Μπήκαμε στο ιστορικό σινεμά Πτι Παλαί, που ξανανοίγει ως θέατρο
Tο 1962 που άνοιξε τις πόρτες του στην οδό Ριζάρη, έμελλε να γίνει ένας από τους πιο εμβληματικούς κινηματογράφους της εποχής του, τοπόσημο για το Παγκράτι
Πτι Παλαί: Πώς είναι το εσωτερικό του νέου θεάτρου και πότε θα κάνει πρεμιέρα η πρώτη παράσταση
Ήταν το 1962 όταν άνοιξε τις πόρτες του στην οδό Ριζάρη το Πτι Παλαί, που έμελλε να γίνει ένας από τους πιο εμβληματικούς κινηματογράφους της εποχής του, τοπόσημο για την κοινωνική και πολιτιστική ζωή του Παγκρατίου και του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Το 2019, όμως, κάτι άλλαξε. Η μεγάλη γυάλινη είσοδος ήταν συνεχώς κλειδωμένη, τα γκισέ δεν λειτουργούσαν και οι φήμες πως ο κινηματογράφος έκλεισε με σκοπό να μετατραπεί σε αποθήκη αλυσίδας σουπερμάρκετ διαδόθηκε γρήγορα από στόμα σε στόμα, προκαλώντας την απογοήτευση των κατοίκων, που έχαναν ένα μικρό στολίδι για τη γειτονιά τους –και ένα μεγάλο κομμάτι των αναμνήσεών τους–, όπως ακριβώς έγινε αργότερα και με τον ιστορικό κινηματογράφο Παλλάς στην Υμηττού.
Το Πτι Παλαί όμως δεν έκλεισε οριστικά. Περίπου πέντε χρόνια μετά την παύση λειτουργίας του, ανοίγει και πάλι για το κοινό, αυτή τη φορά ως θέατρο. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακαίνισης στο εσωτερικό του, διασχίζουμε την είσοδο με τη μεγάλη τζαμαρία και τις μαρμάρινες σκάλες και επισκεπτόμαστε την πλατεία, τον εξώστη και τη σκηνή, που ετοιμάζεται να σηκώσει αυλαία τον Οκτώβριο.
Οι άνθρωποι της ομάδας που κρύβεται πίσω από τη νέα χρήση του Πτι Παλαί, οι οποίοι ανέλαβαν εξ ολοκλήρου τη ριζική μεταμόρφωση του χώρου και τη διεύθυνσή του, με τη δέσμευση να σεβαστούν τον χαρακτήρα του αλλά και την επιθυμία της τοπικής κοινωνίας να παραμείνει ίδιο το λογότυπο και να συνεχιστούν οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες με τις οποίες είχαν συνδέσει το κτίριο εδώ και περίπου επτά δεκαετίες, θέλουν να παραμείνουν αφανείς ήρωες. Ταυτόχρονα θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν δικό τους άνθρωπο, τον ηθοποιό Γιώργο Μιχαλακόπουλο, που έφυγε πέρσι από τη ζωή.
«Την εποχή του κορωνοϊού, σε μια βόλτα μας, παρατηρήσαμε τον κινηματογράφο αυτό και, έπειτα από κόπο, βρήκαμε την επαφή για τον αξιοποιήσουμε. Θέλαμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο με τις πιο σύγχρονες συνθήκες εργασίας και υποδομών, με μια ταυτότητα, όσον αφορά τη λειτουργία και τις παραστάσεις, που να την καθορίζουμε από κοινού, και να τον αφιερώσουμε στον άνθρωπο του θεάτρου που μας ενέπνευσε, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Ήταν πρόκληση, επειδή αναλάβαμε έναν χώρο με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που είχαν αγαπηθεί από πολύ κόσμο, με καθήκον να σεβαστούμε όχι μόνο την ονομασία αλλά και την αρχιτεκτονική του, ώστε οι εργασίες να παραπέμπουν κυρίως σε αναστήλωση και όχι σε ανακαίνιση».
Έπειτα από πέντε χρόνια που παρέμεινε κλειστός, ο κινηματογράφος βρισκόταν σε κακή κατάσταση. Οι ενέργειες για τη μεταμόρφωσή του επίσημα ξεκίνησαν πριν από δύο χρόνια. Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες περί λειτουργίας και νομιμότητας διήρκεσαν έναν χρόνο και στη συνέχεια χρειάστηκε άλλος ένας για τις κατασκευές, με το 95% των χώρων του κτιρίου, που συνολικά καταλαμβάνει 780 τ.μ., σήμερα να έχει ολοκληρωθεί. Η αίθουσα ντύθηκε στα κόκκινα, σκάφτηκε το δάπεδο, τα σίδερα καλύφθηκαν για να μπει μοκέτα, επισκευάστηκαν οι κομψές μαρμάρινες σκάλες, δημιουργήθηκαν νέοι χώροι, αντικαταστάθηκαν όλα τα υλικά υποδομών, τα ηλεκτρολογικά και οι αποχετεύσεις. Τα μηχανήματα εξαερισμού και κλιματισμού κρύφτηκαν πίσω από ειδικές καπιτονέ κατασκευές για λόγους αισθητικής, οι παλιές πόρτες συντηρήθηκαν, τα φωτιστικά-κηροπήγια που προϋπήρχαν ανακατασκευάστηκαν, η οροφή αποκαταστάθηκε με μπρούντζινα εξαρτήματα, ενώ έγινε ειδική μελέτη ώστε ο φωτισμός να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τους θεατές. Σε αυτή τη φάση αναμένονται οι καθρέφτες για τα καμαρίνια και ο εξοπλισμός του μπαρ, που θα λειτουργεί και ως χώρος αναμονής.
Είναι εύκολη η μετατροπή ενός σινεμά σε θέατρο; Οι άνθρωποι της παραγωγής απάντησαν πως υπάρχουν δύο βασικές διαφορές, οι οποίες αφορούν την εμπειρία θέασης. «Στο θέατρο η κλίση είναι “ανάποδη”, με τους θεατές να κοιτούν προς τα κάτω. Αντίστοιχα σε ένα σινεμά κοιτούν πιο ψηλά, στην υπερυψωμένη οθόνη. Χρειαζόταν λοιπόν μελέτη για την κατάλληλη θέαση από όλες τις θέσεις. Υπάρχουν δύο είδη σκηνής: η γαλλική, που είναι στο ίδιο επίπεδο με τις κερκίδες, και η ιταλική, η όποια έχει ύψος και είναι αυτή που επιλέξαμε. Έπειτα, η ιδανική αναλογία της σκηνής σε σχέση με το βάθος της πλατείας πρέπει να είναι 1 προς 1, δηλαδή όση είναι η σκηνή να είναι και η πλατεία. Για να το πετύχουμε αυτό, σε ένα βαθμό, μειώσαμε τις θέσεις στο 45%. Από εκεί που ο κινηματογράφος κάποτε είχε πάνω από 600 θέσεις, πλέον η χωρητικότητά του είναι στις 350, προκειμένου να δημιουργηθούν τα κατάλληλα περιθώρια στα καθίσματα και να χρησιμοποιηθεί χώρος για τη σκηνή, πάνω στην οποία έχουν ξεκινήσει να στήνονται τα props και οι πρόβες γίνονται κανονικά. Ο Μάκης Παπαδημητρίου μάς είπε: “Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε θέατρο και νομίζω ότι μπαίνω σε ξενοδοχείο”».
Όπως μαθαίνω, ο κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του έπαιζε μη εμπορικές ταινίες, και μάλιστα ο περισσότερος κόσμος επέλεγε να τις παρακολουθήσει από τον εξώστη ύψους τριών μέτρων. Οι παλιοί κινηματογράφοι στην πλειονότητά τους διέθεταν εξώστη, αλλά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι περισσότεροι μετατράπηκαν σε «multi space», με παραπάνω από μία αίθουσες δηλαδή, με αποτέλεσμα ο εξώστης να «κόβεται» για να γίνει διαφορετική διαρρύθμιση. Το ποσό της συνολικής επένδυσης για το Πτι Παλαί ανήλθε στις 800 χιλιάδες ευρώ για το κατασκευαστικό κομμάτι και στις 400 χιλιάδες ευρώ για τον εξοπλισμό, ξεπερνώντας έτσι το 1 εκ., ενώ χρειάζονται πάνω από 10 χρόνια για να γίνει απόσβεση, σύμφωνα με την ομάδα παραγωγής.
Οι ίδιοι επίσης συναποφασίζουν σχετικά με την ατζέντα των παραστάσεων, καθώς θέλουν ο χαρακτήρας του θεάτρου να μπορεί να συνδυάσει το mainstream στοιχείο με αυτό των νέων ηθοποιών και των «πρωτοπαιγμένων» έργων.
Στις 10 Οκτώβριου θα κάνει πρεμιέρα το «Τριαντάφυλλο στο στήθος», του Τενεσί Ουίλιαμς, σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιωργή Τσουρή, με πρωταγωνιστές τη Μαρία Καβογιάννη και τον Μάκη Παπαδημητρίου. Μαζί τους θα είναι η Ζώγια Σεβαστιανού, ο Φοίβος Ριμένας, η Βάλια Παπακωνσταντίνου, η Τόνια Μαράκη, ο Στρατής Χατζησταματίου, η Ορνέλα Λούτι, η Λυδία Γιαννουσάκη και η Κατερίνα Μεφσούτ. Στα μέσα Δεκεμβρίου θα κάνει πρεμιέρα «Ο Φιάκας», του Δημοσθένη Μισιτζή, μια κλασική νεοελληνική κωμωδία, που πρωτοανέβηκε το 1870. Το έργο διασκευάζουν και σκηνοθετούν ο Γιωργής Τσουρής και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος και ο θίασος απαρτίζεται από τους: Θάνο Τοκάκη, Ηρώ Μπέζου, Θανάση Δόβρη, Ευαγγελία Καρακατσάνη και τον Γιωργή Τσουρή, με μουσικό επί σκηνής τον Yoel Soto.
H προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει. Πτι Παλαί, Ριζάρη 24, Παγκράτι
20°
