To clubbing έκατσε σπίτι

Το ήξερα πως θα ερχόταν κι αυτή η στιγμή. Άλλωστε, όταν ξεκίνησα τη στήλη, πριν από δεκαοχτώ εβδομάδες, είχα επίγνωση ότι κάποια έξοδος για κλάμπινγκ δεν θα μου έβγαινε και κάποιο Παρασκευοσάββατο θα ήθελα να κάτσω σπίτι. Και να που έγινε. Δεν έψαξα κάποιο καινούργιο μπαρ, δεν άνοιξα group chat για να οργανώσω την παρέα, δεν φόρεσα το δερμάτινο παντελόνι μου και το αγαπημένο μου τζιν τζάκετ.

Δεν ήταν θέμα διάθεσης – ή ίσως να ήταν ακριβώς αυτό. Γιατί η διάθεση αλλάζει μορφές, κυλάει σαν την πόλη γύρω σου, σαν τους ανθρώπους που ξοδεύουν τις νύχτες τους στα μπαρ της Αθήνας, ψάχνοντας τον ρυθμό τους. Εγώ αυτή τη φορά είπα να ακολουθήσω έναν άλλον ρυθμό. Να αφήσω τα φώτα να με αγκαλιάσουν, χωρίς να πρέπει να τα κυνηγήσω. 

Το δωμάτιό μου φωτίστηκε από τα πολύχρωμα λαμπάκια στη βιβλιοθήκη. Τα βιβλία παρέμεναν στοιχισμένα, ήσυχα, όπως και οι σκέψεις μου. Πλάι στα κόμικς μου, στοιβάζονται δέκα ή δεκαπέντε φωτεινά βραχιολάκια από άλλα πάρτι, ένα αυτοκόλλητο από το Bequeer, ένα περίτεχνο καλαμάκι ποτού, που κράτησα για ενθύμιο, δυο εισιτήρια

ΟΑΣΑ ληγμένα. Απομεινάρια μιας νύχτας (ή και περισσότερων), για να παραφράσω και λίγο Καζούο Ισιγκούρο. Μια μελωδία έπαιζε από τα ηχεία, γεμίζοντας τον χώρο, το «Slave to the rhythm» της Grace Jones. Δίνει σάουντρακ στο βράδυ μου. Προσέχω τους στίχους, ίσως για πρώτη φορά:

Breathe to the rhythm / Dance to the rhythm

Work to the rhythm / Live to the rhythm

Love to the rhythm / You slave to the rhythm

Κάνω μια προβολή του εαυτού μου πάνω τους. Το fomo με έκανε και μένα σκλάβο του ρυθμού της πόλης. Είναι ωραίο να χάνεσαι στα φώτα της, στους καπνούς και στα χνώτα, αλλά είναι εξίσου ωραίο να βρίσκεις μια γωνιά και να τ’ αφήνεις να έρθουν σε σένα. Να βλέπεις την αντανάκλαση της κίνησης στον δρόμο να διαπερνά το τζάμι σου και να αποτυπώνεται δειλά στον τοίχο. Να ανασαίνεις δίχως βιασύνη.

Στην Αθήνα, οι νύχτες σε ρουφούν μέσα τους σαν αδίστακτοι εργοδότες, και κάθε Σάββατο νιώθεις ότι «αν το αφήσεις, θα το χάσεις». Όμως όχι αυτή τη φορά. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να κυνηγήσω κάτι αυτή τη φορά. Έτσι, αυτό το Σαββατοκύριακο δεν χρειάστηκε να μπλέξω με τη βραδινή έξοδο. Έμεινα μέσα, τακτοποίησα λίγα βιβλία που είχαν ξεμείνει σε μια κούτα από την πρόσφατη μετακόμιση και άφησα την πόλη να μου θυμίσει ότι δεν χρειάζεται πάντα να είσαι εκεί για να νιώσεις κομμάτι της.