Γεια σας, με λένε Ειρήνη Βιτόρου, είμαι 37 χρονών κι έχω σπουδάσει στα Ιωάννινα στο Τμήμα Πλαστικών Σπουδών και Επιστημών της Τέχνης. Μετά ήρθα στην Αθήνα, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω κι άρχισα διάφορες δουλειές σε gallery, σαν βοηθός σχεδιάστριας μόδας, πάντα όμως κάτι που είχε να κάνει με την τέχνη έως ότου άρχισα να κάνω μόνη μου κάποια αξεσουάρ που αφορούσαν πάντα το ρούχο χρησιμοποιώντας αρχικά σαν υλικό το ύφασμα όπως τσόχα, δαντέλες , κουμπιά με ύφος πιο ρομαντικό. Μετά άρχισα να παντρεύω διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους boho, ethnic, vintage και ξεκίνησα να συμμετάσχω σε μικρά bazaar όπου είδα αμέσως ότι άρεσαν και με ρωτούσαν πού θα μπορούσαν να με βρουν.
Έτσι λοιπόν, αποφάσισα πριν 8 χρόνια να ανοίξω το «Koumpaki», το μαγαζί που έχω μέχρι σήμερα στου Ψυρρή. Αυτό που συνειδητοποίησα τότε ήταν ότι αυτό που εμένα μου έπαιρνε κάποιες ώρες για να το φτιάξω, ερχόταν κάποιος άλλος και το έπαιρνε μέσα σε μια στιγμή. Το όνομα «koumpaki» έρχεται από την παιδική μου ηλικία. Όταν ήμουνα μικρή με έλεγε η γιαγιά μου κουμπάκι, ήταν μοδίστρα και όλος ο κόσμος της ήταν αυτός. Εκείνη μου έμαθε ό,τι είχε να κάνει με το ράψιμο, το κέντημα, πλέξιμο, τη ραπτομηχανή γιατί με κράταγε πολλές ώρες κοντά της. Αυτό είναι το πιο όμορφο που μου έχει δοθεί σαν κληρονομιά από τη γιαγιά μου.
Μου άφησε τη γνώση της και δυστυχώς όταν τις έχουμε δεν το συνειδητοποιούμε και δεν το εκτιμάμε τόσο. Καθώς μεγαλώνω νιώθω πόσο σημαντικό είναι να ξέρω τις ιστορίες αυτών των γυναικών, των προγόνων μας. Νιώθω πολύ τυχερή που έχω εικόνες και αναμνήσεις από την γιαγιά μου, πώς να ανοίγει φύλλο και άλλες τόσες παραδοσιακές ασχολίες που τώρα τείνουν να εξαφανιστούν από τη ζωή στις πόλεις. Αν κάνω παιδιά θα ‘θελα πολύ να μάθουν το παρελθόν και την κληρονομιά που έχουμε. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι. Όσο μεγαλώνω νιώθω ευγνώμων για πάρα πολλά πράγματα που τα έχουμε δεδομένα ενώ δε θα ’πρεπε.
«Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που παίρνουν μία απόφαση και το ρίσκο να φύγουν ακόμα και από την χώρα τους, να αλλάξουν την ζωή τους ριζικά και να ακολουθήσουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους».
Κατάγομαι από ένα μικρό χωριό πανέμορφο που είναι μέσα στο δάσος. Όταν ήμουν μικρή με πείραζε που δεν ήταν κοντά στη θάλασσα και τώρα θέλω να πηγαίνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτή η επαφή με τη φύση και το πράσινο που βλέπεις σε βοηθάει να αδειάσει το κεφάλι σου από όλες τις σκέψεις και τα προβλήματα. Θέλω να βάλω την επαφή μου με τη φύση στην καθημερινότητά μου. Είναι φορές που νιώθω ότι ζούμε για να πληρώνουμε λογαριασμούς. Κι έρχεται η στιγμή που λες: «όπα, πότε θα ζήσω;»
Όταν κάποιος κρατάει ένα μαγαζί μόνος του έρχονται στιγμές που δεν την παλεύει. Ειδικά όταν έχει να δουλέψει τόσες ώρες και να είναι και μόνος του, αντιλαμβάνεται ότι στο τέλος ακόμα και χρήματα να βγάζει δεν του μένει χρόνος και όρεξη να απολαύσει την ίδια τη ζωή. Επίσης, όταν οι γυναίκες έχουμε τη σελήνη μας, ξέρεις τι λένε; Ότι ο πόνος της περιόδου είναι ο ίδιος με τον πόνο του εμφράγματος!
Νιώθω ότι δεν μπορώ να είμαι δημιουργική όταν όλα γυρνάνε μόνο γύρω από τη δουλειά και από τις υποχρεώσεις που πρέπει να ανταπεξέλθω. Δεν θέλω να χάσω την διάθεσή μου και την μαγεία της τέχνης στο βωμό της εμπορικότητας και της γυναίκας που προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνη της γιατί δεν μπορεί να έχει μια βοήθεια λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Νομίζω ότι είναι υγιές να ρωτάμε πού και πού τον εαυτό μας «πώς νιώθεις τώρα, είσαι καλά;» και να αναπροσαρμόζουμε την ζωή μας εάν κάτι οφείλουμε να αλλάξουμε. Οι αλλαγές δεν θα πρέπει να μας τρομάζουν, είναι μέρος της εξέλιξής μας. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στα 70 μας για να πούμε «τώρα θέλω να κάνω επιτέλους αυτό που θέλω». Αξιοποιήστε το τώρα!
Ένα όνειρο που θα ήθελα να πραγματοποιήσω είναι να πάω το μαγαζί σε ένα νησί ή σε μία πόλη παραθαλάσσια γιατί αγαπάω πολύ το νερό. Να δουλεύω έξι-επτά μήνες και μετά να το κλείνω και να ταξιδεύω.
Νιώθω ότι όταν παίρνεις ένα ρίσκο να αλλάξεις την ζωή σου, έρχεται η ίδια η ζωή και σε επιβραβεύει σε αυτό
Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που παίρνουν μία απόφαση και το ρίσκο να φύγουν ακόμα και από την χώρα τους, να αλλάξουν την ζωή τους ριζικά και να ακολουθήσουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους. Κάπως πρέπει να ισορροπήσουμε τη ζωή μας, μεταξύ του βιοπορισμού και του θέλω να κάτσω στον καναπέ και να «σαπίσω», μέχρι να πάω να κάνω γυμναστική ή να κάνω κάτι γκομενικό.
Όσον αφορά το ρόλο που παίζουν τα social media στις μέρες μας, έχω να πω ότι για μένα το πιο σημαντικό είναι να λες την αλήθεια σου και να προωθείς και την δουλειά σου, αλλά όχι με ψεύτικους followers και να προσπαθείς να είσαι «κάποιος». Όλοι νομίζουν ότι με το να φτιάξουν ένα e-shop και να έχουν κάποιους followers θα «πάρουν «όλο το χαρτί από την αγορά» ….καμία σχέση όμως. Άλλο ακολουθώ και άλλο αγοράζω, μεταξύ τους υπάρχει μία τεράστια απόσταση.
Ας μη μένουμε στο φαίνεσθαι στα socialmedia, μην κοιτάς τους followers μου… ρώτα καλύτερα τον λογιστή μου!
Επειδή έχω νιώσει πάρα πολύ μόνη μου στη ζωή και τα social media δεν βοηθάνε σε αυτό, εγώ αποφάσισα να παρουσιάζω το προϊόν μου και να γράφω κάποια πράγματα που είναι ταμπού και φοβόμαστε να τα πούμε, ναι βρε αδερφέ να πεις την αλήθεια σου, ναι να πεις πόσο μόνος σου είσαι, ότι έχεις κατάθλιψη… γιατί ο άνθρωπος που βλέπει μόνο ωραία πράγματα, νομίζει ότι ζω τη ζωάρα μου και είμαι γιόλο. Κανένας δεν βγαίνει όμως να πει την αλήθεια.
Όταν βλέπω κάποιους να λένε την ζωή ότι έχει και τα «κάτω» της , ανακουφίζομαι γιατί δεν αισθάνομαι μόνη μου
Δεν είναι η ζωή μόνο ωραία και παραδεισένια. Έχω πιάσει τον εαυτό μου όταν βλέπω κάποιους να λένε την ζωή ότι έχει και τα «κάτω» της , ανακουφίζομαι γιατί δεν αισθάνομαι μόνη μου.
Πολλές φορές ποστάρουμε όχι γιατί είναι η δική μας ανάγκη αλλά γιατί όλοι οι άλλοι έχουν ποστάρει και αισθανόμαστε μειονεκτικά, σαν αν δε το κάνουμε δε θα μας κάνουνε παρέα. Μη και δεν είμαστε μέρος του συνόλου. Εγώ το έχω περάσει γι’ αυτό σας το λέω. Όταν βλέπεις ότι στενοχωριέσαι γιατί δεν πήρες τα like που περίμενες, τότε πρέπει να αντιληφθείς ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι είναι λάθος. Αυτό πρέπει να γίνεται στο μέτρο που δεν σε ενοχλεί αλλιώς αν είναι να παίρνεις την επιβεβαίωση μέσα από τα like και να σου ορίζει την αξία σου κάποιος άλλος , τότε κάτι κάνεις λάθος. Αυτό άλλωστε είναι και η αρχή της ψυχοθεραπείας.
Δεν είναι κακό να θέλουμε να δείξουμε μια φωτογραφία που είμαστε ωραίοι, κακό είναι όταν έχουμε συνέχεια αυτήν την ανάγκη
Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
