Σε βλέπω, ω παράξενο ανθρώπινο πουλί

Σε βλέπω να διασχίζεις τον δρόμο φτεροκοπώντας, ω παράξενο ανθρώπινο πουλί. Τα μάτια μου κολλήσανε πάνω σου. Τι δουλειά έχει ένα τροπικό πτηνό στην Αθήνα, που έχει αποδεχτεί ότι το πεπρωμένο της πια είναι να τη χέζουν τα περιστέρια; Από πού ήρθε και για πού το ’βαλε; Ποια αποστολή ήρθε να εκπληρώσει;

Την ακολούθησα για λίγο, όπως ακολουθούσαν τα παιδάκια τον μάγο αυλητή στο παραμύθι. Έψαχνα ένα σημάδι, κάτι να μου φανερωθεί και να μου φανερώσει. Ξαφνικά βόμβισε το κινητό μέσα στην τσάντα μου. Μέχρι να το ξετρυπώσω και να το κλείσω, το θαυμαστό πουλί είχε εξαφανιστεί μ’ ένα πουφ. Γύρισα τα μάτια στον ουρανό μήπως και πέταγε από πάνω μου. Όχι. Ένιωσα κάπως προδομένη.

Μην κάνεις τη χαζή, είπα στον εαυτό μου. Δεν το ’σκασε. Εξετέλεσε την αποστολή της και αποχώρησε. Στο θύμισε, πάνω που πήγαινες να ξανακυλήσεις στο γκρίζο καθεμέρα: Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Έσω έτοιμη. Expect and respect the unexpected!