Balcony stories: Η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού μιλάει από το μπαλκόνι της

Balcony Stories: Δώρα Χρυσικού, ηθοποιός, 46 ετών.

Γεια σας, είμαι η Δώρα Χρυσικού, είμαι 46 χρονών πλέον, ηθοποιός, αλλά η μεγάλη μου αγάπη ήταν πάντα ο χορός.

Όταν ήμουν 12 χρονών, πήγα με υποτροφία στη Γερμανία να σπουδάσω μπαλέτο. Τα Σαββατοκύριακα έφευγαν όλοι να πάνε στις οικογένειές τους, κι εγώ έμενα ολομόναχη στη σχολή. Η κυρία Κρυστάλλω, η Ελληνίδα κυρία που δούλευε στα πλυντήρια, άρχισε να με παίρνει σπίτι της μαζί με την δική της οικογένεια για να μην είμαι μόνη μου. Κι έτσι κάπως διέσωσε την παιδικότητά μου και με μπόλιασε με τρυφερότητα. Εκεί κάπου συνειδητοποίησα την «καλοσύνη των ξένων». Θα την ευχαριστώ και θα την ευγνωμονώ για πάντα!

Η κάθε μέρα που είμαι ζωντανή και μπορώ να ονειρεύομαι για μένα είναι κέρδος. Οι δικοί μου άνθρωποι είναι ο πλούτος μου.

Είμαι ευγνώμων για τη ζωή που μου χαρίζεται κάθε μέρα. Για την αγάπη που δέχομαι και αυτήν που μπορώ να νιώθω. Ακόμα και αν δεν είναι σε ίσες δόσεις.

Είναι σπουδαίο να αγαπάς, ίσως σπουδαιότερο από το να αγαπιέσαι.

Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τη ζωή με ευγνωμοσύνη γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι είμαι ευγνώμων για τόσα πολλά. Μα πιο πολύ, για το δίκαιο όταν κερδίζει.

Στα δύσκολα αναζητώ πάντα τη θαλπωρή του σπιτιού μου. Κι όταν το έξω στενεύει οι ώρες που περνάω με τους φίλους, τον σύντροφο και την οικογένειά μου είναι παρηγοριά και καταφύγιο, όπως και η μουσική, το θέατρο, το σινεμά. Η Τέχνη είναι πάντα αγκαλιά ενέργειας.

Νιώθω πως η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Θέλει αγώνα το μέλλον, η ζωή, η αλλαγή… θέλει πείσμα, υπομονή και παιδεία. Κι αν αξίζει να αγωνίζεσαι για κάτι είναι σίγουρα για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και την Ισότητα.

Προσπαθώ να κάνω πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι καλά. Από το να κάνω ένα μασάζ, μέχρι του να φάω ένα ωραίο φαγητό. Οτιδήποτε φροντίζει το σώμα και το πνεύμα μου.

Προσπαθώ να μου αφιερώνω χρόνο. Να γυμνάζομαι, να πηγαίνω μια βόλτα στη θάλασσα, να χαλαρώνω, να κοιμάμαι σωστά. Να αποβάλλω την τοξικότητα και τον αρνητισμό. Μικρές καθημερινές ανάσες. Κάπως έτσι νιώθω ότι αντιστέκομαι στη φρενίτιδα του καιρού και στον σύγχρονο τρόπο ζωής.

Ο καπιταλισμός μας θέλει καταναλωτές, θέλει να παράγουμε περισσότερο και να ζούμε λιγότερο. Να ονειρευόμαστε λιγότερο, να αντιστεκόμαστε λιγότερο, να σκεφτόμαστε λιγότερο. Να μιλάμε λιγότερο, γιατί η φωνή δεν είναι μόνο το όχημα για σύνδεση και επικοινωνία, είναι και φορέας αντίστασης σε κάθε αδικία. Είναι αυτό που τρέμουν οι εξουσίες. Η φωνή των ανθρώπων είναι όπλο απέναντι στην αδικία και την καταπίεση. Μας θέλουν σκυφτούς και φοβισμένους.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αποκοπεί από τη Φύση, ζώντας σε πόλεις κλουβιά, μέσα στο άγχος. Γιατί η απόλαυση είναι έννοια που εγείρει ενοχή στην εποχή μας· σ' αυτή την εποχή που όλα προσμετρούνται με βάση το κέρδος, η επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία είναι σημαντικότερη από την προσωπική ισορροπία και γαλήνη.

Μ’ όλα αυτά λοιπόν πάνω απ’ το κεφάλι μας πρέπει να βρούμε ένα άλλο μονοπάτι διαβίωσης πιο κοντά στα «θέλω» μας, έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της ζωής και της ύπαρξης. Έναν άλλο τρόπο να υπάρχουμε στον πλανήτη, αλλά και την κοινωνία.

Αυτή η διαδικασία να είσαι κοντά στο κέντρο σου, στον πυρήνα σου, στις επιθυμίες σου, θέλει αγώνα και πραγματική στοχοπροσήλωση στον βαθύτερο εαυτό σου. Θέλει ειλικρίνεια και κουράγιο.

Είναι αξιοθαύμαστοι οι άνθρωποι που το κατορθώνουν και φέρουν πάντα ένα φως ξεχωριστό.

Εγώ ακόμα παλεύω με τις υποχρεώσεις τις ενοχές. Αν και πλέον ομολογώ πως έχω κατακτήσει κάποιες μικρές κορυφές ώστε να λέω «μωρέ καλά τα έχεις πάει» και αν βάλω κάτω για πόσα πράγματα αγαπώ και θαυμάζω τον εαυτό μου, είναι περισσότερα από όσα νόμιζα τελικά.

Ας πούμε για την κατάφαση μου στη ζωή και γιατί δεν έχω απεμπολήσει την ικανότητα μου να σοκάρομαι από την ασχήμια και να παλεύω για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν έχω συνηθίσει το «τέρας» που έλεγε κι ο Χατζιδάκις. Είναι προσωπική αντίσταση και νίκη αυτό νομίζω.

Η ηλικία δεν έχει ανακόψει τη μαχητικότητα και την ορμή μου, δεν έχω γίνει μια συμβιβασμένη μεσήλικας του καναπέ.

Αυτό μου λένε πως σημαίνει να είσαι δυνατός. Δεν ξέρω. Για μένα η δύναμη συνίσταται στο να αντέχεις και να ξεπερνάς καθημερινά τον φόβο. Όχι να μην φοβάσαι. Να τον κάνεις σύμμαχο και φίλο. Να μην τον αφήνεις να καταλύει τις επιθυμίες σου. Να τον κοιτάς στα μάτια και να του λες: «σε σέβομαι αλλά είμαι δυνατότερη από σένα».

Δύναμη είναι να λες «ευχαριστώ» , να ομολογείς αδυναμία. Να είσαι ταπεινός. Οι άνθρωποι παλεύουμε για το μαζί, την συνύπαρξη , καθρεφτιζόμαστε μέσω των άλλων αναζητώντας μόνιμα την αγάπη. Οι εμπειρίες μας, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο διάβα μας και μας δυσκόλεψαν, μας αγάπησαν, μας αμφισβήτησαν μας είπαν «δεν μπορείς». Αυτοί που μας φρόντισαν κι αυτοί που μας πλήγωσαν. Κάθε τι που έγραψε μέσα μας. Αυτός είναι ο πλούτος μας.

Οι άνθρωποι αποτελούν μυστήριο. Και έμπνευση. Για μένα οι άλλοι είναι η έμπνευση μου. Οι καθημερινοί δικοί μου ήρωες. Άνθρωποι «ένθεοι» που μεγαλουργούν μέσα στον ζόφο. Αυτοί που καταφέρνουν να διασώζουν την ανθρωπιά τους ακόμα κι όταν η ζωή τους χτυπάει αλύπητα, αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να θέλω να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι μου. Είναι η απόδειξη πως μπορούμε και δικαιούμαστε τα πάντα. Δική μας η ζωή, δικές μας και οι επιλογές.

BalconyStories ευχαριστώ!!

Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr