ΒΡΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΜΕ ΒΑΘΟΣ (ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, ΚΑΛΕ! DUH!), ΑΛΛΑ ΩΣΤΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΜΑ: ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ. ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ-ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝΕ ΟΥΤΕ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΧΕΙ…
Αυτή την εποχή έχω πρακτικά θέματα ξαφνικά: προετοιμάζομαι (λάου-λάου) για πρωινή εργασία, πράγμα που σημαίνει ότι στη 1.00- 1.30 το αργότερο είμαι σπίτι μου. Το «ένα ποτό και τρία τσιγάρα πριν την πέσω» έχει αντικατασταθεί… από τίποτα, το λες. Κάτι βιολογικούς χυμούς πίνω, που δεν είναι ακριβώς αφρόλουτρα αλλά σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι δεν θα ξανακάνεις καυτό σεξ ποτέ στη ζωή σου. Ίσως, αν είσαι καλός άνθρωπος, να σε λυπηθεί η μοίρα και να κάνεις βιολογικό σεξ μια μέρα, αλλά δεν θα ’ναι του τύπου «ταράκουλο», που το σκέφτεσαι μήνες μετά και σε κρατάει ξύπνιο τις νύχτες. Αυτού του είδους το σεξ έρχεται κομματάκι δύσκολο όταν παρα-είσαι «καθαρός». Δηλαδή, πού μυαλό; Πώς να δοθεί η ευκαιρία (κατά το «δοθείσης ευκαιρίας») όταν δεν της αφήνεις περιθώρια να μουλιάσει σε ποτό/ ξενύχτι/ κραιπάλιασμα;
Έτσι, λόγω βροχής και ίσως μαλακισμένης διάθεσης… σκέφτομαι μήπως οι μεγάλες στιγμές στη ζωή μας, οι φάσεις που νιώθουμε άνθρωποι, είναι σαν καρτ-ποστάλ τελικά. Εδώ ένα καταπληκτικό σεξ, εκεί ένα υπέροχο φαγητό (ναι, έχω ξεφύγει), παρακεί μια θεσπέσια εκδρομή, πιο πέρα μια ονειρική παραλία, στην άκρη-άκρη κάτι τέλεια λουστρίν μποτάκια σε τιμή ευκαιρίας. Είναι όλα τα μικρά-μικρά «ουάου» που κάνουν μια ολόκληρη σεζόν της ζωή μας να δείχνει πολύ απαστράπτουσα. Και, χμ, οι σεζόν συνήθως έχουνε γίνει πίκλες. Στο αλκοόλ εννοώ. Ή στο οτιδήποτε: δεν είναι στεγνές, είχανε τις δυσκολίες τους (παραπατήματα, ρόμπες, λάθη, βλακείες κλπ., κλπ.), αλλά αν δεν ήμασταν τόσο χύμα άτομα σε συγκεκριμένες σεζόν… ούτε μισή καρτ-ποστάλ δεν θα μας έμενε για τα βαθιά μας γεράματα. Ή κι αν μας έμενε, καμία δεν θα ήτανε σεξουαλικού περιεχομένου.
Οκέι, ξεκολλάω – με πάρα πολύ κουλά πράγματα που έκανα αυτή την εβδομάδα (ίσως όπως κάθε βδομάδα). Μια μέρα την έφαγα στη στοά της Σταδίου 10: πήρα βιβλία γερμανικών για το γιόκα μου από το γερμανικό βιβλιοπωλείο Deutsche Buchhandlung, στο οποίο δεν σε κοιτάνε στραβά που ξέρεις μόνον το «χάιλ Χίτλερ» και το «ζλάφεν ζι γκουντ» από γερμανικά, παρά σε βοηθάνε να μη μείνει το παιδάκι σου στάσιμο. Έχει και ωραία γερμανικά περιοδικά που θυμίζουν όλα λίγο-πολύ την “Burda” – σαν πολυκατάστημα στο Βερολίνο, τμήμα παντόφλες. Στην ίδια στοά υπάρχει ο κλασικός Παπαποστόλου, ένα genial μαγαζί που μοιάζει να ξέμεινε από τη δεκαετία του ’60 και πουλάει από λαστέξ για τη μέση, επιθέματα, επιδέσμους, ψεύτικα μέλη και ακουστικά βαρηκοΐας, μέχρι κάλτσες φλεβίτιδας, ιατρικο-ειδή καλσόν Sigvaris για κάθε είδους παθήσεις ακόμα και για εγκυμοσύνη (με το παραπλανητικό όνομα “Delilah” και θήκη-στήριξης για κοιλούμπα κατηγορίας “Free Willy”. Γιατί τα λένε έτσι αυτά τα καλσόν, και όχι «Ποτέξαναδενθαπηδήξεις», όπως θα ’πρεπε, δεν το ’χω καταλάβει. Αλλά το γιατί πωλούνται 50 ευρώ έκαστο, το κατάλαβα: επειδή μπορείς να στέκεσαι όρθια μόνο με το Delilah, χωρίς να βάλεις πόδι καθόλου – είναι το Πι του εγκυακού καλσόν.
Το μοντέρνο στοιχείο της στοάς είναι η καφετέρια Sammy’s, με ωραίες σαλάτες, σάντουιτς και φραπουτσίνους – όλα κάπως σαν σπιτικά, π.χ., το κοτόπουλο με χυλοπίτες ( 5,50) ή το μοσχαράκι γιουβέτσι ( 7,50), που σε κάνει να υποψιάζεσαι κάποια μαμά με φακιόλι στο βάθος της κουζίνας, αν είσαι καχύποπτος άνθρωπος. Πήρε το μάτι μου και το παραδοσιακό (τι μου θυμίζεις τώρα…) Galaxy, καφετί, καπνισμένο, ποτισμένο στο ουίσκι και στον ιδρώτα εκατοντάδων ημι-αλκοολικών δημοσιογράφων που ξόδεψαν τα πολύτιμα deadlines τους εκεί, νύχτες και νύχτες, συζητώντας για τη ζωή, τις κυβερνήσεις και κάτι ψόφιες γκόμενες που δεν τους έκατσαν όταν έπρεπε, ούτε όταν δεν έπρεπε… Ποτέ δεν ήμουν αρκετά alcoholics-anonymous για το Galaxy, με την έννοια ότι δεν σηκώνω το ουίσκι, ούτε καν την μπίρα, όπως οι βετεράνοι του είδους.
Αλλά έχω ιδρώσει κι εγώ εκεί, κι έχω χάσει «τελευταίες ευκαιρίες» να δώσω κείμενα στην ώρα τους, κι έχω πνιγεί με ένα φιστίκι για χαμένο έρωτα όπως όλος ο (δημοσιογραφικός) κόσμος. Την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από τη στοά λοιπόν, πριν με πλακώσει η νοσταλγία και μπω για ένα (τόσο-δα, καλέ) ποτάκι.
Στη Σταδίου έβρεχε, και ήτανε βράδυ, οπότε είμαι μέσα στο θέμα πάλι. Ουφ. Μου ’φυγε ένα βάρος…
Info: Deutsche Buchhandlung, Σταδίου 10 - Ομήρου 4,
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
18°
