Ονομάζομαι Μαρία Δαβίλλα, είμαι 54 ετών, μαμά τριών υπέροχων παιδιών, για τα οποία καμαρώνω πολύ!
Ασχολούμαι εδώ και 10 χρόνια με το χειροποίητο αντικείμενο. Αρχικά, ότι έφτιαχνα, προοριζόταν για το σπίτι μου και για δώρα σε φίλους. Τα τελευταία χρόνια όμως, η μεγάλη μου αγάπη, είναι να βρίσκω παραδοσιακά χειροποίητα υφαντά και εργόχειρα και βάζοντας την δική μου πινελιά να τα μετατρέπω σε σύγχρονα χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα, φτιάχνοντας έτσι ιδιαίτερα και μερικές φορές μοναδικά κομμάτια (γούρια, στολίδια, τσάντες, τσαντάκια κ.α.).
Στη ζωή μου, είμαι ευγνώμων για πολλά πράγματα και φροντίζω ποτέ να μην ξεχνώ στις προσευχές μου να λέω «Ευχαριστώ»
Πρώτον, για τη διπλή φορά που ξεπέρασα τον Καρκίνο Μαστού. Μου χτύπησε την πόρτα, σε μια περίοδο της ζωής μου, που μόνο χαρά περιμένεις να ζήσεις, στη διάρκεια της εγκυμοσύνης του 3ου μου παιδιού. Όμως η ζωή δεν μας ρωτά. Και εκεί που συνειδητοποιείς, πως τίποτε δεν είναι δεδομένο, σηκώνεις ανάστημα και παλεύεις. Παλεύεις και δεν λες ποτέ νίκησα τον καρκίνο.
Δεύτερον, ευγνώμων για την τόση πολλή αγάπη και στήριξη που έχω εισπράξει στη ζωή μου. Τόση πολλή, που φοβάμαι και πολλές φορές σκέφτομαι αν ποτέ, θα προλάβω να την ανταποδώσω όσο θα ήθελα.
Και τρίτον, ευγνώμων που ασχολούμαι με αυτό που τόσο αγαπούσα πάντα και γεμίζει τη ζωή μου γαλήνη και χαρά.
Η αξιοπρέπεια πρέπει να είναι αθόρυβη, κρύβεται μέσα στη ψυχή.
Αν ζεις μέσα στην αλήθεια, αν μπορείς να κοιτάς τους ανθρώπους όμορφα στα μάτια, αν μπορείς να κοιμάσαι ανάλαφρα και το πιο δύσκολο, αν καταφέρεις στη ζωή σου να συγχωρέσεις όσους σε πόνεσαν, τότε είσαι ένας τυχερός αξιοπρεπής άνθρωπος.
Αν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή στα νέα κορίτσια σαν μητέρα ενός κοριτσιού θα ήταν ν’ αγαπούν τον ευατό τους, να καμαρώνουν με τα επιτεύγματα τους και στην ατζέντα των φίλων τους, πάνω πάνω να έχουν την μαμά.
Ο ρόλος της γυναίκας σήμερα σαν μητέρα και εργαζόμενη, είναι να μπορεί να βρει την ισορροπία. Σχεδόν ποτέ δεν νιώθω ότι τα καταφέρνω. Με απασχολεί πολύ βαθιά όσο μεγαλώνω και παλεύω καθημερινά να βρίσκω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ για τα παιδιά μου.
«Είμαι μια μαμά με απαιτητικούς ρυθμούς δουλειάς, αλλά προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ, ώστε όταν φύγουν από κοντά μου να μην θυμούνται την απουσία μου, αλλά μια μαμά που ήταν εκεί για ότι χρειάστηκαν»
Αν στη ζωή, έπρεπε για κάποιο λόγο να σταματήσω να κάνω αυτό που κάνω και να ακολουθήσω ένα Plan B, θα απαντήσω με μια αληθινή ιστορία, που πάντα αγαπώ να λέω.
Μαθήτρια 3ης Λυκείου και ενώ θα έπρεπε να είμαι ταγμένη πάνω από τα βιβλία, εγώ είχα παθιαστεί τη χρονιά εκείνη με το να πλέκω. Έπλεκα πουλόβερ, τεράστια πουλόβερ. Κάθε φορά που ερχόταν στο δωμάτιο η μαμά, εγώ έπλεκα. Μόνο έπλεκα. Τίποτε άλλο. Χωρίς ίχνος ντροπής. Ένα βράδυ (πόσο πια να αντέξει μια μάνα), μπαίνει και μου αρπάζει το σχεδόν τελειωμένο πουλόβερ και μου το ξηλώνει. Όλο, μέχρι το τελευταίο πόντο. Χωρίς ίχνος ντροπής! Το βράδυ εκείνο και μέχρι να ξημερώσει, φρόντισα να τελειώσω το εργόχειρο μου και να το ακουμπήσω, γεμάτη υπερηφάνεια, στο τραπέζι της κουζίνας. Έκτοτε, ευχαριστιόμουν ανενόχλητη τα εργόχειρά μου τόσο ως μαθήτρια, ως φοιτήτρια Παντείου Πανεπιστημίου και ακόμη παραπέρα.
Μαρία Δαβίλλα και Βικτωρία Γιαννάκη
Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr
36°
