Η Ελένη Πέτα μας ξεναγεί στη δική της Αθήνα

Τρεις δεκαετίες μετά τα «Μπλε Ταξίδια», ένα άλμπουμ με pop, folk, world και country μουσικές αναζητήσεις, η τραγουδίστρια που ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο βιολοντσέλο, στο Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης, και έκανε τα πρώτα της βήματα ως μουσικός στην περιοδεία του Νίκου Παπάζογλου, δίνει τη μουσική παράσταση «Metamorfosis», τη Δευτέρα 15 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στη Μουσική Βιβλιοθήκη - Αίθουσα Διδασκαλίας του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής», με τα εισιτήρια να έχουν εξαντληθεί. Λίγο πριν μεταμορφώσει γνωστά τραγούδια με τη φωνή της και τους σολίστες της κιθάρας, Γιώργο Λιμάκη και Κωνσταντίνο Μητρόπουλο, η Ελένη Πέτα, μοιράστηκε τις εικόνες και τους ήχους που συνθέτουν τη ζωή στην Αθήνα.

Το πρώτο διαμέρισμα που ζήσατε μόνη σας;
Ήταν ένα δυάρι επιπλωμένο στη Γλυφάδα.

Η πρώτη σας δουλειά;
Έπαιζα βιολοντσέλο σε ορχήστρα κλασικής μουσικής.

Ποια ήταν η καλύτερη δεκαετία της Αθήνας; Γιατί;
Στη συνείδησή μου, αν και δεν είχα γεννηθεί ακόμη, ήταν η δεκαετία του 1960 όσον αφορά τις τέχνες. Θα ήθελα όσο τίποτα να έχω γνωρίσει και να έχω συνεργαστεί με τον σπουδαίο Μάνο Χατζιδάκι, που λατρεύω, αλλά και να έχω μπορέσει να συναναστραφώ και τους άλλους σπουδαίους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που εκείνη τη δεκαετία είχαν ισχυρό «παρών». Θλίβομαι ειλικρινά που στις μέρες μας αυτοί οι άνθρωποι δεν προβάλλονται, αλλά για μένα είναι σαν να ζουν σε ένα παράλληλο, κλειστό μου σύμπαν.

Μπορείτε να μας προτείνετε δύο μέρη για καλό και φτηνό φαγητό;
Τρελαίνομαι για το Mangal στη Σολωμού και εννοείται για τον Καπετάν Μιχάλη στη Φειδίου.

Ποιο είναι το πιο ποπ αθηναϊκό μνημείο της πόλης και πού βρίσκεται;
Ποπ με την έννοια του δημοφιλούς, ε, ο Παρθενώνας προφανώς, μαζί με όλη την υπέροχη διαδρομή που σε βγάζει ως εκεί.

Ποιο είναι το πιο φρικτό άγαλμα της πόλης και γιατί;
Φοβάμαι πως δεν τα πάμε πολύ καλά με τις προτομές, δηλαδή είδα τη Μαρία Κάλλας και είπα «σοβαρά τώρα;»…

Ποιος συγγραφέας έχει περιγράψει καλύτερα το αθηναϊκό πνεύμα;
Νομίζω σε ό,τι αφορά τη μετάβαση ο Μάριος Χάκκας, στα πιο κοντινά μας θα έλεγα οι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα.

Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της πόλης;
Πολλοί είναι αυτοί που το δικαιούνται αναμφισβήτητα, αλλά προσωπικά θα επέλεγα τον Ορέστη Ντάντο.

Ένα εστιατόριο που πήγατε και δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Είχα φάει σε ένα γαλλικό κάπου στον Λυκαβηττό, δεν θα ξεχάσω εύκολα εκείνη την τηγανητή πατάτα!

Μια συναυλία που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Με είχε συγκλονίσει η Dulce Pontes στο Μέγαρο.

Σε ποιο σινεμά της Αθήνας πηγαίνετε πιο συχνά; Γιατί;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, γιατί μου αρέσει να γνωρίζω νέα μέρη κι έτσι επισκέπτομαι διάφορες περιοχές, αλλά εκ των πραγμάτων και λόγω εγγύτητας πηγαίνω συχνά στον Φοίβο, στην πλατεία Δημαρχείου στο Περιστέρι.

Πού δώσατε το πρώτο σας ραντεβού; 
Στην πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη. Είναι ο τόπος καταγωγής μου και εκεί ζούσα μέχρι τα 23 μου.

Ποιο το καλύτερο μέρος της πόλης για να βάλεις τα κλάματα;
Αν εννοείτε τις φορές που εγκλωβίζεσαι στην κίνηση της Αθήνας, τότε μπορώ να αναφέρω πολλά μέρη!

Μπορείτε να θυμηθείτε πού μεθύσατε για πρώτη φορά;
Δεν θα ξεχάσω μια βραδιά πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν πρωτοκατεβήκαμε στην Αθήνα μαζί με τον αγαπημένο μου φίλο Παντελή Καναράκη σε ένα νυχτερινό κέντρο προς Βουλιαγμένη. Μεγάλη ντροπή!

Μία «μόνο στην Αθήνα» ιστορία που σας έχει συμβεί;
Η μεγάλη αθηναϊκή μου αποκλειστικότητα είναι μία που μου έκλεψαν το αυτοκίνητο και μία επιδρομή στο σπίτι μου. Όχι ό,τι πιο ευχάριστο ομολογώ.

Μια αθηναϊκή γαστρονομική «μόδα» που δεν συμπαθήσατε ποτέ;
Δεν κατάλαβα ποτέ και μάλλον ούτε και πολυθέλω να καταλάβω τη μοριακή κουζίνα. Γενικά με θεωρώ ανοιχτή σε νέες ιδέες στη γαστρονομία, αλλά αυτό, μπα, δεν, με τίποτα!

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αθηναϊκός σας φόβος;
Μερικές φορές φοβάμαι πως θα γίνει τόσο πνιγηρή η ατμόσφαιρα που δεν θα μπορούμε να αναπνέουμε. Με φοβίζει πολύ η στιγμή που το περιβάλλον θα πάρει εκδίκηση για όλη την κακομεταχείριση που το έχουμε υποβάλει, και έτσι κι αλλιώς δυστυχώς ήδη βιώνουμε την κλιματική κρίση.

Πότε και πού νιώσατε πραγματικά ευτυχισμένη;
Δεν είχα ιδέα πόσο απόλυτη, αδιαμφισβήτητη, ακέραιη μπορεί να είναι η έννοια ευτυχία προτού αντικρίσω για πρώτη φορά τον γιο μου. Τη στιγμή που μου τον πρωτοέφεραν στην αγκαλιά μου κατάλαβα τι σημαίνει πραγματική ευτυχία.

Τι κάνει κάποιον Αθηναίο;
Εγώ που έρχομαι από τα βόρεια, Αθηναία ένιωσα την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι παρήγγειλα με απόλυτη φυσικότητα καλαμάκια! Πέρα πάντως από την πλάκα, εγώ Αθηναία και Αθηναίο θεωρώ κάθε άνθρωπο που μοχθεί να ομορφύνει η πόλη ως συλλογικότητα, είτε μιλάμε σε επίπεδο τέχνης και ιδεών είτε σε επίπεδο καθημερινότητας.

Ποιο είναι το χειρότερο είδος Αθηναίου;
Ο άξεστος, αγενής και αδιάκριτος Αθηναίος ή όποιας καταγωγής.

Και ποιο είναι το χειρότερο είδος γείτονα;
Αυτός που θεωρεί πως η γειτονιά του του ανήκει και δεν σέβεται τον διπλανό του!

Ποια 4 βασικά tips θα δίνατε για την πόλη σε έναν ξένο;

1. Να επισκεφθεί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, αυτό το κομψοτέχνημα.
2. Να πιει έναν καφέ ή ένα τσίπουρο στην Αρχελάου στο Παγκράτι.
3. Να κάνει μια βόλτα και προς τα νότια προάστια.
4. Και φυσικά προσοχή στα πεζοδρόμια, να γυρίσει ακέραιος!

Αν γινόσασταν δήμαρχος για μια μέρα τι θα καταργούσατε πρώτο;
Θα καταργούσα κάποιους ανθρώπους που «δουλεύουν» για τον Δήμο.

Το καλύτερο σύνθημα που έχετε δει σε αθηναϊκό τοίχο;
Μ’ αρέσει πολύ αυτό το Βασανίζομαι που κυκλοφορεί παντού. Γελάω και συμπάσχω!

Αγαπημένος σας φούρνος;
Μου αρέσουν οι φούρνοι που κάνουν οι ίδιοι τα αρτοσκευάσματά τους και έχουν κρατήσει την παραδοσιακή τεχνική. Δυστυχώς, αυτό ολοένα εκλείπει, γεμίσαμε φραντσάιζ και τυποποίηση.

Σε ποιους ανθρώπους στη γειτονιά σας λέτε πιο συχνά καλημέρα;
Σε όλους τους ανθρώπους της πολυκατοικίας μου.

Ποιο ήταν το καλύτερο club που είχε ποτέ η Αθήνα;
Δε μου άρεσε ποτέ αυτού του είδους η διασκέδαση. Γενικώς δεν μπορώ τα μέρη όπου δεν μπορείς να μιλήσεις ούτε με τον διπλανό σου. Ζήτημα να έχω πάει μία φορά σε club!

Μπορείτε να μας συστήσετε το καλύτερο περίπτερο της πόλης και γιατί;
Τα περίπτερα έχουν χάσει τη μοναδικότητά τους πια, έχουν γίνει όλα ίδια, μικρά μίνι μάρκετ. Αυτή η ομοιογένεια σε πολλά πράγματα είναι κάτι που δεν μου αρέσει.

Ποιος σκηνοθέτης θα θέλατε να γυρίσει μία ταινία για την Αθήνα;
Ο Λάνθιμος!

Πού θα πίνατε έναν καπουτσίνο φρέντο με την Adele;
Στην πλατεία Προσκόπων!

Αν έπρεπε να ταΐσετε σουβλάκια τον Bob Dylan, πού θα τον πηγαίνατε;
Ε, στον Κώστα στην Αγία Ειρήνη.

Πώς φαντάζεστε την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Λυπάμαι που το λέω, αλλά όλες μου τις ελπίδες τις εναποθέτω στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Χωρίς να θέλω να ακουστώ απαισιόδοξη, είναι ελάχιστοι οι δήμοι που κάνουν πραγματικό έργο για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης όλων μας. Σε κάθε περίπτωση, θα ήθελα -όχι σε πενήντα χρόνια, χθες- αυτή η πόλη να έχει γίνει απόλυτα προσβάσιμη για όλους τους συνανθρώπους μας που έχουν κινητικά προβλήματα, προβλήματα όρασης κ.λπ. Είναι για μένα μέτρο πολιτισμού, μου είναι αδιανόητο εν έτει 2024 να μην μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κινούνται μέσα στην πόλη με ασφάλεια.