Θα πας; Θέλεις να μείνουμε για πάντα εδώ;

Είναι πέντε και μισή το πρωί. Μόλις γύρισα σπίτι και το δερμάτινο παντελόνι που φόραγα όλο το βράδυ έχει αρχίσει και με στενεύει πολύ. Γι’ άλλα ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Ή η πόλη αυτή έχει παραγίνει ακριβή ή τα λεφτά μου λιγόστεψαν ή ο πληθωρισμός τα υποτίμησε. Σε κάθε περίπτωση, σε όσα πάρτι ήθελα να πάω απόψε το βράδυ δεν μπόρεσα, γιατί όλα είχαν 12-15 ευρώ είσοδο χωρίς ποτό. Μάλλον δεν απευθύνονταν σ’ εμένα, που βγήκα πάλι με 15 ευρώ στην τσέπη. Σε ποιον απευθύνονται, είναι ένα διαρκές μυστήριο. Υπάρχει βέβαια πάντα και η επιλογή να πας έχοντας χωμένες μια δυο περιπτερόμπιρες στην μπανάνα σου. Δοκιμασμένο αυτό. Όχι από μένα, προς Θεού, ξέρετε, από έναν φίλο.

Ψάχτηκα με τους κολλητούς μου στα γρήγορα. Ντισκομπάλα. Στον πεζόδρομο της Δελφών. Το είχαμε ακουστά, αλλά δεν το είχαμε τιμήσει μέχρι τώρα. Δεν είχε είσοδο. Σούπερ μαγαζί. Πραγματικά σούπερ. Η πόρτα έκανε τη δουλειά που έπρεπε. Σε έβαζε μέσα με συγκεκριμένη ροή ώστε να μην παίζει στριμωξίδι. Ούτε να φας πόρτα γιατί δεν του αρέσει η φάτσα σου και το ντύσιμό σου, ούτε τίποτα. Ο χώρος τέλειος, πολλά δωμάτια ενωμένα, πολύχρωμα, οι ντισκομπάλες να γυρνούν και η μουσική ό,τι πρέπει. Ξένη, ποπ από τα 80s και ντίσκο κυρίως ή κανένα pop influenced house κομμάτι από τα 90s. Άντε κι ένα Ημισκούμπρια για να μη μπερδευτείς και νομίζεις ότι είσαι στο Kingston του Λονδίνου. Είσαι στα σύνορα μεταξύ Εξαρχείων και Κολωνακίου. Στα χαρακώματα.

Χορός για τρεις ώρες, κόσμος ανάμεικτος, ανεπιτήδευτος, χαλαρός, όπως και το ίδιο το μαγαζί. Μια όαση στην αθηναϊκή νύχτα με τα αηδιαστικά ακριβά πάρτι ή τα δήθεν μπαράκια με τις ψαγμένες κοκτέιλ λιστς και τους ινστρούχτορες πίσω από τις μπάρες να θέλουν να σε πείσουν ότι αξίζει να δώσεις τα προς το ζην για να πιεις τα προς το τζιν (με τόνικ). Περασμένες τρεις και πέφτει η ιδέα να κάνουμε κάτι κατάλληλο για άφτερ φάση. Ο Θωμάς έχει μαζί το αμάξι του. Το μπλε Fiat του διασχίζει τους δρόμους της Αθήνας, εγώ στο πίσω κάθισμα, κι ο Οδυσσέας, συνοδηγός, αναφωνεί: «Είμαστε για Αρχάγγελο». Βρουμ.

Με το που μπαίνουμε στο θρυλικό μπαρ του Μεταξουργείου, ακούμε τη φωνή της Βίκυς να αναρωτιέται πώς έφυγες απ’ τη ζωή της έτσι και να δηλώνει πως ούτε κλαίει ούτε καν σε συζητεί. «Σ’ έχω αποκλείσει κι από τη μνήμη μου σ’ έχω σβήσει για πάντα κι ό,τι αγάπησα από σένα τώρα το πετώ». Γινόμαστε ένα με τους θαμώνες στον Αρχάγγελο, το μόνο μπαρ στην πόλη, όπου, όποια μέρα κι αν πας, μπορείς να τραγουδήσεις σαν να είσαι σε χορωδία, με όλο το μαγαζί, με μια φωνή, ολόκληρα τα «Σκουριασμένα χείλια» της Μοσχολιού, του Κραουνάκη και του Τριπολίτη. Λίγο πριν τελειώσει η μπίρα μου, με το μπολάκι φυστίκια άδειο από ώρα και με όλους να τραγουδούν σε διαφορετικές εντάσεις το «Δεν θα ξαναγαπήσω» του Καζαντζίδη, σκέφτομαι πόσο ταυτίζομαι με τα Echo Tides, που στο κομμάτι τους με τίτλο «Αρχάγγελος» λένε:

Θέλεις να μείνουμε για πάντα εδώ;
Εδώ κανείς ποτέ δεν ξέρει τ’ όνομά μας
Εδώ ποτέ δεν μας ακούει κανείς

Στον Αρχάγγελο κανείς δεν σε ξέρει, κανείς δεν σ’ ακούει, όσο δυνατά ή παράφωνα κι αν τραγουδάς. Ο καθένας είναι στη δική του, πολύ προσωπική μυσταγωγία. Θέλεις να μείνουμε για πάντα εδώ;