Οι αποδείξεις μας ή πώς να γίνετε γκραν μάστερ στο να τις χάνετε!

Χιλιάδες αποδεικτικά στοιχεία μαζεύονται στα συρτάρια και τα κινητά μας, σε χάρτινες ή ηλεκτρονικές αποδείξεις, που μόλις τις πετάξουμε, ανακαλύπτουμε ξαφνικά πόσο απαραίτητες ήταν…

Στουμπώνω τις αποδείξεις αναντάμ-μπαμπαντάμ στο συρτάρι πάνω από τα πυρέξ – όχι όλες τις αποδείξεις, και όχι επειδή δεν χωράνε στο ίδιο το συρτάρι (που δεν χωράνε): με μια λογική τρεχαγύρευε, την απόδειξη αγοράς του προηγούμενου πλυντηρίου ρούχων την είχα για πολλά χρόνια έξω από το μπάνιο, στο οποίο ζούσε το πλυντήριο… μέχρι που την έχασα, δεν ξέρω πώς, πάντως την έχασα αμέσως μόλις χάλασε το πλυντήριο, και πριν να λήξει η εγγύηση. Χωρίς την χαμένη απόδειξη, δεν γινόταν τίποτα. Το παθαίνω με όλες τις ηλεκτρικές συσκευές: χάνω τις αποδείξεις αγοράς τους λίγο πριν πιτσικάρουν οι συσκευές, και παράλληλα, όσο ακόμη ισχύει η εγγύηση. Η λογική λέει ότι πρέπει να τακτοποιείς τις αποδείξεις αγοράς ηλεκτρικών συσκευών στο συρτάρι πάνω από τα πυρέξ μαζί με τις άλλες, άσχετες αποδείξεις, αυτές τις οποίες δεν θα χρειαστείς ποτέ των ποτών γιατί είναι από σουπερμάρκετ, ρούχα, βιβλία, παπούτσια και άλλα άσχετα πράγματα.

Αλλά η αποθήκευση αποδείξεων δεν έχει λογική – γυρνάς φορτωμένη και ξεθεωμένη, τακτοποιείς  τις προμήθειες στα ντουλάπια, χώνεις μηχανικά τις αποδείξεις στο γνωστό συρτάρι. Όταν αγοράζεις τοστιέρα, την απόδειξη την κρατάς στο χέρι και γυρνάς γύρω γύρω, ψάχνοντας αξιοσημείωτο σημείο να την τακτοποιήσεις, ώστε να μην την χάσεις. Το ίδιο κάνεις με το μίξερ, το φούρνο μικροκυμάτων, το ηλεκτρικό σίδερο, το πλυντήριο πιάτων και ρούχων: βρίσκεις ωραία σημεία για την κάθε απόδειξη…

Τα οποία σημεία ξεχνάς με ανεμελιά σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη ζωή σου, μαζί με τις αποδείξεις που φιλοξενούν, με την  ανάλαφρη και ανέμελη πεποίθηση του χαζού ατόμου, ότι και καλά δεν πρόκειται να τις χρειαστείς ποτέ. Τις χρειάζεσαι μια μέρα τρελού πανικού εκεί που δεν το περιμένεις, ιδροκοπάς ψάχνοντας με μανία σε ΟΛΑ τα ύποπτα σημεία, βρίσκεις ακόμα πιο άσχετες ή και προσβλητικές αποδείξεις (πχ του παλιού πλυντηρίου, που δεν την είχες βρει όταν είχε χαλάσει το παλιό πλυντήριο, με αποτέλεσμα να αγοράσεις καινούργιο). Αυτό συμβαίνει με όλα τα χρήσιμα πράγματα όπως κλειδιά, διαβατήρια, κάρτες τραπεζών κλπ, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είμαστε στο θέμα των αποδείξεων. Η συμβουλή «να σκανάρεις πάντα όλες τις αποδείξεις» πιάνει ως ένα βαθμό, απλώς μετά έχεις ένα κινητό κάργα στις σκαναρισμένες αποδείξεις και ψάχνεις πάλι μια μέρα τρελού πανικού να βρεις την συγκεκριμένη απόδειξη που σου λείπει. Η διαφορά είναι ότι το κάνεις στην οθόνη του κινητού και όχι στο συρτάρι πάνω από τα πυρέξ. 

Οι χρήσιμες, πολύτιμες αποδείξεις είναι οι χειρότερες: έκανα π.χ. αίτηση όταν άλλαξε γυαλιά μυωπίας η κόρη μου επισυνάπτοντας τις αποδείξεις του οπτικού, για να πάρω πίσω τα 100 ευ που δικαιολογεί το ταμείο μου. Πέρασαν πολλά τέρμινα, ξέχασα τα 100 ευ, τα γυαλιά, τις αποδείξεις, τις επισυνάψεις, την αίτηση, τα πάντα όλα…. Όταν ξαφνικά μια μέρα έσκασε ευγενικό ηλεκτρονικό μήνυμα ότι η αίτησή μου απορρίφθηκε, να την ξανα-υποβάλλω, με τις αποδείξεις συνημμένες. Εννοείται ότι δεν είχα ιδέα που σκατά ήτανε οι αποδείξεις – αφού τις είχα υποβάλλει μία φορά, όταν ήμουν παιδούλα, για ποιο λόγο έπρεπε να τις κρατήσω; Τις είχα σκανάρει τότε, αλλά πέρασε ο καιρός σαν μια μέρα και σε κάποια κρίση βαρεμάρας, σε αίθουσα αναμονής ή σε ΜΜΜ, έσβησα διάφορα άχρηστα από το κινητό μου (δεν έχω καν την δικαιολογία ότι χάθηκαν τα αρχεία από μόνα τους…)

Μια φίλη μου κρατάει χάρτινες αποδείξεις από το 2000 σε τεράστιες κούτες σε έξτρα δωμάτιο του σπιτιού της. Κι εγώ κρατάω αποδείξεις, όχι από τόσο παλιά, απλώς σε τόσο διαφορετικά σημεία, που για να τις βρω σήμερα θα έπρεπε να είχα αρχίσει το ψάξιμο από το 2000. Σε μια ωραία ντιζαινάτη σακούλα στην κρεβατοκάμαρα έχω αποδείξεις (πληρωμής) ΕΝΦΙΑ, Εφορίας και προστίμων – όχι όλες, και όχι τις χρήσιμες, οι οποίες είναι αλλού, ένας θεός ξέρει πού. Σε άλλη πλαστική σακούλα βιβλιοπωλείου έχω αποδείξεις μαγαζιών, στην τύχη, μια και δεν τις κρατάω όλες παρά τις μισές επειδή με εκνευρίζουν. Αυτές που κρατάω δεν είναι για ρούχα και παπούτσια που θα χρειαστεί να αλλάξω επειδή είναι μικρά ή μεγάλα (συνήθως, σε κάποιο από τα παιδιά μου) παρά για πράγματα που δεν θα χρειαστεί να αλλάξω καθόλου, γιατί τις αποδείξεις πραγμάτων που θέλουν άλλαγμα, δηλαδή τις απαραίτητες, τις έχω πετάξει. Με τη γνωστή ανεμελιά – τις τσαλάκωσα σε μπαλίτσες και τις φούνταρα, ούτε καν στην ανακύκλωση, που έχουν ελπίδες να ανακαλυφθούν…

Λέω στα παιδιά μου κάθε φορά που αγοράζουν άλλη μια βερμούδα ή άλλο ένα μπουστάκι, «πρόσεξε μη χάσεις την απόδειξη!» και καμιά φορά μου την δίνουν να τη βάλω στο συρτάρι πάνω από τα πυρέξ. Που όμως έχει τιγκάρει πια, οι αποδείξεις πέφτουν στα πυρέξ στο αποκάτω συρτάρι, και αποκλείεται να βρει άκρη κάποιος αν ψάχνει μια συγκεκριμένη απόδειξη, στο πάνω ή στο κάτω συρτάρι. Όλο σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω εκκαθάριση και να τις πετάξω τις παλιο-αποδείξεις, που μαζεύουν σκόνη και αγκομαχούν το ΦενγκΣούι.

Αλλά είναι σίγουρο ότι αν ποτέ μπω στην διαδικασία, κάτι θα γίνει και θα χρειαστούν, θα ζητηθούν ξαφνικά ΟΛΕΣ οι αποδείξεις, ακριβώς την ημέρα που θα τις έχει πάρει η σκουπιδιάρα από την πόρτα μας…