Λεωφορείο 141 και Δάφνη

Στο πληροφοριακό σάιτ βλέπω ότι το λεωφορείο 141 «ξεκινάει τη διαδρομή του 5.05 πμ Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, και σταματάει 5.25 πμ Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο», σα να μη ξεκίνησε ποτέ δηλαδή, έκανε είκοσι λεπτά μια γυροβολιά και κλατάρισε… πράγμα που δεν ισχύει, γιατί το παίρνω τακτικά, απογευματινές ώρες, και είναι ντούρο – τουλάχιστον 4.30 με 7.00-7.30 που μπαινοβγαίνω από τις πόρτες του. Με αισιοδοξία και λίγο σφίξιμο στο πήγαινε, επειδή με το 141 ολοκληρώνεται η μακριά διαδρομή μέχρι το ίδρυμα που έχουμε τακτοποιήσει τελευταία τη μαμάκα μας. Γυρνάω με κατάθλιψη στο έλα, μια και η μαμά μας δεν καλυτερεύει καθόλου παρά χειροτερεύει από το ένα επισκεπτήριο στο άλλο. Κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται το ίδρυμα, ούτε το 141, παρά η άνοια, η «νόσος του μέλλοντος»: όλοι οι άνθρωποι θα ζούνε εκατό και βάλε χρόνια στο μέλλον, οπότε σε κάποια φάση της μακριάς ζωής τους, ελπίζουμε εκεί προς το τέλος, το πιθανότερο είναι ότι θα τους κοπανάει η άνοια.

Καλά, δεν έχετε όρεξη να διαβάσετε για την άνοια και πολύ σωστά, ούτε εγώ σκοπεύω να γράψω περισσότερα για το σκοτεινό αυτό πλην όμως δευτερεύον εδώ θέμα. Τα ΜΜΜ είναι το κυρίως θέμα, οι διαδρομές μέσα στην Αθήνα που απλώνουν μπροστά σου, σα να ανοίγουν φύλλο, οι διάφορες περιοχές της πόλης τις οποίες γνωρίζεις σαν την τσέπη σου (μία στις χίλιες, λέμε) ή δεν τις ξέρεις ντιπ καθόλου επειδή δεν έτυχε να έχεις γκομενικό προς τα μέρη τους. Σωστά, ούτε επαγγελματικό.

Οι 22 στάσεις και η διαδρομή του λεωφορείου 141

Το 141 λοιπόν ξεκινάει από την στάση Μεταμόρφωση και τερματίζει στον σταθμό μετρό Δάφνης, στον οποίον φτάνω, υπογείως μέσα σε 40 λεπτάκια, από όπου κι αν έχω ξεκινήσει, συνήθως μακριούτσικα. Τσιμπάω το 141 από την έξοδο Αγίου Δημητρίου του σταθμού Δάφνης, όταν το πετυχαίνω εκεί, ή το περιμένω 20 άλλα λεπτάκια που φορτώνονται πάνω στα 40, και πάνω σε άλλα 15 τουλάχιστον λεπτάκια τα οποία ποτέ δεν μπορώ να δικαιολογήσω στην ανάκριση – ανακρίνω προσωπικά τον εαυτό μου, διότι είναι απίστευτο, να χρονομετρώ μια διαδρομή και πάλι να πέφτω έξω κατά 10-15 λεπτά χωρίς λόγο. Θα μου πεις, τι είναι 10-15 λεπτά μπροστά στην αιωνιότητα, και τι είναι αν σκέφτεσαι αρλούμπες ενώ ξοδεύονται ή αν διαβάζεις, οπότε και δεν τους φαίνεται, ή αν κοιμάσαι, οπότε τα απολαμβάνεις ανάσκελα.

Το 141 κάνει συνολικά 22 στάσεις, από τις οποίες πολλές έχουνε σκέτους αριθμούς, οπότε άντε να θυμηθείς που σκατά κατεβαίνεις, εδώ έχασες 15 λεπτά στην ψύχρα και δεν τα έχει βρει ακόμα κανείς… Η ατελείωτη, μακρόσυρτη Αγίου Δημητρίου, σου φαίνεται ότι δεν προχωράει, ότι μένει ίδια, στάση τη στάση, ή ότι γίνεται Λάρισα, Λαμία, Θήβα, σε διάφορα κομμάτια της. Τα γκαράζ, βουλκανιζατέρ και μαγαζιά με απροσδιόριστες βιτρίνες το κάνουν αυτό σε έναν δρόμο, τον μετατρέπουν σε γενικότητα, του ρουφάνε τον χαρακτήρα.

Στον πηγαιμό, παρά την ελαφριά αισιοδοξία αντάμα με το ελαφρύ σφίξιμο, κοιτάζω με βλέμμα κενό τις στάσεις: δεν αναγνωρίζω καμία, ένα μυστήριο. Παρόλο που θέτω σημεία-σταθμούς σε κάθε διαδρομή, κάτι γίνεται και σβήνουν όλα μέχρι την επόμενη επίσκεψη – τα μικρά καφέ, οι φούρνοι, το σχολείο, η γέφυρα, είναι άραγε πριν ή μετά την στάση στην οποία πρέπει να κατέβω; Ευτυχώς έχει μια λαμπερή βιτρίνα κινητής τηλεφωνίας στα δεξιά σε κάποιο σημείο, και μόλις την περάσει το 141, καταλαβαίνω επιτέλους ότι έχασα τη στάση μου. Κατεβαίνω στην επόμενη και γυρνάω προς τα πίσω με τα πόδια. Άλλο μυστήριο είναι πώς γίνεται οι στάσεις που χάνεις να απέχουν ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ από την επόμενη στάση, ενώ αυτές που δεν χάνεις έχουνε επόμενη στάση πολύ μανιτζέβελη στα 100 μέτρα, θα μπορούσες να πας και στα τέσσερα, αν ήταν εκκλησία, οπότε ευτυχώς που δεν είναι.

Στο ίδιο σάιτ διαβάζω ότι οι 22 στάσεις του 141 καλύπτονται μέσα σε 12’. Δώδεκα λεπτά!!! Καταφεύγω ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου σε τρία θαυμαστικά, γιατί δεν ξέρω ποιος τα φαντάστηκε, τα δώδεκα λεπτά. Με ούριο άνεμο και καλό καιρό, παίρνει ένα εικοσάλεπτο από την στάση μου ως το τέρμα, και η στάση μου δεν είναι η αφετηρία με την καμία. Όταν επιστρέφω με το ίδιο λεωφορείο, το περιμένω (σίγουρα πάνω από δώδεκα λεπτά) στη στάση ενημερώνοντας τηλεφωνικά τα αδέρφια μου για την κατάσταση της μαμάς μας, προσπαθώντας μάταια να τα παρουσιάσω όλα λίιιιγο πιο αισιόδοξα από ότι είναι. Μετά ευτυχώς δεν χρειάζεται να παρακολουθώ τις στάσεις, γιατί κατεβαίνω στο τέρμα, οπότε ξεχαζώνομαι ακούγοντας τι λένε οι άνθρωποι γύρω μου.

Χτες κάθισε δίπλα μου ένας βαθιά μελαχρινός κύριος που μιλούσε ασταμάτητα στο κινητό του στα Σουαχίλι, ή σε άλλη ακατανόητη γλώσσα-ροδάνι. Κάθε τόσο έλεγε «ντομαλάκα», κι ενώ σκέφτηκα στην αρχή ότι θα είναι κάποια ιθαγενής λέξη, μετά σιγά σιγά κατάλαβα ότι μιλούσε απλώς για κάποιον πολύ μαλάκα, και άφηνε τη λέξη αμετάφραστη.

Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας με κέρδισε και πάλι, αυτή τη φορά μέσα σε ένα ημι-γεμάτο 141 που αγκομαχούσε διασχίζοντας την Αγίου Δημητρίου…