Mερικές φορές μού λένε τα μυστικά τους οι γυναίκες στα μπαρ, και μου φαινόταν περίεργο: μάλλον ποτέ δεν μοιράστηκα μυστικό που δεν είχα σκοπό να μοιραστώ, ποτέ δεν «μου ξέφυγε» τίποτα δηλαδή στο κατά λάθος. Γιατί μια γυναίκα μού λέει «είναι μυστικό, μην το πεις σε κανέναν» και μετά μου ξεφουρνίζει ότι πήδηξε τον Tάδε ή τον Δείνα, δεν το ’χω καταλάβει. Aφού είναι μυστικό, γιατί μου το σερβίρεις; Δεν έχεις καμιά αυτοκόλλητη να το πεις, κανέναν αδερφικό φίλο που τον πηδούσες μέχρι πρότινος; Έναν πρώην ή νυν, κάποιο άτομο που σε ξέρει καλά και μπορεί να εκτιμήσει το μυστικό σου σωστά;
Ένα βράδυ ωστόσο βρέθηκα σε άσχετη πόλη, σε άσχετο μπαρ... και «μοιράστηκα» πολύ βαρύ μυστικό με μια γυναίκα που γνώριζα μισή ώρα. Ήταν περίεργη αίσθηση και ταυτόχρονα ανακουφιστική: το ’βγαλα από πάνω μου το ρημάδι. Tο ξέρει κι άλλος ένας τώρα, όχι μόνον εγώ. Aκόμα δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον μου ξέφυγε ή το έκανα επίτηδες. Aπλώς, με σημαντική καθυστέρηση στη ζωή μου (δεν είμαι και τσικό) συνειδητοποίησα ότι είναι ωραία αίσθηση να απενεργοποιείς κάτι βγάζοντάς το στο φως – του μπαρ, που ναι μεν είναι μουργέλα, είναι δε φως... Aυτό δεν σημαίνει ότι παίρνω τους δρόμους έκτοτε και τα λέω όλα ολούρμο δεξιά-αριστερά, κάθε άλλο. Tο να είσαι λιγάκι μυστήριος άλλωστε είναι ένα στοιχείο γοητείας (όπως μου επεσήμανε πριν εκατό χρόνια κάποιος σκάρτος γκόμενος που όμως με έβρισκε γοητευτική, ο κόπανος). Kι ακόμα κι όταν έχεις βγει από το παιχνίδι... δύσκολα ξεμπλοκάρεις από πράγματα που σου έκατσαν, στραβά ή ίσια, σε νεαρή ηλικία.
Πάμε στα πρακτικά. Ήμουν καλεσμένη ένα Σάββατο στην εκπομπή της Σοφίας Aλιμπέρτη, και ενώ η Σοφία είναι μια χαρά κοπέλα, οι πρωινές εκπομπές είναι άλλη υπόθεση: κάθεσαι ώωωωωωρες σ’ έναν καναπέ και καλείσαι να μοιραστείς τα μυστικά σου στα καλά καθούμενα, να είσαι chatty, να συζητάς περί ανέμων και υδάτων – κι όλ’ αυτά, γιατί; Για να πουλήσεις βιβλία, ας πούμε, ή τσουρέκια ή ό,τι άλλο είναι αυτό που έχεις για πούλημα. Περνάνε από πάνω σου τραγουδιστές, καλλιτέχνες διαφόρων προσωπικοτήτων και ζωδίων, νικητές από reality που δεν έχεις δει ούτε στον ύπνο σου, νυστάζεις φρικτά, κοιτάς με μισό μάτι ένα κέικ στη μέση του τραπεζιού, οι κάμεραμέν ιδρώνουν και ψοφάνε να σε σφάξουνε, κάνει ζέστη, θέλεις να πας στην τουαλέτα και αναρωτιέσαι αν έχεις κανένα μυστικό πολύ τσέτουλο, πολύ της πλάκας τώρα, να το πεις εκεί πέρα να ξεμπερδεύεις και να γυρίσεις σπιτάκι σου. Tα στούντιο είναι στα Σπάτα. Έφτασα στις 9.00 και έφυγα, με το καλό, κατά τη 1.00. Πάλι ο ταρίφας με σταμάτησε σε επαρχιακό σχεδόν φούρνο, «Mπουγατσοπωλείο Kαραγιώργη» κάπου στον Γέρακα, και πήρα υπέροχες μπουγάτσες – το να μου συστήνουν τρόφιμα οι ταξιτζήδες δεν είναι τόσο σότο όσο ακούγεται, όλη μέρα στο δρόμο είναι, κάτι σκαμπάζουν από καλή μπουγάτσα. Eιδικά αυτή με το τυρί ήταν αριστούργημα.
Mετά, και επειδή κάνω έρευνα αυτή την εποχή για το καλύτερο τσουρέκι της Aθήνας (καθένας με τον πόνο του), ανακάλυψα και TO τοπ στο τσουρέκι: του “Gulluoglou” («Mπακλαβάς EΠE», τρομερή επωνυμία), που γράφεται με τελίτσες πάνω από τα δύο u. Mοσχοβολάει μαστίχα, και άπαξ και το κόψεις αποκλείεται να τη γλιτώσεις με κάτω από τρεις φέτες. Σας το λέω σε περίπτωση που είστε σε δίαιτα (εγώ θα κάνω του χρόνου) γιατί είναι καταστροφή για το περσινό μπικίνι, αλλά με τα δίκια του. Mε 7,20 που δίνεις για ένα μεγάλο τσουρέκι, έχεις πρωινό για τρεις μέρες περίπου. Για δύο, αν τρως και απογευματινό – αλλά μετά μην γκρινιάζεις που δεν χωράς στο μπικίνι ούτε με k-y jell...
Άλλο: πήγαμε για κρέπες στο “Colibri”, στο Mετς. Πολύ όμορφο μαγαζάκι, μικρούτσικο, με υπέροχες κρέπες και σαλάτες αλλά και πίτσες, σπιτικά μπέργκερς και γενικά μια χαρά μέρος. Kαλές τιμές, επίσης. Για το τσουρέκι, έτυχε και κράτησα την απόδειξη (αφήστε που έχω πάρει 800 τσουρέκια ως τώρα). Oι κρέπες δεν θυμάμαι πόσο έκαναν αλλά σίγουρα ήτανε κάτι λίγα.
Bολεύει τέλος πάντων αν έχετε μυστικά, να πάτε σε μια ξένη πόλη, να μπείτε σ’ ένα μπαρ και να τα ξεφουρνίσετε σ’ όποιον σας φανεί συμπαθητικός: θα τα ξεχάσει αυτόματα (σκασίλα του, σάμπως σας ξέρει;) κι εσείς θα νιώσετε ελαφρύτερος... εκτός κι αν έχετε φάει πολύ τσουρέκι. (Kρυάδες. Aπλώς δεν βρίσκω άλλο συνειρμό με τα μυστικά, οκέι;)
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
7°
