Με λένε Αθηνά Τσαγκαράκη, για τους φίλους του instagram είμαι η athinoid. Έχω σπουδάσει στη σχολή κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τώρα στα 32 μου κάνω τη σεναριογράφο και τη δημιουργό περιεχομένου, χωρίς να ξεχνάω ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τραγουδίστρια.
Ζητήστε βοήθεια όσο πιο νωρίς καταλάβετε ότι τη χρειάζεστε. Η άλλη μεριά είναι πολύ απολαυστική!
Μου δίνουν κίνητρο για ζωή οι ψυχικές δυσκολίες με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη από μικρό παιδί. Ίσως ακούγεται παράδοξο, αλλά το γεγονός ότι έχω ξεπεράσει πράγματα που έμοιαζαν για πολλά χρόνια αδύνατα, με έκανε να δω τη ζωή με εντελώς διαφορετικά μάτια. Ζητήστε βοήθεια όσο πιο νωρίς καταλάβετε ότι τη χρειάζεστε. Η άλλη μεριά είναι πολύ απολαυστική!
Ζούμε σε έναν κόσμο εντελώς παρανοϊκό, σκληρό και άδικο. Προσπαθώ να αντλώ γαλήνη από τα πάντα. Από τις γάτες μου, από τον ήλιο που τα μεσημέρια χτυπάει τον καναπέ μου, από μια σειρά που έχω δει εφτά φορές και τη βλέπω και όγδοη, από τις φίλες μου που έγιναν μαμάδες και βλέπω με πόσο ελπιδοφόρο τρόπο μεγαλώνουν τα μωρά τους, από ένα όμορφο σχόλιο ενός αγνώστου στο Ίντερνετ, από το φαγητό που μου ετοιμάζει το κορίτσι μου όταν πεινάω. Είμαι τυχερή σε αυτό, έχω αμέτρητες πηγές ελπίδας και ηρεμίας.
Δεν είχα ποτέ μέσα μου πίστη σε κάτι άγνωστο ή ανώτερο. Από μικρό παιδί με εκνεύριζε η εμπορευματοποίηση της θρησκείας και δεν ήθελα να είμαι μέρος της. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω το βαθύτερο νόημα της πίστης, τη σημασία της για τον άνθρωπο, αλλά και την παρηγοριά που μπορεί να σου προσφέρει. Το πιο κοντινό σε πίστη που έχω νιώσει είναι η σκέψη πως η γιαγιά μου μπορεί σε κάποιο ακαθόριστο χωροχρονικό πλαίσιο να κάθεται αγκαλιά με τον πρώτο μου γάτο, να με βλέπουν και να νιώθουν το πόσο τους αγαπώ και μου λείπουν.
Ο μεγαλύτερος μου εχθρός ήταν είναι και θα είναι ο φόβος μου για το θάνατο. Από εκεί προέρχονται όλα τα ψυχοσωματικά μου από παιδί. Ωστόσο πριν ένα χρόνο που επιβίωσα του θανάτου της γιαγιάς μου, γεγονός που αποτελούσε το νο1 στη λίστα με πράγματα που σκεφτόμουν από μωρό και έτρεμα, νομίζω πως αυτός μου ο εχθρός έχει αρχίσει και νικιέται σιγά σιγά. Είμαι μια συναισθηματική και εντελώς ανώριμα ώριμη εφτάχρονη γιαγιά!
Δύναμη για μένα είναι να διαλέγεις την καλοσύνη και την αγάπη, ζώντας σε έναν κόσμο που καθημερινά σε στρέφει όλο και περισσότερο προς το μίσος και τη βία.
Προτεραιότητα στη ζωή μουείναι να είμαι υγιής και ισορροπημένη σωματικά και ψυχικά. Όλα τα αλλά μπορώ αποδεδειγμένα να τα καταφέρω και προσπαθώ να το θυμίζω συχνά στον εαυτό μου, που τείνει να είναι μηδενιστικός.
Άλλη μια σχέση που προσπαθώ να φτιάξω είναι η εντελώς συναισθηματική μου σύνδεση με το φαγητό. Όταν ξυπνάω σκέφτομαι ότι πεινάω και πριν κοιμηθώ ανυπομονώ να ξυπνήσω για να φάω πρωινό! Αλλά σε γενικές γραμμές προσπαθώ να επικεντρώνομαι στη σκέψη «Άλλη μια μέρα μου δόθηκε στη γη. Τι ωραία.»
Θεωρούσα πως θέλει πολύ θάρρος για να με αγαπήσει κάποιος ακριβώς όπως είμαι, χωρίς να κρίνει αρνητικά κανένα χαρακτηριστικό μου. Τελικά δεν ήθελε καθόλου θάρρος. Ήθελε απλώς να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος.
Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι τα «πρέπει» της κοινωνίας περνάνε από μπροστά μου εντελώς αδιάφορα. Χρειάστηκε αρκετή δουλειά με το μέσα μου για να καταλάβω τι πραγματικά θέλω στη ζωή και τι είχα καταπιεί απλώς από την κοινωνία. Τώρα τα αχρείαστα βάρη τα αφήνω πίσω και προχωράω. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζεις σύμφωνα με ξένα πρέπει.
Ευτυχία για μένα είναι να έχω ψυχική ισορροπία, να είμαι παρούσα στο σήμερα, στο τώρα, στη στιγμή. Είναι πολύ δύσκολο τασκ, δε λέω, αλλά πλέον είμαι πολύ περισσότερο «εδώ» και το χαίρομαι αληθινά.
Τα πάντα αντιμετωπίζονται με συζήτηση. Για εμένα το κλειδί είναι η ενσυναίσθηση και η αποδοχή, αλλά και το να μην υποβαθμίσεις τον εαυτό σου.
Πρώτη φορά στη ζωή μου βρίσκομαι σε μια σχέση που δε με τρομάζει το να διαφωνήσω. Κι αυτό γιατί ξέρω πως θα ακουστώ και θα ακούσω, πως δε θα απαξιωθώ ούτε θα απαξιώσω. Είναι απίστευτο το πόσο πιο εύκολες γίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις όταν έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας.
Κάθε άνθρωπος αξίζει μια φωλιά γύρω του που να ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κουρνιάσει.
Είμαι ευγνώμων στη ζωή μου για τους ανθρώπους μου. Δε θα είχα κάνει βήμα χωρίς εκείνους και πίστεψε με έχω διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα μέσα και έξω μου. Κάθε άνθρωπος αξίζει μια φωλιά γύρω του που να ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κουρνιάσει.
Η πρώτη και μεγαλύτερη ηρωίδα μου θα είναι πάντα η γιαγιά μου, η Αθηνά. Υπήρξε για εμένα κάτι περισσότερο από γονιός. Είχε μια εξωπραγματική ιστορία ζωής, ήταν η πιο δυνατή γλυκιά και ευσυγκίνητη γυναίκα του κόσμου. Και η απουσία της αφήνει μια μεγάλη τρύπα στην ύπαρξη μου. Αυτό μου δείχνει και πόσο σημαντική υπήρξε.
Η Αθηνά Τσαγκαράκη με τη Βικτωρία Γιαννάκη
Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr
30°
