγορά. Η άλλη πλευρά έχει καταληφθεί από χρήστες. Δεν περνάς. «Τα ναρκωτικά είναι για μας το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η αγοραπωλησία γίνεται κάτω από τα μάτια της αστυνομίας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όλα γίνονται την ημέρα. Ποτέ βράδυ. Πάντως, δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Πιστεύω ότι θα αλλάξει».
Στην πλατεία Κουμουνδούρου είναι η ώρα της σιέστας. Στα γρασίδια δεκάδες μετανάστες κάθε ηλικίας αράζουν. Παραφωνία στην εικόνα της ραθυμίας, ένας Κινέζος που διασχίζει το πάρκο με ένα καροτσάκι μεταφέροντας κούτες. Ο περιπτεράς είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να μάθεις τι γίνεται. Ρωτώ να μάθω εάν οι μετανάστες περιμένουν κάτι, όπως για παράδειγμα τη διανομή συσσιτίου. Μου απαντά αρνητικά. «Έτσι κάθονται όλη τη μέρα μέχρι να σκάσει κανένα κλιμάκιο της αστυνομίας για να αρχίσει το κυνηγητό».
Στις αρχές του έτους το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επανέφερε το θεσμό του αστυνομικού της γειτονιάς. «Όχι για το κέντρο», λέει ο αστυνόμος Α΄, Θανάσης Κοκκαλάκης, και συμπληρώνει: «Το ιστορικό κέντρο δεν είναι γειτονιά κανενός».
Στατιστικά στοιχεία
(συλλήψεις - προσωπικό ΕΛ.ΑΣ.)
Από 1/1/2010 έως 31/8/2010
Έχουν διατεθεί συνολικά πάνω από 35.000 αστυνομικοί (εργατοημέρες) για την αστυνόμευση του κέντρου (Τάξη - Τροχαία - Ασφάλεια) και έχουν πραγματοποιηθεί 5.714 συλλήψεις ατόμων.
Σχηματίστηκαν δικογραφίες για τις εξής περιπτώσεις... 99 για ληστείες, 433 για κλοπές-διαρρήξεις, 1.061 για ναρκωτικά, 573 για πορνεία, 216 διωκόμενοι.
Παραεμπόριο. Έχουν κατασχεθεί 407.614 είδη (ρουχισμού 95.598, οπτικά 25.653, λοιπά είδη 286.363).
32 εξορμήσεις - κοινές επιχειρήσεις σε 84 εγκαταλειμμένα κτίρια από συνεργεία της EΛ. ΑΣ. με συμμετοχή υπαλλήλων του ΣΔΟΕ, της Νομαρχίας, του Δήμου Αθηναίων και παρουσία εισαγγελικού λειτουργού (από 16/3/2010 έως 31/8/2010).
Χωροθέτηση προβλήματος
Διακίνηση - χρήση ναρκωτικών Κυρίως σε Καποδιστρίου, Ξούθου, Σωκράτους, Πειραιώς, Σοφοκλέους, Μενάνδρου, Γερανίου, Ευριπίδου, Αγησιλάου, και πλατείες Εξαρχείων, Αγίου Κωνσταντίνου, Ομονοίας, Βάθη, κυρίως πέριξ Μονάδων ΟΚΑΝΑ
Παραεμπόριο Κυρίως σε εμπορικό κέντρο Αθηνών-Ερμού, πλ. Μοναστηρακίου, πλ. Ομονοίας, Πατρ. Γρηγορίου Ε΄, Αγ. Κωνσταντίνου, πέριξ ΑΣΟΕΕ
Μη νόμιμοι μετανάστες Κυρίως σε Αγ. Κωνσταντίνου, Κολωνού, Πειραιώς, Αγίων Ασωμάτων, Ερμού, Αιόλου, πλ. Ομονοίας, Βάθη, Καραϊσκάκη, Αγίου Παντελεήμονα, Βικτωρίας, Αμερικής, Εθνικό Μουσείο, Πολυτεχνείο
Καφέ-μπαρ Στο κέντρο της Αθήνας λειτουργούν 18.500 καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος εκ των οποίων τα 2.500 βρίσκονται στην περιοχή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. 200-250 εξ αυτών δεν έχουν άδεια λειτουργίας
Εγκαταλειμμένα κτίρια Ετοιμόρροπα κτίρια και κτίρια όπου διαμένουν συνωστιζόμενοι αλλοδαποί κάτω από άθλιες συνθήκες υγιεινής ή είναι κατειλημμένα από χρήστες ναρκωτικών ουσιών και άστεγους
Άστεγοι Συγκεντρώνονται σε πάνω από 250 σημεία
Πορνεία - Εκδιδόμενα πρόσωπα Λειτουργούν πάνω από 200 οίκοι ανοχής, εκ των οποίων μόνο 3 είναι νόμιμοι
Γιώργος Καμίνης, υποψήφιος δήμαρχος με το συνδυασμό «Δικαίωμα στην πόλη»
«Ο Δήμος θα πάει στο Κέντρο. Η πρώτη συνεδρίαση του νέου δημοτικού συμβουλίου θα γίνει στην πλατεία Κουμουνδούρου. Σε χρονικό ορίζοντα ενός μήνα θέλουμε να έχει καθαρίσει και φωτιστεί επαρκώς ολόκληρη η περιοχή. Το Κέντρο είναι το δικό μου στοίχημα. Σας βεβαιώνω ότι αν δεν καταφέρω να ξαναλειτουργήσει, θα παραιτηθώ. (Να που σας είπα εκτός από το πρώτο και το τελευταίο βήμα)».
Νικήτας Κακλαμάνης, υποψήφιος δήμαρχος με το συνδυασμό «Αθήνα, πόλη της ζωή μας»
«Μπορεί η ασφάλεια και η τάξη να μην είναι αρμοδιότητα του Δήμου, ωστόσο, η κοινωνική ομπρέλα που έχουμε ανοίξει πάνω από τις ευαίσθητες ομάδες –είτε είναι άστεγοι, είτε μετανάστες, είτε άποροι– έχει αποτρέψει τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Την ήδη επιτυχημένη, λοιπόν, ομπρέλα θα τη διευρύνω ακόμα περισσότερο, προκειμένου να ενισχυθεί η κοινωνική συνοχή, παρέχοντας ταυτόχρονα κίνητρα για την οικονομική ανάπτυξη στο κέντρο της πόλης».
Ελένη Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος με το συνδυασμό «Ανοιχτή Πόλη»
«Προτεραιότητά μας είναι η καθαριότητα και η συντήρηση του αστικού εξοπλισμού. Καθαροί δρόμοι, φωτισμός, χώροι πρασίνου, παγκάκια, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις καθιστούν την πόλη φιλόξενη και αναιρούν την εικόνα της εγκατάλειψης και του φόβου. Αξιοποιώντας τα κονδύλια του Δήμου για την ενίσχυση των ευάλωτων ομάδων, με ισχυρές κοινωνικές υπηρεσίες. Και όχι επιχορηγώντας με 15 εκ. ευρώ το χρόνο τις δημοτικές ΑΕ ή ξοδεύοντας 1 εκ. ευρώ για ένα συνέδριο στο Μέγαρο για τη φτώχεια, και την ίδια στιγμή 2,5 εκ. το χρόνο για το Ίδρυμα Αστέγων».
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
11°
