«Μέρες Μαγικές με Γρανίτες και Ταμ Ταμ» του Γιάννη Ηλίδη (εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS): Διαβάστε ένα απόσπασμα για τους τροχονόμους της Αθήνας του ’50.
«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τροχονόμος. Έλεγα ξανά και ξανά. Τις γιορτινές μέρες της Πρωτοχρονιάς, όμως, όταν όλα τα στρογγυλά κουβούκλια των τροχονόμων –τα έλεγαν και βαρέλια– γέμιζαν από κάθε λογής δώρα. Τα προσέφεραν διάφορες βιομηχανίες και εταιρείες για τους τροχονόμους τάχα μου, αλλά βασικά για διαφημιστική τους προβολή. Πάνω στο ψυγείο υπήρχε ταμπέλα: «ΙΖΟΛΑ - Χρόνια Πολλά». Έτσι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ειδικά, μπορούσες να δεις από ηλεκτρικά ψυγεία, κουζίνες και θερμοσίφωνες, μέχρι μικροέπιπλα, κιβώτια με κρασιά και αναψυκτικά, ακόμα και τρόφιμα και πακέτα με γλυκά. Κοίταζα τα δώρα και γλειφόμουν. Όλα τα παιδιά, στα μέσα των χρόνων του ’50, ήμασταν πεινασμένα για δώρα. Ιδού λοιπόν ο λόγος που ήθελα να γίνω τροχονόμος.
Τροχονόμοι υπήρχαν σε όλες τις κεντρικές πλατείες και σταυροδρόμια της Αθήνας. Και αυτό γιατί δεν υπήρχαν φωτεινοί σηματοδότες. Τα κόκκινα και πράσινα φανάρια ή «ο Γρήγορης και ο Σταμάτης», όπως έλεγαν, μπήκαν στη ζωή των Αθηναίων το 1959, όταν έγινε και η μονοδρόμηση των κεντρικών λεωφόρων της Αθήνας – Πανεπιστήμιου, Σταδίου, Ακαδημίας, Σόλωνος κ.λπ. Οι πολλοί τροχονόμοι όμως παρέμειναν τουλάχιστον για 6-7 χρόνια μετά, ούτως ώστε να βάλουν σε τάξη τους σαστισμένους και απαίδευτους κυκλοφοριακά Αθηναίους. Οδηγούς αλλά και πεζούς.
Το πρώτο κόκκινο-πράσινο φανάρι που τοποθετήθηκε, δοκιμαστικά στην αρχή, ήταν στην 3ης Σεπτεμβρίου και Μάρνη γωνία. Ήταν το 1957 και ο φωτεινός σηματοδότης ήταν χειροκίνητος. Ένας τροχονόμος βρισκόταν εκεί για αυτό τον λόγο και, μετακινώντας ένα ξύλινο μοχλό που ήταν τοποθετημένος σε μια εσοχή της γωνιακής πολυκατοικίας, άλλαζε το χρώμα μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων Αθηναίων οδηγών. Μετά το 1965-66, η κυκλοφορία των οχημάτων είχε αυξηθεί αισθητά, αλλά οι παλιότεροι οδηγοί είχαν πλέον εκπαιδευτεί. Οι τροχονόμοι λιγόστεψαν, τα κουβούκλια εξαφανίστηκαν μαζί και το έθιμο με τα πρωτοχρονιάτικα δώρα τους. Εγώ είχα μεγαλώσει πλέον και είχα διαγράψει τα σχέδια του να γίνω τροχονόμος».
Ένα βιβλίο – ταξίδι με αυθεντικές μαρτυρίες και φωτογραφικά ντοκουμέντα στην Αθήνα του 20ου αιώνα και στις μαγικές δεκαετίες 60s-70s -80s, τα καλύτερά μας χρόνια!
Μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις –που είναι πέρα για πέρα αληθινές– ξεπετάγεται ολοζώντανη η ιστορία των δύσκολων χρόνων της συναρπαστικής δεκαετίας του ʼ60, αλλά και του ʼ50 και του ʼ70 και ʼ80. Ιστορίες από μια εποχή γεμάτη αγκάθια, σε μια χώρα μαγική. Ιστορίες από την καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας, από το σχολείο, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τους δίσκους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση, τα αναψυκτήρια, τη μόδα, τα ταξίδια, τις διακοπές μας. Όλοι τότε περιμέναμε με ανυπομονησία τα χρόνια που θα έρχονταν. Μακάρι να ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας χρόνια!
O Γιάννης Hλίδης γεννήθηκε τον ∆εκέβριο του 1948 στην Αθήνα. Μεγάλωσε και έζησε από κοντά το κέντρο της Αθήνας, καθώς και ό,τι συναρπαστικό συνέβαινε εκεί. Σπούδασε Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες (ΑΣΟΕΕ). Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, άλλοτε σαν διαφημιστής και άλλοτε σαν διαφημιζόμενος ως υπεύθυνος μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρείες. Μεγάλωσε αγκαλιά με ένα ραδιόφωνο ταξιδεύοντας στους δρόμους που τον πήγαιναν τα ερτζιανά. Έτσι η πρώτη του αγάπη και παντοτινή ήταν η μουσική. Είχε την ευτυχία –έστω και περιστασιακά– να κάνει το χόμπι του εργασία. Ξεκίνησε να παρουσιάζει διαφημιστικές εκπομπές εταιρειών δίσκων στο ∆εύτερο Πρόγραμμα του ΕΙΡ στα χρόνια που ήταν ακόμα μαθητής στο Γυμνάσιο. Αργότερα συνεργάστηκε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Seven X και πιο πρόσφατα με το Radio Gold. Αυτό είναι το πέμπτο του βιβλίο. Τα προηγούμενα τέσσερα, εξαντλημένα, είναι: «Ritsi MANual» (1988), «Το παπούτσι και η ιστορία του» (1989), «Το χέρι» (1990), «Rock Manual» (1991).
H συνιδρύτρια του Lean In. org, οργανισμού υποστήριξης, εκπαίδευσης κι αλληλεγγύης των γυναικών στους χώρους εργασίας, μιλάει για τα ευρήματα της νέας έρευνας «Γυναίκες στον Χώρο Εργασίας 2024
14°
