Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μας ξεναγεί στη δική της Αθήνα

Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου γεννήθηκε στη Ρουμανία, μεγάλωσε σε ίδρυμα στο Βουκουρέστι και σε ηλικία πέντε ετών ήρθε στην Ελλάδα με τη νέα της οικογένεια. Από μικρή ήθελε να γίνει η επόμενη Κομανέτσι, όμως σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών διαγνώστηκε με το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου – stiff person syndrome. Κάπως έτσι το 2008 μπήκε στη ζωή της η κολύμβηση, έπειτα από προτροπή γιατρών και καθηγητών του ειδικού σχολείου της. Παρ' όλο που ποτέ δεν ήταν φαν του υγρού στοιχείου, ο προπονητής της κατάλαβε σύντομα πως πρόκειται για μια αθλήτρια με πολλές δυνατότητες, φτάνοντας τελικά στο σημείο να ασχολείται επαγγελματικά. Σήμερα είναι 35 ετών και ζει στην Αθήνα. Έχει κερδίσει χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Δουβλίνο το 2018, χάλκινο στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο το 2020 και χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Μαδέρα το 2022. 

H Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μιλάει για την Αθήνα

Τι σημαίνει για εσάς η κολύμβηση;
Απελευθέρωση, σωματικά και πνευματικά. Είναι μια μάχη μέσα σου για να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις, να νιώσεις καλύτερα με το εγώ σου. Να αισθανθείς ότι έχει επιτευχθεί ένας σκοπός και συναγωνίζεσαι πλέον με πολύ δυνατά στάνταρ. Είναι ένα challenge.

Πώς θα χαρακτήριζατε τον προπονητή σας;
Έχει υπομονή και πολύ πρόγραμμα. Αρχικά να πω ότι έχουμε την ίδια ημέρα γενέθλια, γενικώς παρουσιάζουμε πολλά κοινά στοιχεία. Έβλεπα έναν νέο άνθρωπο που ήθελε να εξελιχθεί και το ίδιο ήθελα και εγώ. Είχαμε έναν κοινό στόχο. Ξεκινήσαμε χωρίς πίεση και αυτό ήταν που έκανε να θέλω όλο και περισσότερο. Ήξερα από τη δική μου ιδιοσυγκρασία ότι παρ' όλο που έχω καταφέρει πολλά, αν νιώσω ότι κάτι δεν το καταφέρνω όπως θέλω, μου είναι εύκολο να τα παρατήσω. Στην ουσία βγήκα από το safe place μου και έγινε σκοπός ζωής. Όχι το να γίνω καλή στην κολύμβηση, αλλά να ξέρω ότι κάπου είμαι πολύ καλή. Αυτό βέβαια είναι αρκετά υποκειμενικό και σχετίζεται με τη ματαιοδοξία του καθένα.

Τι θα κάνετε το καλοκαίρι;
Προετοιμασία και αγώνες non stop. Τέλος Αυγούστου πάμε Παρίσι και ελπίζω να γυρίσω με μετάλλιο.

Τι σας δίνει κίνητρο να συνεχίζετε μέχρι σήμερα τον αθλητισμό;
Στόχος μου είναι η αλλαγή ενός νόμου, ο οποίος επιβάλλει οκτώ διαφορετικές χώρες σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αυτό μας έχει καταστρέψει, γιατί ακόμα και χρυσό μετάλλιο να έχω, αν δεν συμπληρώνονται αυτές οι οκτώ χώρες δεν λαμβάνω ούτε 1 ευρώ και βγαίνω από τον πίνακα επιτυχόντων. Όλη η προσπάθειά μου απορρίπτεται. Συνεχίζω γιατί θέλω να έρθει η αλλαγή αυτού του νόμου και να ξέρω ότι έχω συμβάλλει σε αυτό. Οι παρολυμπιονίκες είναι ισότιμα μέλη. Μάχομαι για να μπουν νέοι αθλητές, να έχουν κίνητρο. Ο νόμος αυτός ισχύει γενικά, απλά στους αρτιμελείς υπάρχουν περισσότερες συμμετοχές, ενώ σε εμάς όχι τόσο. Εγώ δίνω λεφτά για τους αγώνες, αλλά δεν λαμβάνω. Και όταν οι εταιρείες ποντάρουν σε αρτιμελείς και όχι σε ανθρώπους με αναπηρίες, δεν γίνεται εκ θαύματος να βρούμε χρήματα. Είναι ένας φαύλος κύκλος. 

Ανακαλύπτοντας την Αθήνα της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου μέσα από 23 απαντήσεις

Το πρώτο διαμέρισμα που ζήσατε μόνη σας;
Στο Γουδή, αν και δεν είχε πρόσβαση σχεδόν σε τίποτα. Μου άρεσε όμως που ήταν μια περιοχή με πολύ πράσινο για τα δεδομένα της Αθήνας.

Η πρώτη σας δουλειά;
Σε ένα ψαράδικο, στην ταβέρνα του κυρ-Βαγγέλη, το 2006.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αθηναϊκό μνημείο;
Ο Παρθενώνας.

Ποιο είναι το πιο «φρικτό» άγαλμα της πόλης και γιατί;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να χαρακτηρίσω έτσι κάποιο άγαλμα, από την άποψη ότι ακόμα και να μην μου αρέσει οπτικά, έχει δημιουργηθεί από κάποιον που κάτι σκεφτόταν. Έχει μια ιστορία από πίσω.

Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της πόλης;
Ο Γιώργος Πιερίδης.

Μία καφετέρια που πήγατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Οld school cafe και το λατρεύω. Είναι γεμάτο με κιθάρες από τα 80s, μουσικά όργανα από το 60s και πραγματικά με ενθουσιάζει. Μπορώ να είμαι εκεί κάθε μέρα.

Μια συναυλία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Χάρις Αλεξίου, πριν περίπου οκτώ χρόνια.

Σε ποιο σινεμά της Αθήνας πηγαίνετε πιο συχνά; 
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ φαν των κινηματογράφων, συνήθως με ζορίζουν όλοι αυτοί οι ήχοι εκεί μέσα.

Πού δώσατε το πρώτο σας ραντεβού;
Στα Πατήσια, για βόλτα μετά τη δουλειά μου. Καταλήξαμε στην Ακρόπολη.

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος της πόλης για να βάλει κανείς τα κλάματα; 
Βάρη. Συνδυάζει θάλασσα και βουνό και κάπως σε βοηθάει να ξεφύγεις.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αθηναϊκός σας φόβος;
Η ασυδοσία που υπάρχει στα πάντα, το οποίο πιστεύω συμβαίνει παντού. Απλώς σε εμάς είναι περίεργες οι υποδομές και δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ότι αν γίνει κάτι θα αλλάξεις εύκολα δρόμο, θα ξεφύγεις.

Τι κάνει κάποιον Αθηναίο;
Το σουβλάκι, το τζατζίκι και τα ιστορικά μνημεία.

Πότε και πού νιώσατε πραγματικά ευτυχισμένη;
Όταν συγκατοικούσα με τον αδερφό μου στο Αιγάλεω. Είχαμε περάσει πολύ όμορφα, κυρίως αστεία, γιατί αν και δεν είχαμε πολλά λεφτά, γελούσαμε πολύ με το τι σκεφτόμασταν για να βγάλουμε τον μήνα. 

Ποιο είναι το χειρότερο είδος γείτονα;
Η κατίνα. Εμφανίζεται σε γυναίκες και άντρες. 

Ποια 4 βασικά «τιπς» θα δίνατε για την Αθήνα σε έναν ξένο; 

1. Μην επαναλαμβάνεις αυτά που σου λένε οι Έλληνες, συνήθως σε βρίζουν.
2. Να ρωτάς πρώτα την τιμή από Έλληνα γνωστό σου, γιατί ξαφνικά μπορεί να πληρώσεις 5 ευρώ το νερό.
3. Να κάτσει με Αθηναίο και να πάρει λίγο από το χιούμορ του, είναι ωραίοι άνθρωποι και ας έχουν τις παραξενιές τους.
4. Να μην επισκεφτεί μόνο τα μνημεία. Η Αθήνα δεν είναι μόνο αυτό.

Αν γινόσασταν δήμαρχος για μια μέρα, τι θα άλλαζατε πρώτα;
Θα έκανα τα ελληνικά σχολεία πιο συμπερηληπτικά. Θα συνυπήρχαν παιδιά αρτιμελή και μη. Επίσης θα ήθελα να φτιαχτούν ορισμένοι νόμοι από την αρχή. 

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας φούρνος;
Της γειτονιάς μου στον Πειραιά, γιατί έχει πολύ καλοσυνάτους ανθρώπους. Μου αρέσει το να αγοράζω κάτι που ξέρω ότι το έχει φτιάξει κάποιος με καλή ενέργεια. 

Σε ποιους ανθρώπους στη γειτονιά σας λέτε πιο συχνά καλημέρα;
Με το που βγω από την πόρτα θα εμφανιστεί η πρώτη «κατίνα» της πολυκατοικίας, αλλά πραγματικά μου αρέσει που της λέω καλημέρα, ξέρω πως έχει ανάγκη για συζήτηση. Ίσως η συμπεριφορά της είναι ορισμένες φορές περίεργη λόγω ηλικίας, αλλά και του ενδιαφέροντος που έχει. Γενικώς όμως, όποιον δω και μου χαμογελάσει θα πω μια καλημέρα. Έτσι φτιάχνει η διάθεσή μου.

Ποιο ήταν το καλύτερο club που είχε ποτέ η Αθήνα;
Δεν είμαι τόσο λάτρης των club, προτιμάω τα ρακάδικα η αλήθεια είναι, με αγαπημένο μου το «Μπαλκόνι» στους Αμπελοκήπους. 

Ποιος σκηνοθέτης θα θέλατε να γυρίσει μια ταινία για την Αθήνα;
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Πιστεύω θα έκανε εξαιρετική δουλειά. Και ο Αλέξανδρος Σταματιάδης, μια και κάνει κατά τη γνώμη μου φοβέρα κινηματογραφικά πλάνα.

Πού θα πηγαίνατε για καφέ με τη Τζούλια Ρόμπερτς;
Βάσει των ταινιών που έχει κάνει θα την πήγαινα Πασαλιμάνι. 

Πώς φαντάζεστε την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Ίδια και απαράλλακτη, ίσως με περισσότερα drowns να πετάνε από πάνω μας. Πιστεύω όμως ότι δεν θα έχει αλλάξει πολύ, γιατί εμείς οι ίδιοι δεν δεχόμαστε εύκολα τις αλλαγές. 

Πόσο προσβάσιμη είναι η Αθήνα σε άτομα με αμαξίδιο ή κάποια άλλη αναπηρία;
Μείον του μηδέν. Η κίτρινη γραμμή για τους τυφλούς έχει σχεδόν ξεθωριάσει και είναι άδικο. Για εμάς φτιάχνονται κάποιες ράμπες και μετά από μια εβδομάδα έχουν χαλάσει, έχει πέσει πάνω τους κάποιο δέντρο. Αυτό δεν θεωρώ ότι θα αλλάξει αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του Έλληνα.